Opvallend veel rust heerst er bij de Rode Duivels sinds ze in Rusland zijn neergestreken. Iedereen zit goed in zijn vel, er wordt gewerkt maar ook gedold, amper een wanklank valt er tot dusver te registreren. De spelers vormen een gezworen gemeenschap. Dat is mee de verdienste van Roberto Martínez. Het lijkt een van de grootste kwaliteiten van de bondscoach: de Spanjaard beseft al lang dat het in zo’n toernooi niet meer alleen om tactiek en conditie gaat, maar dat juist het sociale van essentieel belang is. Martínez is zeer empathisch en voelt de temperatuur in de groep goed aan. Hij verstikt zijn spelers niet in allerhande reglementeringen en waakt erover dat ze zich niet vastgebonden voelen. Zo bevorder je ook de teamgeest. Ontspannen was hij op de persconferenties. Niet dat Martínez daar grootse theorieën verkondigt, dat doet hij nooit, maar tekenen van humeurigheid zijn bij hem niet te ontdekken. Ook een vraag of hij op zijn matras, een van de bespottelijke hoofdthema’s in de aanloop naar dit WK, goed had geslapen, beantwoordde hij lachend.
Roberto Martínez weet hoe belangrijk het sociale is.
In een interview met een Nederlandse krant zei Martínez een paar weken geleden dat je het voetbal hoort te vieren als je naar het WK gaat. Zo ziet hij ook zijn missie en zo brengt hij het ook op zijn groep over. Hij wil dat spelers meedenken en legt een deel van de verantwoordelijkheid bij hen. Dat werd door sommigen aanvankelijk ervaren als een gebrek aan duidelijkheid, tot in de ultieme oefenwedstrijd tegen Costa Rica alles in de goede plooi viel. Sindsdien heet Roberto Martínez een zeer heldere trainer te zijn.
Zo snel kan het allemaal omslaan. Plots ook bleken Eden Hazard en Kevin De Bruyne in staat hun kwaliteiten optimaal te benutten zonder elkaar voor de voeten te lopen. Het is voor een trainer geen eenvoudige opgave om, in een egocultuur, een streven naar persoonlijk succes onder dezelfde noemer te brengen. Dat dit gebeurt, heeft ook te maken met de maturiteit van beide spelers. Tijdens het EK in Frankrijk dreef Hazard op een gegeven moment De Bruyne naar de rechterkant zonder dat Marc Wilmots ingreep, nu is De Bruyne de stuurman en pakt Hazard uit met flitsen, staaltjes van onversneden klasse.
Zo was het tegen Costa Rica en zo wilden beiden ook in de wedstrijd tegen Panama openen. Minder dominant en flitsend, soms slordig, maar toch weer met ieder een assist en tussendoor goeie bewegingen en voorzetten. De Rode Duivels hadden het in de eerste helft moeilijk tegen de georganiseerde en gedisciplineerde Centraal-Amerikanen. Het flankenspel was niet goed, het tempo lag te laag, de kansen waren schaars. Spelen tegen een tegenstander die een dubbele gordel optrekt, is moeilijker dan tegen een opponent die, zoals Costa Rica, vrij en vrank probeert mee te voetballen. De verdienste van de ploeg in een poging om de muur te knakken was dat ze niet in overhaast spel verviel, maar de rust bewaarde. Zo werd de wedstrijd na de rust snel in een beslissende plooi gelegd.
Dit WK toont dat de eerste match de moeilijkste is. Brazilië en Argentinië kwamen niet verder dan een gelijkspel, de supersterren Neymar en Lionel Messi bleven bleek. En titelverdediger Duitsland, geteisterd door extrasportieve problemen, struikelde over een fris Mexico. In die zin deden de Rode Duivels meer dan hun plicht. De ban is gebroken, ook al wacht er met Tunesië volgende zaterdag opnieuw een moeilijke tegenstander.
De 3-0-zege tegen Panama verhoogt nog meer de rust en sereniteit in deze groep. Deze generatie gelooft meer dan ooit in zichzelf. Gedragen door een teamgeest die nieuwe krachten vrijmaakt en grenzen verlegt. En door een trainer die de communicatie zoekt en zijn spelers behandelt als volwassen mensen.
