Bij AA Gent kende Sven Kums tot nu toe zijn hoogste carrièrepiek, met in twee seizoenen een landstitel, een supercup, een achtste finale in de Champions League, een Gouden Schoen en een oproeping voor de Rode Duivels. Zondag keert hij met Anderlecht naar de Ghelamco Arena terug. Herinneringen aan een onvergetelijke Buffalo.
‘Een stille kracht die mensen verbindt’
‘Sven is van Zulte Waregem naar Gent gekomen als de grootste prioriteit van Hein Vanhaezebrouck‘, zegt Karim Belhocine, dat eerste seizoen bij de Buffalo’s een ervaren ploegmaat van Kums. ‘Hij werd meteen aanvoerder in een nieuwe groep en een nieuwe ploeg die de coach wilde bouwen. Op het veld toonde hij zich direct de technische leider, het spel passeerde snel langs hem, en hij praatte alleen als het nodig was. Ik speelde met Virton nog tégen hem en daarna twee jaar samen mét hem bij Kortrijk en het was duidelijk dat hij erg geëvolueerd was. Sven is iemand die veel op spierontwikkeling werkte en zich fysiek echt vormde. In Kortrijk stond hij op tien en dat deed hij goed, maar toen al zei hij dat hij liever wat lager speelde. Van zodra Hein hem op acht zette, is hij geëxplodeerd. Met de ervaring en het vertrouwen is hij bij Gent uitgegroeid van een goeie speler tot een van de allerbeste.
‘Het best is hij met het spel voor zich: hij ziet het snel en kan dan spelen in de stijl van Andrea Pirlo, met afwisselend lange en korte passes. Speciaal bij hem vond ik dat je vaak de indruk kreeg dat je de bal zou kunnen afpakken. Maar door zijn altijd goeie plaatsing in de ruimte, zijn controles en zijn passing verloor hij juist zelden of nooit de bal. Behalve dat hij sterker geworden was in de duels, was voor mij de grootste evolutie die hij maakte het feit dat hij ook in defensief opzicht heel sterk aanvoelde wat er zou gebeuren en wist waar hij zich moest opstellen, waar hij druk moest zetten en waar hij kon intercepteren. Los van zijn voetbalkwaliteiten zijn er ook zijn menselijke kwaliteiten: Sven is een superkerel. Iemand met wie je kunt lachen, die heel open is en die met iedereen opschiet, van welke afkomst ook, en die altijd aan de groep denkt. In de kleedkamer werd hij door iedereen geapprecieerd. Hij was discreet, vertelde nooit slecht over anderen en bleef altijd positief. Kortom: een stille kracht die mensen verbindt, op en naast het veld. Ik verwacht dat hij ook bij Anderlecht de patron zal worden die anderen beter zal laten spelen. In Gent gaf Hein hem de sleutel van het spel en de impact daarvan op het voetbal van de ploeg was groot.’
‘Een unieke speler met een uniek resultaat’
‘Mijn eerste kennismaking met Sven was: iemand met toch wel wat problemen, die door blessureleed veel medische bijstand moest krijgen en heel wat trainingen moest overslaan’, zegt Peter Balette, die in het eerste seizoen van Kums bij AA Gent assistent-coach was (en dat sinds vorige zomer weer is). ‘Vandaar dat de beginfase niet al te goed verliep. Maar hij werkte heel hard, knokte er zich met de medische staf doorheen en werd van een ongelooflijke waarde voor de ploeg. In play-off 1 was hij heel sterk, met onder meer een beslissende goal in de titelmatch tegen Standard. Hij steeg boven zichzelf uit en de rest trok zich enorm aan hem op. Een grote speler is ook groot op grote momenten, maar zijn Gouden Schoen dankt hij vooral aan het constante hoge niveau dat hij haalde. Dat er hier nu nog altijd over hem gesproken wordt, zegt voldoende: hij is voor AA Gent een unieke speler geweest met een uniek resultaat tot gevolg.
‘Als aanvoerder moest hij het niet van stoer gedrag hebben. Hij toonde het met zijn voeten en dat wekt bij medespelers veel meer respect dan roepen, tieren en op tafel kloppen. Ook zijn professionele ingesteldheid wekte bewondering: de manier waarop hij tijdens zijn revalidatie werkte om terug te komen en beter te worden, hoe hij het gevecht met zichzelf aanging om zijn lichaam te optimaliseren. Sven is een ongelooflijke winnaar. Als mensen hun werk niet doen, laat hij blijken dat hij niet tevreden is, maar subtiel. Ook als hij op het trainerskabinet kwam om dingen vanuit de groep tot bij ons te brengen, deed hij dat altijd op een heel correcte, subtiele manier. Zijn invloed op de groep was enorm, zeker ook op de vele jonge Belgen. Die mannen deden op training alles om te winnen.
‘Sven is een echte prof die nieuwe dingen oppikt, zoals onder meer glutenvrije voeding, en daarmee aan de slag gaat. Zijn grootste kwaliteit is de rust die hij op het veld uitstraalt. Elke ploeg zoekt een speler die ook als je onder druk staat aanspeelbaar blijft, die het spel dan kan vertragen of versnellen en er zoals Pirlo met één pass voor kan zorgen dat je uit de omknelling geraakt. Daar was Sven heel goed in. Hij kon in alle zones voor de verdediging aangespeeld worden, verdedigers konden er altijd bij hem terecht. Bijna alle ballen passeerden langs hem. Hij kan ook bijsluitend spelen, maar als je hem te veel overslaat, voelt hij zich nutteloos. Ik zie hem het liefst op acht, onder de bal, met een zes als Renato Neto naast zich. Die twee leefden in symbiose met elkaar. Renato die in het eerste duel ging en Sven die voor de tweede bal ging. Ook dat was heel belangrijk.’
‘Een moderne controlerende middenvelder’
‘Ik onthoud van Sven vooral zijn rust en zijn natuurlijk leiderschap’, zegt Hannes Van Der Bruggen, die bij AA Gent twee seizoenen ploegmaat van Kums was. Van Der Bruggen verloor aan Kums zijn plaats maar is nog altijd met hem bevriend. ‘Eigenlijk hoor je hem niet veel. Maar door de manier waarop hij speelt, kan hij een ploeg sturen en laten draaien. Dat is iets wat zeer weinig spelers hebben, zoveel rust etaleren dat die op heel het team afstraalt. Sven is heel helder in zijn hoofd en neemt ook in moeilijke momenten de juiste beslissingen. Iedereen die voetbalt, weet dat dat niet simpel is.
‘Zowel op als naast het veld is hij het toppunt van rust. Ik ken hem ook buiten het voetbal, onze vrouwen komen goed overeen en onlangs zijn we nog samen gaan eten, en ik weet: hij doet er ook in zijn manier van leven alles voor om zo goed mogelijk te presteren. In het kampioensjaar was Sven enkele maanden out en speelde ik op zijn positie. Na zijn terugkeer stonden we een tijdje naast elkaar in de ploeg. Maar eens Neto er volledig doorkwam, werd het voor mij moeilijker. Zeker het constante hoge niveau dat hij in de Champions League haalde, was voor mij toen, op die leeftijd, niet te evenaren. Ik weet nog dat voor de eerste wedstrijd, tegen Lyon, zowat iedereen in België zich afvroeg: wat gaat dat geven? Maar Sven en Neto bleken toen de beste spelers op het veld te zijn. Dat is een referentiematch geweest voor de volgende, supersterke Europese prestaties.
‘De topkwaliteit van Sven is dat hij wat hij in zijn hoofd heeft perfect met zijn voeten kan vertalen. Hij weet ook heel goed wanneer hij met simpele tikken even moet pauzeren, wat balbezit moet houden in plaats van tegen honderd procent te blijven spelen. Sven is een moderne controlerende middenvelder. Qua type is hij vergelijkbaar met Xabi Alonso en Andrea Pirlo: niet de pure verdedigers, maar jongens die aanvoelen wat er wanneer moet gebeuren. In het begin was het wat zoeken, maar na een tijd is hij almaar beter uit de verf gekomen. Het tweede seizoen is hij meer beginnen infiltreren en scoren en is hij als een komeet omhoog geschoten. Hij is het best als hij er kan komen, omdat zijn infiltratievermogen redelijk groot is. Staat hij hoog op het veld, dan neem je dat voor een groot deel weg. Ik ben een beetje zoals hij: ons gezicht moet richting doel staan; en op tien moet je vaak de bal komen vragen, met de rug naar doel. Sven is het gevaarlijkst als hij de goal kan viseren. Belangrijk is voor hem toen ook de factor Vanhaezebrouck geweest, bij wie iedereen in de ploeg duidelijk wist wat hij moest doen; én de groep met veel onderling respect en bereidheid om voor elkaar te werken.’
‘Een type dat bijna nooit een bal verliest’
‘De speelstijl van Sven is: hij eist veel ballen op, verdeelt het spel en lijdt weinig balverlies’, zegt doelman Brian Vandenbussche, bij SC Heerenveen en AA Gent ploegmaat, kamergenoot en (nog altijd) vriend van Kums. ‘In Gent ontwikkelde hij zich nog meer dan in Heerenveen omdat hij daar echt een leider en een enorm belangrijke speler was. De trainer wou er hem absoluut, haalde hem, maakte van hem de aanvoerder en dé man op het middenveld, en Sven deed het goed. Na een wedstrijd of zes was er geen discussie meer over wie er de echte kapitein was. Als centraal aanspeelpunt was hij heel complementair met Neto, die fysiek veel werk verzette. Dat was echt een gouden duo. Met Neto naast zich kon Sven nog meer zijn kwaliteiten naar voren brengen. Op het veld was hij een voorbeeld en ernaast stimuleerde hij mensen door altijd met zijn vak bezig te zijn. In Gent is hij enorm gegroeid en zich nog meer bewust geworden van zijn mogelijkheden.
‘Zoveel van zijn type zijn er niet, jongens die zo rustig zijn en bijna nooit een bal verliezen. Bij Anderlecht lopen er wel meer echt talentvolle spelers rond, maar ik durf te zeggen dat Sven ook daar de absolute leider gaat worden. Als je hem op zijn kwaliteiten uitspeelt, profiteren anderen daarvan. Tien vind ik persoonlijk niet zijn beste positie. Hij kan dat ook, maar acht is beter voor hem. Daar kan hij het spel controleren en verleggen. Bij tien en zes denk je toch aan een andere rol. Als ik aan de periode van Sven bij Gent terugdenk, dan zie ik onder meer een doelpunt op Club Brugge, waarbij hij na een dubbelpas prachtig afwerkt. Maar ook en vooral aan de vele wedstrijden waarin hij enorm veel aan de bal was en die niet één keer verloor.’
‘Het cement tussen de stenen’
‘Sven was een beetje het cement tussen de stenen, ‘ zegt Rudi Cossey, assistent-trainer bij AA Gent in het tweede seizoen van Kums daar, ‘de leidinggevende figuur die op een rustige manier voor de verbinding zorgde tussen het verdedigende en het aanvallende compartiment. Een stille leider, helemaal niet de man van de grote woorden, maar als hij iets zei, werd er geluisterd. Een jongen die veel respect afdwong door zijn manier van voetballen: altijd eenvoudig, altijd met de bedoeling iets te creëren én heel sterk in de balrecuperatie. Want ook daar was hij doorgaans op het juiste moment op de juiste plaats, omdat hij het spel als geen ander kan lezen. Kortom: een gouden speler voor een trainer. Iemand die doet wat er gevraagd wordt, die voor rust zorgt, verstandig is en weet wanneer en hoe hij moet corrigeren. Sven kan vooral heel snel beslissen en een bal in één tijd met gevoel ergens op maat neerleggen. En als hij meekomt rond de zestien meter werkt hij heel goed af. Zo herinner ik mij een keer drie doelpunten tegen Club Brugge, toen was hij ongelooflijk sterk.
‘Zijn impact op de groep was heel groot. Die Europese campagne met tien punten in de poulefase van de Champions League was voor een groot deel aan zijn kwaliteiten te danken. Hij wist voor zichzelf ook zeer goed wat er nodig was om de volgende stap te zetten en werkte daar als een echte prof ook buiten de trainingsuren hard aan. Neto en hij waren de dragers van de ploeg en corrigeerden elkaar. Als de ene diep ging, bleef de andere. Sven is niet echt een zes, een beest dat iedereen aanpakt, hij is op zijn sterkst als hij ook offensief zijn ding kan doen. Op tien is iets te hoog voor hem, vind ik. Omdat hij daar misschien iets te veel in duel moet gaan, wat niet zijn sterkte is. Dat seizoen was het middenveld perfect op elkaar ingespeeld. De ploeg was een geolied geheel dat aan elkaar hing met allemaal jongens die enorm gedreven waren om zich in Europa te bewijzen. Na de titel voelde je het vertrouwen dat ze uitstraalden. Het team groeide toen boven zichzelf uit. Het was niet allemaal de verdienste van Sven, maar hij was toch de grote meneer in dat geheel.’
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Dat is iets wat zeer weinig spelers hebben, zoveel rust etaleren dat die op heel het team afstraalt.’ Hannes Van der Bruggen
‘Bij Anderlecht lopen er wel meer echt talentvolle spelers rond, maar ik durf te zeggen dat Sven ook daar de absolute leider gaat worden.’ Brian Vandenbussche
‘Sven is iemand die doet wat er gevraagd wordt, die voor rust zorgt, verstandig is en weet wanneer en hoe hij moet corrigeren.’ Rudi Cossey
