Met glansloos maar erg efficiënt voetbal zette Anderlecht zich afgelopen vrijdag in Roeselare door en verdreef onherroepelijk de crisis die na de jaarwisseling in de club opstak. Vier opeenvolgende overwinningen verhoogden het zelfvertrouwen en versterkten de positie van Frank Vercauteren. Het siert het Brusselse voetbalinstituut dat het vertrouwen in de trainer werd uitgesproken op een moment dat die zwaar onder vuur lag. En het geeft blijk van doortastendheid dat Anderlecht er tijdig in slaagde met één ingreep het rendement van het elftal op te krikken.
Ook in Roeselare werd duidelijk dat Nicolas Frutos een absolute troefkaart is in de strijd om de titel. De Argentijn valt niet van de bal te zetten, schept door die balvastheid ruimte voor zijn ploegmaats, verhoogt de productiviteit en verstevigt door zijn werkkracht ook het middenveld. Velen verkeken zich aanvankelijk op de loom en sloom ogende spits, maar met de week wordt het duidelijker dat Frutos een valse trage is met een fraaie techniek. Te vaak bezondigde Anderlecht zich in het verleden in crisismomenten aan paniekaankopen, maar met Frutos lijkt er na geduldig scoutingswerk een witte merel gevonden te zijn die het elftal echt een meerwaarde geeft. Met gemakkelijk ogende thuiswedstrijden tegen Lierse en Beveren en tussenin een verplaatsing naar Sint-Truiden kan Anderlecht zich klaarstomen voor de kraker van 26 maart op Club Brugge. Intussen toefde manager Herman Van Holsbeeck dezer dagen nog maar eens in Argentinië, op zoek naar meer voetbalgoud.
Met een gelijkspel tegen Standard lost Club Brugge even de rol in de strijd om de titel. Het kon afgelopen zondag in een zwaar tegenvallende topper niet imponeren. Op een paar momenten in een aantal wedstrijden na loopt het dit seizoen bij blauw-zwart heel stroef. Club is al maanden bezig aan een groeiproces, het slaagt er niet in de denkbeelden van Jan Ceulemans in de praktijk om te zetten. Vooral in de zestien meter mist Club kwaliteit. Het is geen toeval dat de kampioen twaalf keer minder scoorde dan Anderlecht.
De afgelopen twee jaar haalde Club met Balaban, Victor, Ishiaku en Portillo vier nieuwe spitsen naar het Jan Breydelstadion. Niet een van hen bleek de verlosser. Ook andere spelers drongen zich niet op. Dat René Vandereycken in zijn allereerste selectie voor de nationale ploeg geen enkele speler van Club aanduidde, is tekenend. Ook al verdiende een van hen dat zeker wel : nooit heeft Birger Maertens met meer allure en accuratesse gespeeld dan op dit moment. Uit de vroeger zo wisselvallige verdediger groeide een rots in de branding.
De spannende titelstrijd kan de rauwe werkelijkheid van het Belgische voetbal niet naar de achtergrond drijven. Los van de stroom van nieuwe namen die in de gokaffaire opduiken, holt de voetbalbond zichzelf in deze zaak achterna. Het is onrustwekkend hoe de ondoordachte beslissingen zich opstapelen. Dat iemand nog maar het idee heeft dat een aantal spijtoptanten niet geschorst hoeven te worden, is echt onvoorstelbaar.
De verpletterende kritiek die de voetbalbond krijgt, verhindert sommigen kennelijk rationeel te blijven denken. Want deze toepassing mist iedere reglementaire basis. Als degenen die straks in opspraak komen net zoals Patrick Deman en Cliff Mardulier uit de biecht gaan klappen, kunnen ze binnen de kortste keren gewoon weer aan de slag. Dat bondsprocureur René Verstringhe zegt dat de voetbalbond niet iedereen automatisch immuniteit garandeert, maakt het allemaal nog veel warriger. Want welke criteria zullen gebruikt worden om te bepalen wie wel en niet in aanmerking komt ? En voor welke eventuele juridische implicaties kan dat zorgen ?
Het is gewoon ondenkbaar dat spelers die supporters en ploegmaats bedrogen, straks gewoon weer op het veld staan. Alleen zien ze dat in de Brusselse Houba de Strooperlaan anders. Vorig weekend nog zei voorzitter Jan Peeters dat de voetbalbond in deze affaire geen enkele fout heeft gemaakt.
JACQUES SYS
