Een halve dag kaas en een halve dag Winterslag

© BELGAIMAGE

Vorige week werd Pierre Denier 65 jaar, maar hij doet nog het seizoen uit bij de enige club waar hij ooit voor uitkwam.

‘Pierre, die mag hier nooit meer weg’, zegt Jan Vandermeulen vastberaden. De fusie tussen Winterslag en Waterschei was nog niet zo oud, maar over deze opmerking van de toenmalige sportief verantwoordelijke is iedereen in Genk het altijd eens geweest. Zo komt het dat Pierre Denier (op de jeugdwedstrijden en één jaar in derde provinciale met Hoger Op Molenbeersel na) nooit andere kleuren droeg dan die van Winterslag eerst en KRC Genk nadien. Daarmee behoort hij, samen met onder meer Raoul Lambert (Club Brugge), Jules Verriest (Cercle Brugge), Louis Phillips (RFC Liège), de gebroeders Marc en Luc Millecamps (SV Waregem), Killian Overmeire (Lokeren) en Dante Brogno (Sporting Charleroi) tot de spelers die in hun profcarrière maar voor één club uitkwamen.

Even checken of het gras elders groener is, zoals zijn oudere broer Thieu bij Standard en Cercle, heeft hij nooit gedaan. Wel testte hij bij Fortuna Sittard en FC VVV uit Venlo. Op een dag mocht Pierre als testspeler ook een volle dag meetrainen met Borussia Mönchengladbach, toen een absolute Europese topploeg. Na afloop meldde de legendarische coach Hennes Weisweiler hem dat het niveau iets te hoog lag, dat hij naar een ploeg moest waar hij alle weken kon spelen om zich te ontwikkelen.

Zo gaat het in 1974 naar de kersverse eersteklasser FC Winterslag waar ook zijn broer Thieu voetbalt. Zijn debuut in eerste klasse maakte hij een paar maanden later op De Klokke waar Winterslag van Club een 7-0-pandoering kreeg. In 1978 trouwt hij met zijn jeugdvriendin Wies. Wanneer zijn moeder bij de bakker (Wies was bakkersdochter) 50 pistolets bestelde, haalde hij er twee keer 25. ‘Zo kon ik haar twee keer zien’, beschreef hij in zijn boek vol anekdotes ‘ Pierre Denier, 40 jaar Genk, Mijn leven, mijn club‘.

Profvoetballer is hij nog niet in 1974, het jaar waarop het profvoetbal in België wordt ingevoerd. De eerste jaren onder trainer Robert Waseige, die de club van derde naar eerste klasse heeft gebracht, werkt hij voltijds voor kaasfabrikant Yoko, destijds shirtsponsor van Winterslag. De foto die genomen wordt bij dat sponsorcontract valt bij de Nationale Dienst voor Land- en Tuinbouwproducten niet in goede aarde. De vertegenwoordigers staan op de foto breed lachend met een frisse pint Cristal.

De eerste jaren is Pierre bij Yoko voltijds magazijnier, van acht uur ’s morgens tot half vijf. Thuis bij het gezin Denier is aanvankelijk nog geen telefoon. Het bestuur of een journalist moet maar bellen naar de kapster die 500 meter verder woont en dan op haar fiets springt, terwijl haar klanten onder de haardroger zitten. Het zijn olijke tijden, waarin Pierre de vaste chauffeur is voor zijn ploegmaats die na een flinke boemel veilig op de achterbank teruggebracht worden. Naast Pierre ligt dan een zak vol chips, chocolade en andere snoep. Het levert hem de bijnaam ‘Snoepke’ op.

In die tijd worden alle Limburgse ploegen door de gouverneur nog uitgenodigd voor een copieus en gezellig buffet in Bokrijk. Op het eind van de avond zingt iedereen uit volle borst het Limburgs volkslied. Met het toenemend aantal buitenlanders in de regio sterft die traditie uit.

Vanaf 1978 werkt Pierre bij Yoko nog maar halftijds van tien tot drie, om bestellingen te noteren en in te pakken. Interviews geeft hij tussen de grote kaasbollen waarvoor hij voortdurend in en uit een frigo moet stappen waar de temperatuur continu drie graden is. Pas wanneer Winterslag en Waterschei in 1988 fuseren, ligt er na veertien seizoenen in rood en zwart een profcontract klaar.

In 2016 volgt hij na 22 jaar hulptrainerschap teamafgevaardige Tony Greco op wanneer die overlijdt. Greco reed in zijn jonge jaren op een motorfiets de singletjes van zijn vriend Rocco Granata mee rond. ‘ Marina‘, Rocco’s grootste hit, wordt in de Genkse Cegeka Arena nog altijd gedraaid tijdens de rust. Het signaal dat de tweede helft begint en het tijd is om terug te keren naar je plaats.

Spijt heeft Pierre van weinig dingen. ‘Ik heb zo veel gekregen in het leven, alles wat ik graag had’, stelt hij vast. ‘Een goede engelbewaarder zit al heel mijn leven op mijn schouder.’

Bijna 48 jaar na zijn debuut in 1974 gaat Pierre eind dit seizoen met pensioen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content