Met een achtste beker bezorgt Standard zichzelf een happy end in een seizoen dat nochtans dramatisch begonnen was.
De scène ging al snel viraal: de spelers van Standard nodigden zichzelf uit in de perszaal en besproeiden Ricardo Sá Pinto met champagne. De Portugese trainer dacht om aan de champagnedouche te ontkomen door meteen van de festiviteiten naar de perszaal te vluchten. Zijn plan mislukte. Wat bijblijft, is de gedeelde vreugde in de Luikse vestiaire, via een show die in gang gezet wordt door Réginal Goreux, Mehdi Carcela en het jonge talent Moussa Djenepo, naast een begenadigd voetballer ook een uitstekend imitator van zijn trainer.
Sinds de komst van Sá Pinto wordt er opnieuw hard gewerkt in Luik.
Niet alleen sportief zette Standard de laatste tijd stappen vooruit, ook qua communicatie. Na elke wedstrijd plaatst het beelden op internet waarop spelers en fans samen vieren. ‘Ik wil hier één grote familie maken’, herhaalde Ricardo Sá Pinto tot vervelens toe, tijdens een seizoen met afwisselend hoogtes en laagtes. Vandaag lijkt zijn familie hechter dan ooit. Dat spelers, technische staf, bestuur en fans op één lijn zitten, is wel eens anders geweest. Want Standard komt van ver, van héél ver. Van spanningen in de kern en verbale uitbarstingen tijdens de bewogen decembermaand waar alles verkeerd leek te lopen. Van de verkeerde intercepties van Konstantinos Laifis tot de fouten van Luis Pedro Cavanda die voor woede en onrust zorgden binnen de selectie. Maar op geen enkel moment viel de groep uit elkaar, en nooit werd de coach in de steek gelaten. Een stevig gesprek tussen een paar belangrijke spelers en de trainer op het einde van de winterstage lag aan de basis van de ommekeer.
Oudgedienden
Zo belandde Standard in minder dan een week van de hel in de hemel. Na het 1-1-gelijkspel tegen Club op 25 februari zag het er allesbehalve goed uit, en leek een nieuwe helletocht naar play-off 2 nabij. Vandaag staat Standard voor het eerst sinds de club gekocht werd door Bruno Venanzi in play-off 1 en won het zijn tweede beker onder het bewind van de Luikse zakenman. Briljant was het niet wat de Luikse club toonde, maar wel efficiënt en solide achterin. Na de match gaf Sá Pinto ook toe dat zijn ploeg niet goed gevoetbald had, vooral niet in de eerste helft. ‘Maar het enige wat telt in een finale, is die winnen. Op basis van ons bekerparcours, waarin we Anderlecht en Club Brugge uitschakelden, hebben we die beker wel 100 keer verdiend.’
Toch was zonder die fameuze redding van Jean-François Gillet op een kopbal van Joseph Aidoo in de 87e minuut Standard met lege handen uit Brussel vertrokken. Maar de laatste weken vallen zulke fases telkens net in het voordeel van Standard uit, terwijl dat in december nog omgekeerd was. Het maakte dat de invallersdoelman door de coach uitgeroepen werd tot man van de match, ook al viel het kopspel van verdediger Christian Luyindama gedurende 120 minuten nog meer op. Gillet en Sá Pinto vielen elkaar na affluiten ook in de armen. Acht maanden geleden was dat wel even anders, en was de begroeting koel toen de voormalige doelman van Bari en Torino niet meer leek te passen in de plannen van de nieuwe trainer. De dag voor de finale kreeg een andere ancien uit de kern, Sébastien Pocognoli, felicitaties van de coach. ‘Hij verdient de kapiteinsband, Sébastien is een echte prof, een leider die altijd zijn job doet. Dat hij niet altijd speelt, komt niet omdat hij zijn plaats niet verdient, maar omdat een trainer nu eenmaal keuzes moet maken. Mijn hart bloedt wanneer ik mijn kapitein op de bank moet zetten, maar dat is nu eenmaal inherent aan de job. Ik weet wat hij voelt: ik ben ook speler geweest. Maar of hij in de basis staat of niet, Sébastien is mijn houvast en mijn stem in de kleedkamer.’
In de ijzige kou van de Brusselse nacht was het diezelfde Pocognoli die na de winst de beker mocht omhoogsteken, terwijl Paul-José Mpoku nochtans kapitein was. Een mooi moment voor de verdediger die het moeilijk heeft met zijn statuut van bankzitter, maar die verder het schip helpt te sturen, samen met andere oudgedienden als Gillet en Goreux die ook in zijn situatie zitten.
Oudgedienden die mee hielpen het roer vast te houden ook al ging het met hen zelf niet zo goed, dat hield het schip drijvende. Verschillende keren drong Sá Pinto er bij hen op aan om hem bij te staan toen zijn groep uit elkaar dreigde te vallen. Dat was de kernboodschap waar de Portugese coach voortdurend op hamerde. Nooit liet hij zijn spelers los: niet in de match, niet op training en niet in de kleedkamer. Altijd zat hij hen op de huid.
Het is een tweesnijdend zwaard: je kan er een unieke hechte sfeer mee creëren zoals de laatste weken te zien viel, maar het kan ook voor enorme spanningen zorgen wanneer de zaken niet goed gaan. Uiteindelijk is Sá Pinto er wel in geslaagd om iedereen rond zich te verenigen. Dat moet geleden zijn van toen Michel Preud’homme tien jaar geleden Standard naar de titel leidde. Net nu valt op Sclessin opnieuw de naam van de trainer die op handen gedragen werd door zijn spelers, en die volgend seizoen na tien jaar opnieuw zijn opwachting zou maken bij de club uit zijn geboortestad, waar hij als speler en trainer successen vierde.
Union
Net geen jaar geleden voetbalde Standard ook in het Koning Boudewijnstadion. Op de derde speeldag van play-off 2 traden ze er aan tegen het bescheiden Union uit 1B. Na 90 minuten had Jean-François Gillet zich twee keer om moeten draaien en stond het 2-2. Drie dagen later lag Aleksandar Jankovic buiten. Een ontslag dat het symbool was van de falende politiek die de Luikse club tot dan voerde. Bruno Venanzi moest quasi van nul beginnen en leunde vanaf toen helemaal op Olivier Renard. Die zou pas op dat moment, voor het eerst sinds zijn komst in februari 2016, de mercato van de Rouches bepalen. Zijn grootste verdienste vandaag is dat hij vooral de kleedkamer opkuiste en afscheid nam van spelers die rotte appels bleken te zijn of overschat werden, zoals Filip Mladenovic die een riant salaris kreeg en eind januari nog naar het Poolse Gdansk kon uitwijken. Uiteindelijk heerste vorig seizoen in heel Standard, van de jeugdschool tot de top van de piramide, één grote chaos.
De spelers horen pas op het laatst of ze in actie gaan komen.
Sinds de komst van Sá Pinto wordt er opnieuw hard gewerkt op de terreinen van de Académie Robert Louis-Dreyfus. Tijdens de winterstage gingen de Rouches heel diep in hun fysieke krachten. Het effect is al een aantal weken te zien. Op het eind van elke wedstrijd komt de kracht en de sterkte van Standard naar boven. Vandaag staat het fysiek op punt, terwijl bij de meesten in het begin van het seizoen al snel de tong uit de mond hing. Vroeg en hoog druk zetten, zoals de nieuwe trainer al in de voorbereiding eiste, daar waren ze nog niet toe in staat.
Tegen Genk beging een uitgekookt Standard ook professionele fouten telkens wanneer de Limburgers onder de druk vandaan kwamen. Dat was voor het eerst, want eerder in het seizoen kwam Standard achterin vaak in de problemen van zodra de tegenstander erin slaagde zich vrij te voetballen uit de druk die de Rouches in blok oplegden. Even dreigde het opnieuw verkeerd te gaan, toen Roeslan Malinovski en Alejandro Pozuelo in de eerste helft ongehinderd hun ding mochten doen, ook al was er vooraf gewaarschuwd om het duo niet vrijuit te laten voetballen. Evenmin profiteerden de Rouches van het feit dat bij het oprukken van de twee Genkse motors enorme boulevards in hun rug vrijkwamen.
Na de pauze kreeg Sá Pinto weer orde op zaken en zette het duo Razvan Marin-Gojko Cimirot zich op het middenveld door op de tweede ballen, die voor de rust allemaal voor de Limburgers waren.
Een andere goeie zet van Sá Pinto was de (gedwongen) keuze achterin voor Giorgos Koutroubis. Het was de Portugese trainer zelf die hard aandrong op de komst van de Griek na het vertrek van Alexander Scholz naar Brugge, toen Standard eerder neigde om een beloftevolle maar minder ervaren Franse verdediger te halen. Dat Koutroubis zaterdag zou spelen door de schorsing van Laifis, stond bij gebrek aan alternatieven zo goed als vast, maar doorgaans kent niemand de basiself tot een paar uur voor de aftrap. De spelers horen pas op het laatste moment of ze in actie komen. Zelfs de andere leden van de technische staf weten het niet veel eerder dan de elf basisspelers zelf. Het zet niet aan tot rust, maar het houdt iedereen wel scherp in de aanloop naar elke wedstrijd.
Na drie dagen rust komt er vandaag/woensdag weer beweging in Luik. Een uitgebreid familiefeest, met vrienden en sympathisanten, zat er niet in door het late uur bij de terugkeer en de ijzige temperaturen. Het belette een aantal spelers niet de nacht door te brengen in de uitgangsbuurt van de Carré, tot in de vroege uurtjes. ‘Bruno Venanzi gaat minstens een week lang slapen’, grijnsde men op Sclessin. Na de wedstrijd kon de jonge eigenaar/voorzitter met moeite zijn emoties bedwingen.
De foto van de bekerwinnaar, met aan de ene kant Sá Pinto en aan de andere kant een breed lachende Bruno Venanzi toont hoe snel het in het voetbal kan omslaan. Eind 2017 waren ze allebei diep ongelukkig, met zwaar tegenvallende sportieve resultaten en een financieel wankele toestand. Drie maanden later ontving Standard twintig procent van de transferrechten op de doorverkoop van Jonathan Viera naar China (3,6 miljoen voor de Rouches), kreeg het nog een bonus door het vertrek van Orlando Sá dat sportief niet eens doorweegt, is het al verzekerd van een Europees ticket voor de poulefase van de Europa League en kan het na twee jaar afwezigheid op volle kracht play-off 1 aanvatten.
Zelfs in zijn stoutste dromen had Bruno Venanzi zich zo’n sportief én financieel succes niet kunnen hopen.
