IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: OVER PERSCHEFS EN HOE HET VROEGER GING.
Vooraan in dit blad staat een interview met Juan Carlos Garrido, de Spaanse trainer van Club Brugge. Omdat je iedereen het best in zijn moedertaal spreekt – een gouden regel in een cursus interviewtechniek – stuurden we onze perfect Spaanssprekende eindredacteur Steve Van Herpe op Garrido af. Bij Club Brugge is het de afspraak dat de perswoordvoerder alle gesprekken bijwoont. Dat was nu niet anders. Alleen: die bleek geen Spaans te spreken en dus moest het interview in het Engels doorgaan. Garrido trekt zich daarin behoorlijk uit de slag, maar uiteraard veel minder dan in het Spaans. Dat was behoorlijk frustrerend.
Steeds meer bepalen clubs de regels bij interviews. Afspraken worden gemaakt via de perschef die ook vooraf laat weten hoelang een interview mag duren en zich daar ook strikt aan houdt. Soms bepalen ze ook welke speler je mag spreken. Zo werd bijvoorbeeld een verzoek om ImohEzekiel, de spits van Standard, te interviewen afgewezen omdat die al behoorlijk druk gesolliciteerd was. Er werden enkele alternatieven voorgesteld.
Al geruime tijd wordt ieder interview door de club nagelezen. Daar is niets mis mee, het is zelfs een vorm van professionalisme. Op voorwaarde dat men zich beperkt tot het eventueel rechtzetten van feitelijke onjuistheden en niet gaat censureren. Dat laatste wil weleens moeilijk liggen. En hoewel dat botst met de conventie houdt niet iedere mediavertegenwoordiger wat dat betreft het been stijf.
Het staat allemaal in schril contrast met de manier waarop het er vroeger aan toeging. Toen kreeg je in het begin van het seizoen van iedere club een lijstje met de spelersnamen en hun privételefoonnummer, zodat je hen zelf kon bellen als je dat nodig vond. Op Club Brugge was er iedere donderdagavond een persbijeenkomst in de kantine onder de hoofdtribune waar de lokale sportcorrespondenten op afkwamen. Een bestuurder vertelde dan welke spelers er waren geselecteerd en hoe het zat met eventueel geblesseerden. Waarna er tussen pot en pint werd doorgebabbeld. Opmerkelijk was toen ook dat er vaak nieuwsjes onder embargo werden meegegeven. Dat embargo werd door iedereen gerespecteerd.
Toen Ernst Happel bij Club Brugge kwam, was hij zelf telkens aanwezig bij die donderdagse persbijeenkomsten. Na het officiële gedeelte bleef hij om… te kaarten. Dat liep soms uit tot in de late uurtjes want Happel, die een gruwelijke hekel had aan verliezen, speelde net zo lang door tot hij won. Meer dan eens moesten de toenmalige Clubconciërges, Mèèntje en Marcel, nog frieten bakken of een boterham met ham klaarmaken om het gezelschap niet uitgehongerd naar huis te sturen.
Alles verliep in een sfeer van gemoedelijkheid en dus was er ook ruimte voor grappen. Zo verscheen de legendarische doelman Fernand Boone ooit met zijn arm in het gips op zo’n persbijeenkomst. Hij jammerde dat hij voor twee maanden out was. Waarna een sportmedewerker zich naar het station spoedde om dat nieuwsje heet van de naald alsnog via de telex naar de redactie te sturen. Op dat moment had Fernand Boone het gips van zijn arm verwijderd want er was helemaal niets gebroken. Achteraf heeft het Clubbestuur zich wel voor die grap verontschuldigd. Hetzelfde bestuur lanceerde eens via de media het onjuiste bericht dat Erwin Vandendaele, die in de belangstelling stond van Anderlecht, de interesse genoot van Real Madrid. Bliksemsnel rondde paars-wit de overgang af.
Het was gemakkelijk werken, met spelers en trainers die niet werden afgeschermd. We herinneren ons het allereerste interview uit onze carrière, met de toenmalige trainer van Waregem, Hans Croon.Tijdens de opwarming voor de wedstrijd tussen Waregem en Standard benaderden we hem voor een afspraak. “Een interview? Dat kan meteen na de wedstrijd”, zei Croon en belde vervolgens zijn vrouw om een kaasschotel te bestellen. “Dan maken we het meteen gezellig”, lachte Croon. Drie dagen later verscheen het interview in het toenmalige Sport ’70. Croon hoefde het vooraf niet na te lezen.
Veel is er sindsdien veranderd. Hoewel, veel hangt ook af van het gewicht en de slagkracht van de perschef. Toen Louis van Gaal bij Bayern München neerstreek en zei dat er na iedere training te veel spelers de pers te woord stonden, zei de communicatieman dat dit bij de cultuur van Bayern hoorde. En dat Van Gaal zich daarbij moest neerleggen. ?
