Nadat de poort voor het WK zaterdagavond definitief werd dichtgeklapt, stelde Aimé Anthuenis dat de toekomst van het Belgische voetbal niet zo somber is als velen denken. Vijfendertig minuten lang had zijn ploeg tegen Spanje uitstekend gespeeld, met veel gretigheid en scherpte, met veel beweging en druk op de bal. Terwijl de Spaanse bondscoach Luis Aragonés achteraf op de persconferentie tot vier keer toe de houding van zijn ploeg hekelde, die in deze fase van de wedstrijd veel te veel ruimte tussen de linies liet, zag Anthuenis in die vijfendertig minuten een positief signaal voor de toekomst. Hij benadrukte de ingesteldheid van zijn ploeg en op de vraag of hijzelf tijdens deze WK-campagne een fout had gemaakt, hoefde Anthuenis geen halve seconde na te denken : hij antwoordde met zo’n stelligheid ontkennend dat niemand zich nog geroepen voelde om door te vragen.
Na drie en een half jaar als bondscoach moet Aimé Anthuenis niettemin tot een harde conclusie komen : hij heeft de nationale ploeg nauwelijks iets bijgebracht. Terwijl de Rode Duivels in de aanloop naar het EK in Portugal aanvankelijk nog een paar bemoedigende prestaties leverden, stapelden de ontgoochelingen zich in de route naar Duitsland op. In het allerbeste geval is de ploeg, zoals tegen Spanje, bij machte een dik halfuur goed te voetballen. Dan is de energievoorraad opgebruikt en loopt de tank leeg.
Aimé Anthuenis gaat zeker niet de geschiedenis in als de moedigste bondscoach. Dat hij afgelopen zaterdag op een gegeven moment bij een 0-2-achterstand Thomas Buffel wisselde voor de meer verdedigend ingestelde Jonathan Walasiak is typerend voor de politiek van voorzichtigheid die hij voerde. Anthuenis hield ook vast aan twee defensieve middenvelders, omdat dit volgens hem de enige manier was om achteraan de nul te houden. Vreemde keuzes kenmerkten zijn beleid, sommige spelers hield hij wel heel lang de hand boven het hoofd. Tegen Spanje bleek bijvoorbeeld nog maar eens dat de tijd van de 35-jarige Yves Vanderhaeghe echt wel voorbij is.
Na een beschamende 9 op 27 zou het Aimé Anthuenis sieren ook de hand in eigen boezem te steken. Dan moet hij bijvoorbeeld constateren dat de ingesteldheid waarmee de ploeg zaterdag tegen Spanje speelde, er niet altijd was. Dan kan hij niet anders dan concluderen dat er nog altijd te weinig automatismen in de ploeg zitten, ook al probeerde hij vast te houden aan zijn basisploeg. Het blessureleed mag een en ander hebben bemoeilijkt, een verontschuldiging mag dat niet zijn. Aanvankelijk werd heel even de indruk gewekt dat de Waaslander de man was van de verjonging en vernieuwing, maar de afgelopen twee jaar bleek hij vooral de bondscoach van het conservatisme te zijn.
De voetbalbond moet nu op zoek naar een nieuwe trainer. Radeloosheid lijkt daarbij te overheersen. In de wandelgangen circuleert al lang de naam van Marc Wilmots maar het zou echt een lachertje zijn als dit voormalige boegbeeld een kans maakt. Maar de vraag is wie dan wel voor een functie in aanmerking komt. René Vandereycken heeft het profiel om resultaatvoetbal te spelen. Bij gebrek aan creativiteit in het middenveld kan hij weer die typisch Belgische deugden in de ploeg slijpen : voetballen vanuit de organisatie. Maar tegen Vandereycken pleit zijn extreme eigenwijsheid, die gegarandeerd tot aanvaringen leidt. Bovendien is de verhouding tussen Vandereycken en de als toekomstig bondsvoorzitter genoemde Roger Vanden Stock niet optimaal, een restant uit de periode dat de Limburger Anderlecht trainde. In de coulissen valt ook nog de naam van Jacky Mathijssen. Maar het is zeer twijfelachtig of hij de algemene goedkeuring zal wegdragen. Zo dreigt het vraagstuk van de nieuwe bondscoach nog een tijd aan te slepen. Geheel in de stijl van het huis dat van een snelle besluitvorming niet echt zijn handelsmerk maakte. Intussen blijft Anthuenis tot juni zitten. Al dan niet met nog een interland op het programma. Ook al zou het de bondscoach sieren om na Litouwen zelf de handdoek in de ring te gooien.
JACQUES SYS
ANTHUENIs was de bondscoach van het conservatisme.
