De transferperiode zit er weer op. Dankzij Jean-Marc Bosman komen Belgen tegenwoordig ook in exotische landen terecht.
Een maand geleden veranderde Jasper Van der Heyden (25) van club. Het voormalige jeugdproduct van Lierse SK trok van AB Argir naar KI Klaksvik, beide clubs op de Faeröer waar hij belandde vanuit IJsland, de plek waar hij zijn Faeröerse vriendin had leren kennen.
Het reizen zit de Van der Heydens in het bloed. Jaspers vader Stephan is momenteel assistent-bondscoach in Jordanië en als prof bij onder meer SK Beveren en Club Brugge trok hij tijdens de zomervakantie niet naar een zonovergoten strand, maar reisde met zijn vrouw met de rugzak de wijde wereld in. Eens voetballen voor Sparta Praag zou hem wel bevallen omdat Praag hem zo’n leuke stad leek, maar pas na het Bosmanarrest in december 1995 konden ook Belgische profvoetballers vrij reizen.
Een paar weken voor België op 3 juni 1992 op de Faeröer een WK-kwalificatiewedstrijd met 0-3 won (Stephan Van der Heyden was er ginder niet bij, hij zat wel op de bank tijdens de terugwedstrijd) trokken we voor dit blad op verkenning, via de verplichte tussenstop in het 1300 kilometer verder gelegen Kopenhagen. De 18 Faeröereilanden met hun 45.000 inwoners maken immers deel uit van Denemarken.
De vlucht van Kopenhagen naar Vágar, zo’n 70 kilometer van de hoofdstad Thórshavn, kon alleen gemaakt worden met Atlantic Airways, de luchtvaartmaatschappij van de Faröer, die maar één vliegtuig bezat. Alleen hun geschoolde piloten beheersen de aartsmoeilijke landing en het vertrek op de eilanden, waar ook de weersomstandigheden meespelen. Ook toen we voor dit blad wilden vertrekken, was het lange tijd niet zeker dat het vliegtuig die dag nog kon opstijgen, wegens de dichte mist. Een van de Faeröerinternationals zag een stage bij het Nederlandse Go Ahead Eagles zo worden gehalveerd omdat het vliegtuig door het aanhoudend slechte weer een week aan de grond moest blijven.
Bij het landen rinkelden de bagagerekken; zowat elke passagier haalde bij het uitstappen een enorme plastic zak met de tekst duty free uit de rekken. Op de Faeröer was alcohol drinken toegelaten, maar de verkoop ervan niet. Dus bevoorraadde men zich in de Deense hoofdstad.
Op de luchthaven keek men verbaasd op toen de Belgische journalisten per se een wegenkaart van de eilanden wilden kopen om de lange rit naar het nationale stadion uit te stippelen (gps en gsm bestonden nog niet). Een blik op de kaart leerde waarom. Er was, ondanks de grote afstanden, maar één kruispunt op de eilanden.
Voor het nieuwe nationale stadion in Toftir, een boerengat met 1500 inwoners op een paar uur rijden van de hoofdstad, hadden de bewoners het enige grasveld op de eilanden aangelegd nadat het terrein met dynamiet was geëffend. De Belgische delegatie van Sport ’90, zoals dit blad toen heette, werd er vriendelijk ontvangen door de allereerste bondscoach, de 34-jarige IJslander Paul Gudlaugsson, en ’s avonds babbelden ze in een privéclub in Thórshavn met de tweede doelman van de nationale ploeg. De enthousiaste Kaj Leo Johannesen, die tegen België het doel zou verdedigen, reisde na zijn schooltijd vier jaar lang de wereldzeeën rond, verkocht daarna auto’s en op dat moment vis. Dat deed hij onder meer aan de Belgische Carrefour, onder het motto: ‘Wie auto’s kan verkopen, kan ook vis verkopen.’ Alle internationals werkten nog overdag. Kaj Leo had alvast een lekkere fles wijn besteld; enkel te koop in een privéclub, en peperduur. Hij genoot van zijn glas Rosé d’Anjou, in België een wijntje dat, omdat het zo goedkoop is, populair is bij studenten, hier een delicatesse die per fles 1000 frank (25 euro) kostte, qua waarde nu minstens maal vijf.
Later werd Johannesen zelfs minister-president van de Faeröer, van 2008 tot 2015. De eilanden vonden ook gemakkelijker bondscoaches, zelfs bekende namen, zoals Allan Simonsen (ex-Borussia Mönchengladbach en Barcelona) en Lars Olsen (Europees kampioen met Denemarken in 1992 toen hij voor Seraing uitkwam).
