Vrijdag overleed voormalig radiojournalist Jan Wauters. Hij werd 71. VRT-journalist Peter Vandenbempt verliest zijn journalistieke vader.
P eter Vandenbempt was 28 toen hij in 1995 door Jan Wauters bij de VRT-radio werd aangeworven. Een jaar later al maakte hij door het vertrek van Wilfried Mostinckx naar VTM het EK in Engeland mee aan Wauters’ zijde. In 1998 deden ze samen het WK in Frankrijk en in 2000, toen Wauters al met verplicht pensioen was gestuurd en nog slechts de nationale ploeg volgde, het EK in België en Nederland. Sindsdien is Vandenbempt de eerste voetbalman van de VRT-radio.
“Ik heb vijf jaar met Jan samengewerkt. Dat was in één woord formidabel. Ik bewaar alleen goede herinneringen aan Jan. Ik was als kind een heftige radioluisteraar. Voor de sport was dat het belangrijkste medium, nog niet alles kwam op televisie toen. Kwart voor zes, met ‘Wat is er van de sport?’, was een sacraal moment. Ik was begeesterd door die mens van wie ik alleen de stem kende. Dat ik in het vak ben gestapt, is omdat hij me er – onbewust – warm voor heeft gemaakt. Ik heb ook nooit bij de televisie gesolliciteerd. Wanneer men mij vroeg wat ik later wilde worden, was mijn antwoord altijd ‘journalist bij de radio’.
“Mijn eerste ontmoeting met Jan was een overdonderende ervaring en dat is de eerste maanden zo gebleven. Jan vulde de kamer met zijn persoonlijkheid. Dat ik plots samenwerkte met de man naar wie ik twintig jaar had opgekeken en die ik had verafgood, was onwaarschijnlijk. Jan is mijn journalistieke vader. Alles wat ik weet en kan, is door Jan. Hij was de beste leerschool die er was. Samen met David Naert ben ik een van de laatsten die nog door hem is opgeleid.
“Wat hem zo bijzonder maakte, was zijn ongelooflijke zin voor detail. Jan was ongelooflijk veeleisend voor zichzelf en eiste hetzelfde van anderen. Hij had de gave talent te herkennen en als hij het in je zag, ging hij tot het uiterste. Hij was onvermoeibaar, zijn inzet was ongeëvenaard. De gedrevenheid die hij had in zijn eigen werk, had hij ook in de begeleiding van jonge collega’s. Hij zette druk, liet je geen minuut met rust, kon onverbiddelijk zijn. Hij pushte je voortdurend tot de grens. Om daartegen opgewassen te zijn, moest je ongelooflijk sterk zijn. Was hij een moeilijke mens? Ja, maar ik breng graag ode aan de moeilijke mens. Alleen door zulke mensen word je beter. Tegelijk heb ik hem altijd ervaren als zeer positief ingesteld. Jan benadrukte ook het goede.
“Jan is groot geworden in een tijd dat de radio nog een hyperbelangrijk medium was. Zijn taal was fenomenaal, zijn woordenschat van een ongelooflijke rijkdom. Hij was een uitstekende interviewer: er niet te grof invliegen, maar langs de zijkant binnenkomen – dat heb ik van hem geleerd. Hij was een groot kenner én liefhebber van de sport, maar altijd slaagde hij erin om het perfecte evenwicht te bewaren en afstand te nemen. Het was geen ongecontroleerde of gratuite euforie bij hem. Jan was ook de eerste die een vraagteken plaatste achter de sport. Niet toevallig heette de sportrubriek op de radio ‘Wat is er van de sport?’. Dát is zijn grote verdienste geweest.
“Jan was uniek. Ik heb vele uren samen met hem in de auto gezeten. Dat was altijd plezant. Hij had een goed gevoel voor humor, hij was zeker geen droogstoppel. Hij filosofeerde ook graag, er zat een soort van weemoed in hem. De eindigheid van het leven, de gedachte dat hij er niet meer zou zijn – dat viel hem zwaar.
“Jan is veel te abrupt moeten stoppen. Dat is hem nog vele jaren nadien zwaar gevallen. Hij was nog topfit. Zijn afscheid was het gevolg van een maatregel van Bert De Graeve om van een paar leidinggevenden af te raken. Dus die moesten weg op zestig jaar en Jan was daar mee het slachtoffer van. Al had hij op dat moment wel al een beetje afscheid genomen. Met de koers was hij al gestopt. De tijden waren veranderd en er was nauwelijks nog ruimte voor een rustig gesprek. Daar had Jan het moeilijk mee.
“De laatste keer dat ik hem heb gezien, was toen we vorig jaar samen te gast waren in Studio 1. Dat vond ik heel raar, twee mannekes van de radio – zo noemde hij zichzelf – samen op televisie. Als we ergens samen waren, ben ik uit respect en ontzag toch altijd een zekere schroom blijven hebben. Dat hij er nu niet meer is, is bijzonder moeilijk te aanvaarden. Jan is er altijd geweest in mijn leven. Hij heeft een gigantische impact gehad op mij. Dat hij ons nu ontvalt en het WK in zijn eigen Zuid-Afrika niet meer mag meemaken, is een grote onrechtvaardigheid. Dat hadden ze hierboven toch iets beter kunnen regelen.”
door jan hauspie
