Sinds Danny De Caluwaert maagkanker kreeg, lukt werken niet meer. Onlangs verzette hij zijn gedachten door een miniatuurversie ineen te knutselen van de hoofdtribune van Waasland-Beveren, zijn favoriete club.
Supporter van (Waasland-)Beveren is hij al zo lang hij zich kan herinneren, zegt Danny De Caluwaert (54) terwijl hij aan wat roltabak pulkt. ‘Maar als kind raakte ik nooit op de Freethiel. Vanuit het dorp waar ik opgroeide, Kieldrecht, was dat te ver en te duur. Mijn moeder stierf heel vroeg. Ik was vijf, mijn broers waren vier en zes, mijn zussen tien en veertien. Plots hadden we thuis maar één verdiener meer. Mijn vader werkte als ploegbaas-paalslager.’
Toen hij ouder werd, ging Danny zelf werken – silo’s bouwen voor boeren – en kocht hij zich een Renault 5 Turbo. Intussen schopte zijn neef, Eddy Maes, het op de Freethiel tot de eerste ploeg. ‘Na mijn legerdienst begon ik naar matchen van Beveren te gaan’, vertelt Danny. ‘Mijn broers gingen meestal niet mee; de ene was fan van Standard, de andere van Club Brugge. Maar ik had dus meer sympathie voor de underdog. Wij komen maar uit een boerengat; dan is het plezant om die rijke mannen af en toe eens onder hun vijs te geven. Zoals bij die 1-0 en die 2-1 tegen Anderlecht in 2016. ‘
Om de dug-outs te overdekken gebruikte ik flessen van frituurolie.’ Danny De Caluwaert
Drie jaar eerder, in 2013, was er voor Danny even geen reden om te juichen. Maagkanker, luidde het verdict. ‘In het ziekenhuis kreeg ik een week chemo en daarna mocht ik twee weken naar huis om te rusten. Zo ging het drie keer. Dan volgde de operatie: mijn maag eruit, een stuk slokdarm, mijn milt, mijn galblaas en een stuk pancreas. Daarna opnieuw een week chemo en twee weken recupereren. Weer drie keer. Ik viel enorm af: van 73 naar 47 kg. Als ik thuis was en Beveren speelde, ging ik terug naar het stadion, maar zag ik iedereen daar denken: wat een mager manneke.’
Werken lukte niet meer. De dokter zei Danny dat hij iets moest zoeken om zich mee bezig te houden. ‘In het ziekenhuis had ik weer eens een miniatuurvliegtuig uit zo’n bouwdoos ineengestoken, zoals ik als kind ook al graag deed. Toen ik wat later op Pinterest ( sociaalnetwerksite, nvdr) een kabouterhuisje zag, maakte ik ook daarvan een maquette. Daarna fabriceerde ik – weer met afvalmateriaal – een huis met een waterrad. Het resultaat zette ik elke keer op Facebook. En toen ik ook nog een vuurtoren klaar had, vroeg ik: ‘Iemand nog een suggestie?’ Davy Van Dorsselaere, de voorzitter van de Beverse supportersfederatie, antwoordde: ‘Het stadion van Beveren.’ Ik belde Valy Van de Merlen ( community manager bij Waasland-Beveren, nvdr). Die reageerde enthousiast; ik mocht de bouwplannen gaan inkijken.’
Danny besloot zich te beperken tot de hoofdtribune. ‘De basis maakte ik van hout en de ramen en deuren van plexiglas. In de balustrade verwerkte ik stukken van een blikje Ice Tea Green en om de dug-outs te overdekken gebruikte ik flessen van frituurolie. Voor de stoeltjes kocht ik kunststofbolletjes die ik eerst in kokend water moest gooien en daarna kon kneden als kauwgom.’
Vijf maanden lang knutselde Danny aan zijn tribune. ‘Op sommige dagen was ik niks waard en werkte ik er niet aan, op andere dagen hield ik me er zes uur mee bezig. De tijd gaat vooruit als je op zoiets gefocust bent. Het verzet je gedachten, je denkt niet aan de volgende controle in het ziekenhuis.’
Toen de tribune klaar was – ledverlichting incluis – bracht Danny zijn kunstwerk naar het stadion. ‘Valy, de voorzitter, de ondervoorzitter en de CEO kwamen eens kijken. Ze gaven me een fles gin cadeau. ( lacht) Maar ik drink niet. Ze zetten de maquette in het stadion en vroegen of ze later naar het gemeentehuis mag. Ze doen ermee wat ze willen, ik heb er mijn bezigheid mee gehad.’
