Bijna drie jaar nadat hij in België, als winnaar van de Gouden Schoen, de schaduw van zijn broer inhaalde, heeft Thorgan Hazard (23) ook in Duitsland een voornaam bij elkaar gevoetbald. Toch is dat allerminst het belangrijkste in zijn leven.
Tijdens de fotosessie wijst Thorgan Hazard op de groen-witte paarden die de gang richting het veld van het Borussia Park sieren – de bijnaam van de spelers van Borussia Mönchengladbach luidt dan ook Die Fohlen, De Veulens. ‘Ik heb blijkbaar iets met paarden’, lacht hij, refererend aan zijn periode bij Zulte Waregem, waar Waregem Koerse de jaarlijkse sportieve hoogmis is. Naast de wedstrijden van Essevee uiteraard, en zeker als de fusieclub dit seizoen, zoals in 2012/13, Hazards eerste jaar aan de Gaverbeek, tot het einde zou meestrijden voor de titel. Zijn ex-club volgt hij nog op de voet – ‘op tv, als ze hier de matchen tenminste uitzenden, en in Genk, dicht bij Mönchengladbach, heb ik ze ook live gezien’ -, maar revanche voor de gemiste kans in 2013 ziet hij de mannen van Francky Dury niet nemen. ‘Ik vrees dat hun kern daarvoor te beperkt is, zeker in play-off 1. Een blessure bij een sterkhouder als Leye of Meïté kan fataal zijn. Doe ze er niettemin allemaal de groeten.’
In 2012/13, en nog meer het seizoen erna, was Hazard de jockey die het Esseveepaard zwierig over de hagen en de Gaverbeek deed springen, vandaag draaft hij als ein Fohlen in het Borussia Park – met zijn 54.000 plaatsen het op vijf na grootste stadion in de Bundesliga. Die sfeervolle voetbaltempels, steevast tot de nok gevuld, is een van de redenen waarom hij richting Mönchengladbach in Noordrijn-Westfalen trok. ‘De Duitse voetbalcultuur heeft me altijd aangesproken. Het beviel me zelf nóg meer dan ik gedacht had. Indrukwekkend soms, die ambiance.’
VOETBALLES VAN MESSI
Hoewel Hazard een aanpassingsjaar ingecalculeerd had, hield hij in zijn eerste twee seizoenen toch vaker de bank warm dan hem lief was – aanvankelijk onder coach Lucien Favre, en ook toen die tijdens het vorige seizoen plaats moest ruimen voor André Schubert. Een goed jaar geleden klonk het dat die situatie niet heel lang meer mocht duren, maar de club en de trainer stelden Hazard, in een gesprek waar hij zelf op aandrong, gerust: hij zou zijn kans nog krijgen.
En die greep de ex-Gouden Schoen ook, toen hij na Nieuwjaar eindelijk een basisplek afdwong. En nog meer dit seizoen, met onder meer een hattrick en twee assists in de laatste voorronde van de Champions League tegen Young Boys Bern, drie goals in de eerste drie competitiewedstrijden, en natuurlijk zijn treffer in de verloren CL-match (1-2) thuis tegen FC Barcelona – iets waar hij, indertijd bij Zulte Waregem, niet eens van dúrfde te dromen.
Sindsdien viel, mede geremd door een knieblessure, zijn doelpuntenproductie echter stil, ook omdat de Borussiamachine vierkant begon te draaien. De Veulens konden in hun CL-poule wel de kwalificatie voor de Europa League afdwingen, maar vorige week werden ze in Camp Nou door Lionel Messi en co nog eens stevig bij de teugels getrokken: 4-0.
Een dag later, terug in Mönchengladbach, bezingt Hazard de lof van Barça’s magische voetbal. ‘Tegen Bayern München, in de Bundesliga, had ik de indruk dat zij met een man meer speelden, maar gisteren leek het alsof Barcelona met twee of zelfs drie spelers extra op het veld stond. In de eerste helft hadden ze 72 procent balbezit, soms vijf minuten aan een stuk! Tak, tak, tak – rázendsnel. We liepen ons te pletter, en als we eens de bal veroverden, waren we zo vermoeid dat we hem meteen weer kwijtraakten – fenomenaal, die pressing. En dat was dan nog de ‘B-ploeg’, hé, zonder Suárez en Neymar… Echt genieten heb ik echter niet gedaan – daarvoor focuste ik te veel op mijn taken – maar bij een actie van Messi dacht ik toch soms: wat kan voetbal simpel zijn. Tot je het zelf moet uitvoeren.’ (lacht)
Zal jij dát niveau, of dat van je broer bij Chelsea, ooit aankunnen?
THORGAN HAZARD: ‘Eerlijk: daar denk ik niet aan. Bij Zulte Waregem was het mijn doel om de beste speler in België te zijn, daarna wilde ik een basisplaats bij Borussia afdwingen, en de volgende stap is hier de beste speler worden, en een van de beste in de Bundesliga. Daarvoor moet ik nog constanter zijn en efficiënter mijn kansen afwerken. Ik heb er dit seizoen al veel gemist, anders had ik wellicht al tien keer gescoord. Een opleiding als spits heb ik nooit gehad, hé. Maar het gaat steeds beter.’
Je speelt dit seizoen als een ‘9,5’, terwijl je tot vorig jaar veeleer op de flanken geposteerd werd, in een 4-4-2. Bevalt die meer aanvallende rol je?
HAZARD: ‘Ja. In het systeem van de coach, veelal een 3-4-3 of een 3-5-2, spelen we zonder echte pivot, maar met zijn tweeën of drieën vooraan, waarbij we de vrijheid krijgen om overal te lopen en van posities te switchen. Ik sta dus hoger dan de vorige seizoenen, en daardoor kan ik beslissender zijn.’
Een rol zoals in je tweede seizoen bij Zulte Waregem, toen je ook verhuisde van de linkerflank naar een centrale positie?
HAZARD: ‘Neen, het is anders: toen speelde ik in de 4-2-3-1 van Francky Dury als een echte nummer tien, in het hart van het veld, met twee nummers zes achter mij. Nu ben ik meer een hangende spits.’
Dat is te merken aan de afstand die je per wedstrijd aflegt in de Bundesliga: van 13 kilometer in je eerste seizoen, naar 12 vorig seizoen tot 11 dit seizoen.
HAZARD: ‘In die 3-5-2 recupereren we de bal hoger, waardoor ik van minder ver moet komen – en op de flank loop je sowieso meer. Elf kilometer blijft niettemin veel voor een aanvaller. En daar leggen ze hier heel sterk de nadruk op. Na elke match hangt op een bord het aantal kilometer per speler, het aantal sprints met hoge intensiteit… Als je te weinig gelopen hebt, hoor je dat meteen.’
Bij Zulte Waregem stond je al bekend om je grote actieradius, maar hier heb je nog een extra stap moeten zetten – letterlijk en figuurlijk.
HAZARD: ‘Ik herinner me nog mijn eerste trainingsweken. Elke dag pijnlijke benen! Dit ga ik nóóit volhouden, dacht ik. Pas vanaf het tweede seizoen, en zeker dit seizoen – na een volledige voorbereiding -, raakte ik gewend aan die hoge intensiteit. Je kunt je geen seconde ontspannen. Iedereen, in een kern van 27 spelers, gaat élke training voluit.’
Is het verschil met Zulte Waregem zo groot? ‘Hier werken we ook keihard’, zegt Francky Dury. Of is jouw mentaliteit veranderd?
HAZARD: ‘Niet echt, maar bij Zulte Waregem, in een kern met slechts veertien potentiële titularissen, kon je je op training permitteren om even te relaxen en te lachen. We speelden toen ook om de drie, vier dagen, en dus waren, wegens die kleine kern, de meeste trainingen gericht op recuperatie – trapvormen, een matchke.
‘Hier moeten we bijna elke dag twee uur alles geben. En niemand klaagt, hé. Dat is ingebakken, van jongs af. In Barcelona hebben we de U18 van Borussia gezien. Wel, die ‘jongens’ zijn allemaal groter en gespierder dan ik.’
Moet jij nog meer een strijder worden, zoals stripfiguur Thorgal?
HAZARD: ‘Dat is mijn grootste progressiepunt, ja. Nóg meer duels aangaan en winnen, ook met het hoofd, zeker op mijn huidige positie.’
Typisch voor de Hazards is wel dat ze stevig op hun benen staan.
HAZARD: ‘Eden nog meer dan ik. Je kunt hem gewoon niet omver duwen. Een van zijn grootste kwaliteiten, die dikke dijen, zijn lage zwaartepunt. Toch is het ook een kwestie van intelligent de duels aan te gaan, weten hoe je bijvoorbeeld je benen plaatst. Als je van nature geen costaud bent, zoals ik, moet je slimmer zijn.’
Het valt wel op hoe scherp je staat, vooral in je gezicht.
HAZARD: ‘Ik weeg nu 68 à 69 kilo, vier, vijf kilo minder dan bij Zulte Waregem. Zeker in de zomer van mijn tweede seizoen, toen ik een lange vakantie had omdat ik niet wist waar ik zou spelen, heb ik mij laten gaan. Veel gegeten… Op mijn eerste training lachte iedereen me uit omdat ik zo verdikt was. Dino Arslanagic gaf me bij de nationale beloften zelfs de bijnaam la boule! (het dikkerdje, nvdr)’
Ook opmerkelijk: je speelt nu directer, simpeler, zonder veel franjes.
HAZARD: ‘Bij Zulte Waregem leed ik soms balverlies omdat een roulette à la Zidane de mist inging, waarop we een goal incasseerden. Daar zei men weinig over. Eén zo’n mislukte dribbel hier, op een gevaarlijk plaats, en ze doen mij dood! (lacht)
‘Het moet vooral functioneel zijn, hé. Kijk naar Ronaldo: niet spectaculair, maar zó efficiënt. Zelfs Messi pakt niet elke wedstrijd uit met overstapjes, rabona’s, roulettes… Zijn crochet, zijn versnelling op de eerste meters, dát is dodelijk.’
Net als je broer schuilt er niettemin een straatvoetballer in jou, terwijl jullie van…
HAZARD: ‘Het pure, harde platteland (‘s-Gravenbrakel in Waals-Brabant, nvdr) afkomstig zijn, ja. (lacht) Op straat hebben we nooit gevoetbald, maar wel veel in onze tuin. Daar imiteerde Eden de trucjes die hij op video zag, van Ronaldinho en co. En ik deed hém dan na – hij was mijn inspiratiebron.
‘Later, in het opleidingscentrum van Lens, heb ik veel op techniek gewerkt, en bij de nationale jeugdploegen heb ik van Polo (Mpoku, nvdr) en Michy (Batshuayi, nvdr) ook veel trucjes geleerd. Toch blijft het een ‘gave van God’. Eden dribbelde bij de jeugd al jongens op een hoopje die twee jaar ouder waren.’
Al van toen ben jij steevast vergeleken met je broer. Heeft die druk ooit op jou gewogen? Je geïrriteerd?
(gsm gaat af) HAZARD: ‘Van hem gesproken, daar is hij! Nu niet Eden. (lacht)
‘Die vergelijking, zei je? Alleen de altijd terugkerende vragen – wie is de beste van jullie twee, bijvoorbeeld – maken me soms gek, maar voor de rest heeft dat me nooit gestoord. We zijn niet opgevoed om jaloers te zijn. Integendeel: ik ben supertrots op Eden. Hij is een genie, ik niet – ik bouw mijn carrière langzamer op, moet harder werken om aan de top te raken.’
Hoe speciaal was het, voor het eerst met Eden in een officiële match op het veld te staan, toen je inviel tijdens de interland tegen Nederland?
HAZARD: ‘Op het moment zelf was ik er niet mee bezig, alleen met wat coach Martínez me had opgedragen. En om hem te tonen dat ik mijn plaats bij de Duivels waard ben. Ik heb ook niet naar Eden geroepen: ‘Hé, we spelen eindelijk samen!’ Of – zoals veel mensen zouden denken – in de combinatie alleen hem gezocht.
‘Pas na de match, toen iedereen ernaar vroeg, stond ik er even bij stil, maar niet lang. En ook de dag erna hebben we er thuis bij onze ouders amper vijf minuten over gepraat. Eden zei me alleen dat ik er iets te enthousiast invloog, dat ik het té goed wilde doen. Eigenlijk was het vooral speciaal voor onze ouders, ooms en neven, met wie we zijn opgegroeid.’
GEEN STRESS
Opvallend toch, hoe eenvoudig jij en Eden, jullie ouders ook, gebleven zijn.
HAZARD: ‘We hebben hen al aangeraden om naar een groter huis te verhuizen, maar ze willen niet – ze voelen zich goed in ‘s-Gravenbrakel. Die eenvoud is er van jongs af ingepompt. We zullen altijd zo blijven. En vader zal het niet laten om ons op de vingers te tikken als het moet, met een ‘morele’ les.’
Geeft Eden je veel advies?
HAZARD: ‘Neen. Na een slechte match zegt hij wel: ‘Tu étais nul‘, en ook omgekeerd, als het goed was, maar nooit: ‘Je had dit of dat moeten doen.’ Romelu (Lukaku, nvdr) zal bij de Duivels veel meer raad geven aan Jordan, één op één. Alleen bij echt belangrijke beslissingen, over een transfer bijvoorbeeld, zal Eden zijn gedacht zeggen.’
Geef jij hem soms advies?
HAZARD: ‘Neen, dat is nutteloos. Eden doet waar hij zin in heeft. Hij zal niet denken: ik moet naar Thorgan luisteren.’ (lacht)
Vader Thierry zei, op de vraag hoe Eden zich gedroeg als kapitein bij de Rode Duivels, nochtans dat jij meer een leider bent.
HAZARD: ‘Niet naar hem luisteren. Hij zegt vaak domme dingen. (lacht) Neen, Eden is gewoon meer relaxed, maakt zich weinig zorgen. Tout va bien. Met hem kún je ook geen ruzie maken. Ik zal me echter vlugger enerveren als iets niet goed loopt. En op het veld zeg ik meer mijn gedacht.’
Jij lijkt nochtans altijd bijzonder cool. Zelfs al bij Zulte Waregem, op je twintigste en in het zicht van een mogelijke titel, zei je: ‘Stress? Wat is dat?’
HAZARD: ‘Er zijn matchen met iets meer druk, maar angst vooraf? Nooit last van gehad. Gisteren, net voor de aftrap in Camp Nou, zei ik tegen mezelf: ‘Thorgan, doe wat je gevraagd wordt, zorg dat je achteraf geen spijt hebt, want je zult hier niet elke dag spelen.’ En dus niet: ‘Oei, zo’n groot stadion, wat nu? Wat als ik de bal verlies?’
‘Dat is mijn karakter zeker? Voor een wedstrijd maak ik liever ook wat grappen, terwijl anderen, met hun koptelefoon op, geen woord zeggen. Ieder zijn voorbereiding.’
Ondanks die schijnbaar ‘kinderlijke’ onbezorgdheid ben je, net als Eden, naast het veld wel al heel volwassen, als jonge vader. (Thorgan werd begin 2016, op zijn 22e, papa van een tweede dochtertje, nvdr)
HAZARD: ‘Het is niet omdat hij vroeg vader geworden is dat ik dat ook per se wilde. In tegenstelling tot veel leeftijdsgenoten die nog niet de juiste vrouw gevonden hebben, ben ik gewoon al heel lang (sinds 2008, nvdr) samen met Marie. En als je je alle twee klaar voelt voor kinderen, waarom niet?’
Welke invloed heeft dat op jou als voetballer?
HAZARD: ‘Met twee kinderen thuis heb je geen behoefte om veel uit te gaan, om elke dag te gaan shoppen, overal en nergens te lopen… Twee dochtertjes kosten weliswaar ook energie, maar die stabiliteit geeft je toch rust – fysiek én mentaal. Als je eens verliest, zoals ons de jongste tijd wel vaker overkomt, en je ziet ’s avonds je kinderen, dan relativeer je dat vlug hoor.’
Drie weken geleden heb je, wegens privéredenen, gepast voor het Champions Leagueduel tegen Manchester City. Een moeilijke beslissing?
HAZARD: ‘Neen, geen seconde getwijfeld – voor mij waren die redenen ernstig genoeg. Veel spelers beschouwen voetbal als hét belangrijkste in hun leven, in de wereld zelfs, maar ik niet. Net daarom voel ik op het terrein nooit druk. Niet dat ik het als een simpel spelletje beschouw – het blijft mijn beroep en ik bén ambitieus -, alleen moet je het wél in het juiste perspectief plaatsen. Het is ‘maar’ voetbal, hé.’
DOOR THOMAS BRICMONT EN JONAS CRETEUR IN MÖNCHENGLADBACH – FOTO’S KOEN BAUTERS
‘De volgende stap is bij Borussia de beste speler worden, en daarna een van de beste in de Bundesliga.’ THORGAN HAZARD
‘Eden is een genie, ik niet.’ THORGAN HAZARD
