De vrouw van Daniel Camus (La Louvière) heeft haar eigen agenda. Geen verborgen agenda : als mannequin mag Maud Colas zich graag tonen.
Brussel op z’n mooist. De huizen in deze Elsense straat wedijveren met elkaar qua elegantie en gigantische balkons, hier en daar vertonen ze een toets art nouveau, de gevels werden nog voor de Eerste Wereldoorlog uitgetekend en ze vloeiden uit de pen van goed geïnspireerde architecten.
In dit defilé van karakterwoningen hebben de Camus een onderkomen gevonden. Brussel is belangrijk voor hen. Meneer ( Daniel) voetbalt bij La Louvière, en dat ligt niet ver van de hoofdstad. Mevrouw reist beroepshalve op vrijwel constante basis de hele wereld rond : Maud Colas is een mannequin met internationale allure en reputatie, ze wordt gesolliciteerd door de meest vermaarde agentschappen. Vanuit Brussel – vanwege zijn centrale ligging en dus niet voor niets de hoofdstad van Europa – is het comfortabel vliegen naar de meeste plekken ter wereld. “Ik houd van deze stad”, zegt ze. “Op alle terreinen van het leven tref je in Brussel een grote diversiteit, deze variatie bepaalt net de rijkdom van deze stad. Later zullen we onze tijd verdelen tussen de zon en België, zullen we beurtelings aan de Azurenkust en in Brussel verblijven.”
Rusteloos gaat het eraan toe in het milieu van de mode, de biotoop van mannequins en de jetset. Het wereldje is minstens even onverbiddelijk als dat van het professionele voetbal. Onlangs ontdekte Milaan Jade Foret, een meisje van dertien jaar, afkomstig van Ottignies. Velen zien de nieuwe Naomi Campbell in haar. Maar de koninginnen van de casting hebben haar al gewaarschuwd : ze zal blijk moeten geven van een solide karakter, en ze zal zich goed moeten omringen om te kunnen weerstaan aan de gevaren van geld en luxe. Heeft zelfs Kate Moss niet een tijdje aan de alcohol gezeten ? En hoe is het intussen gesteld met de cocaïneverslaving van la Campbell ?
Maud Collas – dochter van een Franse vader en een Naamse moeder – was zestien jaar toen ze werd ontdekt. Scouts, op zoek naar een – zoals ze dat dan noemen – ‘gezicht’, een elegante persoonlijkheid, merkten haar op toen ze in Namen door de schoolpoort liep.
“Ik was zestien jaar, ik wilde verpleegster worden, maar hier dienden zich nieuwe kansen aan. De mensen die me ontdekten, zijn dan met mijn ouders gaan praten. Dat was regelrechte oorlog, mijn ouders hadden het namelijk hoegenaamd niet begrepen op de radicale wending die mijn leven dreigde te nemen. Maar ik was rebels van aard. Ik werd zeventien en ik wilde die trein niet langer meer laten voorbijrijden. Ik heb dan aan mijn eerste defilés in Milaan deelgenomen. Een jaar later volgde de absolute doorbraak en werd ik professioneel mannequin. Zonder een zweem van spijt heb ik mijn studies opgegeven. Dat is inmiddels twaalf jaar geleden. In het toen nog kleinburgerlijke Namen spraken ze er schande van. Het was toen nog een kleine stad, kleine mentaliteit, ik heb Namen moeten ontvluchten. Ik kon de afgunst niet meer verdragen, het was verschrikkelijk.”
Maud Collas week uit naar Brussel, ze tekende contracten met belangrijke agentschappen ( Dominique, Elite en noem maar op) en ze werd het gezicht van televisiespotjes en internationale mediacampagnes voor Avon, Wella, de grote merken van cosmetische producten, enzovoort.
Ze goochelt met uitpuilende agenda’s en met vluchtroosters, is aan de slag in tal van landen. Om te werken, niet om te bezoeken, want : “Die fotosessies zijn bijzonder veeleisend. Je moet vroeg opstaan, je moet je voor zes uur laten schminken want het licht is het mooiste in de ochtend. Na het avondeten denk je nog maar aan één ding : zo vlug mogelijk in bed kruipen om bij te slapen en je zo voor te bereiden op de volgende dag. Het is een zeer vermoeiend leven. Zelfs al schiet je goed op met de collega’s, je krijgt niet de tijd voor toeristische activiteiten. Ook het verblijf in een hotel steekt gauw tegen. Oké, vaak zijn het precies paleizen, maar ondertussen zit je wel ver van je familie. Ik denk dat ik later de tijd zal uittrekken om al die landen waar ik geweest ben, écht te bekijken : Mauritius, Egypte, Zuid-Afrika.
“Vooral de eenzaamheid van het leven als mannequin weegt zwaar door. Om vrienden te hebben, moet je tijd in hen investeren. Modellen hebben die tijd niet, dus hebben ze geen vrienden. Ik heb een deel van mijn leven geleefd zonder vrienden. Mijn man heeft mijn professionele keuzes begrepen en ik begrijp en steun zijn keuzes. Dat is natuurlijk wél hartverwarmend. Alleen in het begin van onze relatie heb ik het iets kalmer aan gedaan om er iets stevigs van te maken, en ook toen we onze zoon Aldwin kregen.”
Op dertigjarige leeftijd begint Mauld Colas stilaan aan een ander hoofdstuk van haar carrière. Het geluk is aan haar zijde. De agentschappen zoeken niet uitsluitend meer jonge meisjes. Ook echte en rijpere vrouwen zijn tegenwoordig zeer in trek : ‘la femme femme’ zoals ze dat zo mooi in het Frans zeggen. Meer dan ooit heeft ze werk aan de winkel. Maar het blijft hard labeur. De kritiek is vaak ongenadig en jaloezie regeert het milieu. Een echte struggle for life speelt zich af op de catwalk en in de coulissen.
“De wereld van de mode is veel wreder en harder dan de wereld van het voetbal, waar ik toch veel vriendelijke mensen heb leren kennen. Mensen die van voetbal hun passie hebben gemaakt, die niet door geld en luxe geobsedeerd zijn, en er ook nog niet door beschadigd zijn. Er is aan dat voetbal een waarlijk volkse kant, dat valt me op telkens als ik in La Louvière ben. Ik vind dat mooi.”
Nogal wat pagina’s in haar agenda zijn gereserveerd voor defilés van dure kledingzaken. Zoals de modepaleizen uit de Louizalaan. Maud Colas mag zichzelf vertrouwd met het milieu van mode en jetset noemen, en zelf is ze ook bekend in deze kringen. Vooral de Vlaamse pers besteedt veel aandacht aan het modewerk en de modemensen van eigen bodem. “Raar is dat. De Vlaamse mannequins keren altijd naar hun land terug. De Franstalige mannequins daarentegen blijven vaak in Frankrijk en dan vooral in Parijs hangen.”
Of ze ook nog tijd voor andere dingen overhoudt ? Toch wel. Tussen al haar drukke bezigheden gooit Maud Colla zich graag op de binnenhuisinrichting van de meubelwinkels van haar man. “Zolang ik gemotiveerd ben voor die dingen, waarom zou ik het dan laten ?”
door Pierre Bilic
‘De wereld van de mode is harder dan de wereld van het voetbal.’
