Hoe je weer hot wordt nadat men je een ‘hazbeen’ noemde. Eden Hazard droomt ervan om een donker seizoen uit te wissen met een briljant EK. Tegen Italië was hij op de afspraak, maar zag hij zijn ploeg niet scoren.

Woensdag 8 juni, ergens in de gangen van het hotel van de Rode Duivels. Vincent Kompany, ex-aanvoerder, kruist zijn opvolger. ‘Hey Hazardinho, alles oké? Is die band niet wat te groot voor jouw armpjes?’

Maandag 13 juni, 22.50 uur. Graziano Pellè heeft het verdict geveld, de scheidsrechter maakt een einde aan België-Italië. We hebben al het begin van het antwoord. Eden Hazard kijkt naar de bank. Uitgeput, teleurgesteld. Hij blijft nog even op het veld, groet kort de fans en druipt dan af, loopt langs de coach zonder die aan te kijken. De armband is er dan al niet meer. Hazard stapt als eerste op de bus.

Enkele meters verderop vertrouwt een Rode Duivel ons zijn indrukken toe over de wedstrijd van de Belgen en die van Eden: ‘Zij zijn tactisch sterker, dat is gewoon zo. Ons spel is te stereotiep, maar dat is niet nieuw, dat weten we al lang. Waarom heeft de coach geen offensievere keuzes gemaakt? Hij staat te veel onder druk, dus maakt hij keuzes die goed liggen bij de pers. Ik vind dat Eden een dikke match gespeeld heeft, maar hij stond er alleen voor. Hoe wil je helemaal alleen het verschil maken in zo’n match?’

De Rode Duivels hebben hun entree op het EK gemist. Hazard heeft zich laten gelden, in de acties tussen minuut 10 en minuut 70, tot hij een ferme tik tegen de knie kreeg en de slotfase van de wedstrijd een beetje vanop afstand moest bekijken. Als nummer tien, op de linksbuiten, maar ook verbaal. Tegen Jan Vertonghen, op het moment dat er iets te veel lange ballen werden gegooid. Tegen Radja Nainggolan, toen die de zaken soms moeilijker maakte dan moest. De aanvoerder was present, veel nadrukkelijker dan in de eerste wedstrijd op het WK twee jaar geleden, toen hij zich pas op het einde wat toonde.

Van de Belgische nummer tien werd/wordt heel veel verwacht op dit toernooi. Was de twijfel vooraf terecht? Eden Hazard en zwart-geel-rood: tot dusver was het toch vooral een verhaal van wild heen en weer geslingerd worden tussen liefde en haat. Veel liefde, zeker, voor iemand van hoop en al 1,72 meter, die in het Belgische voetbal qua mediatisering haast een uniek geval is. De Belgische voetbalgemeenschap sloot Hazard altijd in de armen, of het nu was na die fameuze burgergate van vijf jaar geleden, dan wel na de weinig gesmaakte vervangingen onder Georges Leekens. Altijd koos het publiek het kamp van de voetballer. Ook toen die zijn voetbalopleiding in het buitenland, net over de grens, ging afmaken. Ook al sprak hij amper Nederlands, ook al was zijn manier van doen zo Frenchy, ook al deed zijn baltoets eerder Spaans aan dan Belgisch… Altijd symboliseerde hij een heerlijk kantje van België.

Maar ondanks die liefde was er toch ook vaak altijd een beetje haat. Of liever: ontgoocheling, omdat Hazard als Rode Duivel tot dusver nog iets te weinig bracht. Want op de vraag ‘wat vond u tot nu de beste wedstrijd van Eden Hazard in het shirt van de Rode Duivels?’ moeten we toch allemaal het antwoord schuldig blijven. Bij zijn clubs daarentegen – Lille en Chelsea – was zijn impact tot dusver groot.

HAZBEEN

Het vreemde is: dit jaar was het omgekeerd, althans in de cijfers. Hazard toonde zich in de kwalificaties op weg naar Frankrijk beslissend, zonder dat hij op het veld echt triomfeerde. En tezelfdertijd was er voor het eerst bij zijn ploeg een terugval. Vier goals en drie assists over een heel kampioenschap: dat zijn flauwe statistieken voor iemand die een jaar eerder nog werd uitverkozen tot beste speler van de Premier League, met 14 doelpunten en 9 assists.

Voor het eerst sinds lang verslikte Hazard zich zelfs onhandig tijdens een interview (‘Het is lastig om neen te zeggen tegen PSG’). Het gebeurde aan de vooravond van een CL-duel tegen PSG en gaf aanleiding tot wat anti-Hazardgezangen. Na het ontslag van José Mourinho in december 2015 werd hij als een van de verantwoordelijken aangewezen. Op een spandoek stond toen zelfs ‘rat’ te lezen. De Britse tabloids lieten die kans niet liggen. The Sun titelde: ‘Hazard was nog maar een keer onzichtbaar op het hoogste toneel, daar waar hij denkt dat hij thuishoort.’ TheDaily Telegraph vatte het dan weer zo samen: ‘Eden Hazard denkt dat het moeilijk is om neen te zeggen tegen PSG, maar de manier waarop hij speelt, maakt het voor PSG makkelijk om neen te zeggen tegen Hazard.’

Ook Roy Keane, zaterdag op de bank bij de Ieren, tackelde hem eens zwaar in een commentaar op ITV. ‘Hij heeft een jaar geleden nog maar zijn contract verlengd en komt nu met uitspraken die kant noch wal raken. Als ik een van zijn ploegmaats was, ik zou hem op training eens alle kleuren laten zien. Het is een jongen met veel talent, maar zijn gedrag is dat van een verwend nest.’

Hazbeen, titelde TheDaily Mirror.

OUDERWETS

Door zijn contract tot 2020 te verlengen, op 17 februari 2015, trad Eden Hazard definitief binnen in een andere rangorde. Bij hen die meer dan 270.000 euro per week verdienen. Een salaris dat ook de verwachtingen deed stijgen. Verwachtingen die kunnen wegen, besefte Mourinho meteen. Die zei amper een paar weken na die verlenging: ‘Hazard is sterker geworden, niet alleen qua lichaam, ook in zijn gedrag. Hij kan incasseren. In zijn hoofd is hij nu veel sterker.’

Christian Benteke, vriend sinds jaar en dag, is verbaasd over het foute etiket dat mensen op Hazard kleven. ‘Hij is echt helemaal anders dan velen denken. Hij is ernstig en gedraagt zich zeer verantwoordelijk.’ Rudi Garcia,ex-coach bij AS Roma en eerder nog trainer van Hazard bij Lille, vindt dat ook: ‘Hazard is geen gokker die er de kantjes af loopt. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen. Hij heeft thuis heel snel zijn evenwicht gevonden. Hij weet zeer goed waar zijn prioriteiten liggen. Ver van de blingbling. Het is iemand met een sterke persoonlijkheid.’

Benteke en Hazard zaten vorig seizoen op hetzelfde moment op clubniveau in een moeilijk parket. Dan overlegden ze weleens en dan zei Hazard: ‘Maak je niet ongerust, jongen, zo zit voetbal nu eenmaal in elkaar. Wat wil je doen als de trainer het niet in jou ziet zitten?’

BENTEKE: ‘Hij slaagde erin om alles vanop heel veel afstand te bekijken. Ik vond dat veel lastiger.’

Het heeft allicht met prioriteiten te maken, voor iemand die veel sneller dan anderen ‘groot’is geworden. Voor iemand die op zijn 25e al drie kinderen heeft, maar tegelijk zelf nog een beetje kind bleef en zich graag amuseerde. Voor iemand waarop je eigenlijk moeilijk boos kunt worden. Zelfs Mourinho niet. ‘Eden is een fantastische jongen. Bescheiden. Zeer beleefd. Geen greintje egocentrisme. Dat soort mensen kan je nooit omvormen tot competitiebeesten. Eden, dat is nog een ouderwetse speler.’

Als we Mourinho mogen geloven, zal Eden Hazard dus nooit iemand van statistieken worden. Eden Hazard is een beetje monsieur tout le monde. Een knipoog hier, een aai over de bol daar, en een stevige kont boven een paar gouden benen. Iemand bij wie het allemaal niet naar het hoofd is gestegen. Rustig en ontspannen, eenvoudig in het leven, funky in zijn spel.

BENTEKE: ‘Als hij in de laatste minuut van het WK een penalty moet nemen, zal hij zich daar niks van aantrekken. Hij gaat zo ontspannen met alles om, en dat groeit nog met de jaren, zonder dat het naar pretentie neigt.’

AANVOERDER

Hier op dit EK is Hazard kapitein van de Rode Duivels. Voortrekker. ‘Ik wil best af en toe het woord nemen, maar jullie kennen me, ik ben geen man die veel praat. Ik druk me liever uit op het veld.’ Hazard is een aanvoerder die met zijn voeten spreekt, niet met woorden.

Sinds die band hem werd aangereikt, is zijn betrokkenheid groter geworden. Een Hazard die het halve veld over rent om in de armen van assistent-trainer Vital Borkelmans te springen, zoals na zijn doelpunt tegen Noorwegen: dat is geen onbetekenend detail. Of een Hazard die zijn schoenen aanbiedt aan een fan op training in Genk nadat die haast van zijn stokje ging. Eden Hazard is gelukkig bij de nationale ploeg en dat geluk is haast besmettelijk. Behalve op het einde van de wedstrijd tegen Italië, waar hij begrijpelijkerwijs baalt als een stekker.

ROMELU LUKAKU: ‘Die band heeft hem meer verantwoordelijkheden gegeven en geeft nog een extra boost aan zijn spel. Als jij de aanvoerder bent, dan moet je de weg tonen. En daarna weet je ook dat je met de vinger zal worden gewezen als er een probleem is. In het geval van Eden stelt dit hem misschien in staat om de speler te zijn die hij bij zijn club ook is. De band maakt hem verantwoordelijk.’

Tegen Italië nam hij zijn rol als patron ernstig, maar stond hij te geïsoleerd met te weinig steun om het verschil te (helpen) maken. Nochtans zagen we op maandag 2 mei de echte Eden Hazard weer op het hoogste schavotje. Tegen Tottenham recupereerde hij op een gegeven moment de bal op het middenveld. Hij ontweek drie spelers, betrok dan even Diego Costa in het samenspel, om vervolgens de bal in het doel van Hugo Lloris te schieten. Het leverde Leicester City de titel op en Eden Hazard het doelpunt van het jaar bij Chelsea. We zagen die dag een Hazard die zijn geluk terugvond: hij haakte af, op zoek naar baltoetsen, en zocht voortdurend ruimte tussen de lijnen. Hij voelde zich vrij en genoot.

Chelsea raakte vorig seizoen vrij snel door alle opties op winst heen, zowel nationaal als internationaal. Dat stelde Hazard in staat om zich, na zijn blessure, volledig te focussen op het herstel van zijn lichaam en om, na enkele moeilijke maanden, zijn vorm terug te vinden. ‘De laatste wedstrijd waarin ik alles heb gegeven, was die tegen PSG. Nadien ben ik geblesseerd geraakt en omdat het voor Chelsea toch voorbij was, heb ik mijn tijd genomen om weer honderd procent te zijn. Hier sta ik.’

De pech van de Blues wordt misschien het geluk van de Duivels. Maar voorlopig is dat nog niet zo. ‘Een van de beste spelers van het EK worden’, zoals verhoopt, daar zitten we nu ver vandaan. Maar is hij de enige verantwoordelijke voor het gebrek aan goed voetbal en een verrassingseffect bij de Duivels?

DOOR THOMAS BRICMONT – FOTO’S: BELGAIMAGE