Het was in Pusan een ingewikkelde bedoening toen vorige zaterdag de acht groepen voor de WK-eindronde werden gevormd. Vroeger was het niet anders, maar toen gingen er veel meer geheimzinnige dingen aan vooraf. De wensen en verlangens van de verschillende landen of werelddelen werden, op basis van de belangrijkheid van hun vertegenwoordigende teams of van de positie van hun leiders in de internationale voetbalhiërarchie, ingewilligd of gewoon weggewuifd. Daarna werd, naargelang de uitslag die uit de bus kwam, gesproken over lobbying of over de invloed die deze of gene topdirigent op zijn collega’s kon uitoefenen.

Die tijd is voorbij. Als China naar Korea wordt geloodst, dan is dat inderdaad om economische en geografische redenen. Dat de Europeanen in de eerste ronde niet tegen meer dan een land van hun eigen werelddeel mogen uitkomen, is niet meer dan logisch. Evenals het feit dat alle Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse landen in verschillende groepen van start gaan.

Dat wordt nu openlijk meegedeeld voor de loting begint. Michel D’Hooghe, lid van het organisatiecomité van het WK, heeft het ook liever zo. Zelfs al is hij er bij vroegere gelegenheden vaak in geslaagd de Rode Duivels aan een beschermde plaats te helpen. Er wordt nu klare wijn geschonken en niemand kan zich nog bekocht voelen.

De afschaffing van de automatische kwalificatie van de vroegere wereldkampioen voor het volgende WK kan ook alleen maar toegejuicht worden. Titelhouders hebben er niets aan twee jaar aan een stuk niets anders te doen dan vriendschappelijk te gaan voetballen om hun ploeg op peil te houden. Meteen bestaat voortaan ook de kans om een benadeeld werelddeel wat meer te geven dan vroeger. Een extra plaatsje voor Azië bijvoorbeeld of eindelijk een vaste deelnemer voor Oceanië. Australië tracht immers al drie jaar tevergeefs via de play-offs tot de eindronde door te dringen. Wat de ontwikkeling en de promotie van de voetbalsport in dit werelddeel in ernstige mate afremt.

Maar goed, het is daar in Pusan allemaal netjes verlopen. En bijna iedereen is min of meer gelukkig met wat er uit de gekleurde balletjes is te voorschijn gekomen. De Belgen niet in het minst. Toch werd er ook deze keer weer een zogenaamde Group of Death samengesteld, met Engeland als slachtoffer. Zo moet het spelen tegen het geboorteland van coach Sven-Göran Eriksson, waartegen het sinds 1968 niet kon winnen.

En dan is er ook nog Argentinië. Het is er tussen beide landen op een WK nooit rustig aan toegegaan. Londen, 1966 : na een brutale wedstrijd (1-0) worden de Argentijnse spelers door coach Sir Alf Ramsey als Animals bestempeld. Mexico, 1986 : Diego Maradona scoort in kwartfinale het winnend doelpunt (2-1) met de hulp van De Hand van God. Lyon, 1998 : in een rumoerige kwartfinale wordt David Beckham uitgesloten en wint Argentinië met de strafschoppen.

Vierde land in de groep is Nigeria, de beste Afrikaanse ploeg. En als ze dat allemaal hebben geklaard, dan hebben de Engelsen één kans op twee om in de 1/16 finale tegen titelhouder Frankrijk uit te komen. Zo pessimistisch moet je het ook niet zien, zag Eriksson het zelf na de loting : “Winnen we alles, dan mogen we tot aan de finale in ons zelfde hotel in Japan blijven logeren.”

Even optimistisch waren de Fransen : “Het is nu al zeker dat we in de finale niet tegen Brazilië kunnen uitkomen.” Robert Waseige denkt nog niet zo ver, al ligt Brazilië mogelijk ook ergens op de weg van de Rode Duivels.

door Mick Michels

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content