Het was een zelden gezien teken van hoogmoed : midden de tweede helft van de bekerwedstrijd tussen Anderlecht en het geamputeerde RC Genk zette de anders zo bescheiden Mbark Boussoufa provocerend zijn voet bovenop de bal. Dat was niet netjes. Een ploeg die bovenaan staat in de competitie verdient respect, maar in het vuur van de titelstrijd worden er ook op het mentale vlak oorlogen uitgevochten. Hugo Broos maakte zich na de 6-0-opdoffer op Anderlecht weinig zorgen en debiteerde dat dit absoluut geen sporen zou nalaten.
Afgelopen zaterdag werd zijn ploeg in Bergen met 5-0 in de pan gehakt en kwamen er voor het eerst dit seizoen in competitieverband barsten in het blok. Er zat absoluut geen balans meer in de ploeg. Juist dat haast perfecte evenwicht was het handelsmerk van het succes, ook en vooral nadat de Kroatische spits Ivan Bosnjak geblesseerd uitviel. Terwijl iedereen vreesde dat dit een sleutelmoment zou zijn in het seizoen, bracht RC Genk de getalenteerde Faris Haroun in en schakelde over naar aan ander systeem. Het bleek de ploeg nog hechter en nog moeilijker te ontwrichten te maken. Alleen op Sporting Charleroi, toen RC Genk plots met vijf man achteraan speelde, werd het met 4-1 weggespeeld.
Juist Faris Haroun, die raffinement koppelt aan werkkracht, blesseerde zich anderhalve week geleden tegen Anderlecht. Dat laat, zo bleek ook in Bergen, een grote leemte na. Hugo Broos zal een nieuwe evenwichtsoefening moeten maken en op zoek gaan naar andere patronen, naar die wapens waarmee RC Genk al het hele seizoen de meest efficiënte ploeg van het land is, naar dat concept dat het manco van het elftal camoufleert : een gebrek aan spelers die met een individuele flits een partij kunnen doen kantelen.
Dat Anderlecht over een veelvoud van dat soort artiesten beschikt, werd juist in die bekerwedstijd tegen RC Genk duidelijk. Het voetbalde met de branie die zo verweven is met de stijl van het huis. Achteraf sprak iedereen over champagnevoetbal en heette het dat Anderlecht opnieuw de titel zou pakken. Geen club in dit land waar de gevoelens zo snel veranderen als bij paars-wit en waar de uitslag van de meest recente wedstrijd bepalend is voor de gemoedstoestand.
Maar het is en blijft vreemd dat de ploeg het moeilijk heeft om met euforie om te gaan. Als de superlatieven worden bovengehaald, sluipt er overmoed in het elftal. Voor de wedstrijd tegen Zulte Waregem vroeg Frank Vercauteren gedecideerd om scherpte, achteraf moest hij constateren dat die er niet was geweest en dat de ploeg het nog maar een keer veel te gemakkelijk had opgenomen. Het is wat dat betreft een eeuwig herbeginnen bij de Brusselaars.
Opnieuw beginnen is het ook steeds weer voor de nationale ploeg. Sinds het WK van 2002 wordt er gezocht naar een nieuwe identiteit. Aimé Anthuenis begon toen met een thuiswedstrijd tegen Bulgarije aan de EK-kwalificatie. België verloor met 0-2 en achteraf was de conclusie dat de ploeg wel wilde maar niet kon. De Rode Duivels misten snelheid, persoonlijkheid, sluwheid en leepheid. Er werd gewroet zonder de tegenstander te beletten in zijn spel te komen, er was te weinig felheid en agressie in de duels. Zo klonk het in september 2002.
Vier en een half jaar later is dat niet veranderd en kan na iedere wedstrijd ongeveer hetzelfde rapport worden geschreven. Het is zoeken en tasten, schaken en puzzelen. René Vandereycken verbaast telkens weer met zijn selectiepolitiek en is zo gepikeerd dat hij die zelfs niet meer wenst toe te lichten. Terwijl de bondscoach voor iedere selectie wel zijn redenen zal hebben. Ook voor die van de bankzitters van Anderlecht boven Olivier Deschacht. Op een volwassen manier met kritiek omgaan blijft moeilijk in dit land.
Volgende zaterdag staat in Portugal nog maar eens een cruciale wedstrijd op het programma. René Vandereycken zal ongetwijfeld proberen met oude Belgische waarden tot puntenwinst te komen : gegroepeerd en gedisciplineerd verdedigen en hopen op de counter. In de hoop dat de ploeg niet wordt vertrappeld vanaf het moment dat het tempo in de hoogte gaat.
door Jacques Sys
