Cartoonist-komiek-kunstschilder-televisiemaker Luc Zeebroek (60), alias Kamagurka, trok eind jaren zestig voor het eerst naar het Albertparkstadion. Bijna 50 jaar later koestert hij nog altijd het groen, rood en geel van KV Oostende.
‘KV Oostende is tegelijk jeugdsentiment en senioreneuforie. (lacht) Op mijn 12e ging ik, samen met mijn vader, voor het eerst naar AS Oostende. Soms ook eens naar de Veegee, maar dat was helemaal triestig. Den As speelde vooral in tweede, heel sporadisch een jaartje in eerste klasse… Een muts op mijn kop en met vaders 2pk’tje naar Daring Brussel, Schaarbeek, Beringen, Tilleur of THOR Waterschei. Kinderlijke verwondering.
‘In mijn herinnering zie ik lege tribunes, met hier en daar wat oudere supporters en de vaste kliek op de staantribune. Heel weinig volk… Toen pas wist je wat eenzaamheid was. (schatert) KVO-supporters zijn gehard. Niet door de zeelucht, maar door het voetbal dat we te zien kregen. We hadden een natuurlijke vorm van bescheidenheid. Mijn vader zei altijd: ‘KVO, dat is tweede klasse.’ Ik kon het niet in zijn hoofd krijgen dat we, net als Lierse, Beveren of Westerlo, ook in eerste konden spelen.
‘Toen ik in Gent woonde, is de belangstelling even vervaagd, maar ik ben altijd supporter gebleven. Je kan van vrouw of godsdienst veranderen, maar nooit van voetbalclub. Ik zat in het Ottenstadion toen KVO, met mijn aangetrouwde neef Christophe Lycke in doel, met 5-0 verloor. Tranen in de ogen. Onverklaarbaar. Mochten we ooit opnieuw in tweede of derde spelen, dan blijf ik gaan. Met verkleumde voeten in de tribune, schelden op de scheidsrechter. Als ik schilder of teken, dan ga ik daar helemaal in op. Weg van de wereld. In het voetbal heb ik dat ook: al de rest vergeten.
‘Het gebeurt dat ik door professionele verplichtingen maar één op de vier thuismatchen kan zien. Als ik er niet ben, dan sta ik in rechtstreekse verbinding met Marc Coucke, voor wie KVO óók jeugdsentiment is. Ik móét de stand weten. Het seizoen (2007/08, nvdr) dat we de laatste vijf wedstrijden moesten winnen om niet naar derde te degraderen, heb ik zelfs een optreden in Balegem stilgelegd om naar de voorzitter – Yves Lejaeghere – te bellen. Wéér gewonnen. Ik heb meteen een vat getrakteerd en geroepen dat ik de week erna een gratis bus naar Oostende zou regelen. En toen de bus daar een week later arriveerde, stonden er amper twee gasten. Ik heb de bus teruggestuurd en die twee gasten met de auto meegenomen.
‘Ik kan nog ongemakkelijk zijn na een verloren match. Zoals tegen Eupen, toen ik maar niet in slaap geraakte. Negatieve adrenaline. ’s Anderendaags is dat gevoel verdwenen. Maar, gelukkig hebben we thuis nog niet veel verloren. Als we goed spelen, dan zijn we écht goed. Niet te veel nadenken en aanvallen!
‘KV Oostende is amusement en hobby, waar ik nu ook voor een stukje beroepsmatig aan verbonden ben. Ik heb de Kamalounge, het oude businessgebouw, aangekleed met tekeningen en schilderijen. Fantastisch dat zoiets nu mogelijk is. Sinds de komst van Marc zijn we een jonge en eigentijdse club, met een sympathiek imago en fantastische kleuren. Vroeger ging ik in de zomer in een training van Kameroen naar het voetbal, conform onze kleuren. En als ik in het buitenland een gast met een rastamuts tegenkom, dan denk ik: nog een supporter van KVO!’ (lacht)
DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE – KURT DESPLENTER
‘Je kan van vrouw of godsdienst veranderen, maar nooit van voetbalclub.’ – LUC ZEEBROEK
