…EEN POTJE VERF MEENEMEN NAAR DE BEKERFINALE

© KOEN BAUTERS

Hans Bonte, de burgemeester van Vilvoorde, kan al van kindsbeen af niet zonder blauw-zwart. De politiek wordt bij de Ingelmunstenaar radicaal opzijgeschoven als Club Brugge aan zet is.

‘Ik was het kind van een hevige Clubsupporter. Mijn vader ging wekelijks met zijn vrienden naar de wedstrijden op de Klokke, maar ook naar de verplaatsingen. Ik schat dat hij meer dan 35 jaar een abonnement had. Hij was het soort fan dat als arbeider zijn vakantie opspaarde om de Europese verplaatsingen mee te maken. Toen gebeurde dat nog aan de zijde van de spelers in de boot of op het vliegtuig.

‘Op mijn achtste zat ik bij de welpjes van de scouts. Ik had daar opgevangen dat er op school een benefietwedstrijd zou zijn met spelers die acte de présence gaven. In volle spurt trok ik naar huis, om daar te zien dat Henk Houwaart, Pierre Carteus en Johny Thio bij ons in de zetel zaten. Ik was totaal van mijn melk. Toen kenden die gasten de fanatieke supporters. Jammer genoeg heb ik van hun bezoek geen foto’s. Later was ik ook een bewonderaar van de leepheid en brutaliteit van Georges Leekens. Die lange slidings, ik vond dat prachtig om te zien.

‘De Klokke, als kind was dat een hemels decor. Zeker door die grote betrokkenheid, vlak bij het speelveld. Mijn broer en ik mochten in het begin alleen maar meegaan naar de thuisduels. Man, dat was voor ons als naar de kermis gaan. Ik herinner me nog levendig die typische geur van hamburgers en frieten, terwijl de grote mensen bier dronken. Wanneer ‘de mannen’ naar de kantine trokken, werden wij op de achterbank van de wagen te slapen gelegd. (lacht) Echt waar, toen kon dat nog.

‘Een speciaal moment blijft de bekerfinale van 1970, toen op de Heizel Club Brugge het opnam tegen Daring Brussel. De auto van mijn oom werd helemaal omgebouwd tot een supportersbolide. Alle spelersnamen werden erop geschilderd. Ze reden daar enkele keren mee door ons dorp, alvorens naar Brussel te vertrekken. Er ging ook een potje verf mee, want op de achterruit hadden ze de namen van de beide clubs vermeld, maar moest het resultaat nog worden toegevoegd: 6-1.

‘Onze 23-jarige zoon Lowie nam de passie van kindsbeen af over. Hij speelde na zijn passage bij Peutie nochtans tussen zijn elfde en twaalfde in de jeugd van Anderlecht, aan de zijde onder meer van Sandy Walsh, nu RC Genk, en Dennis Vercauteren, een zoon van Frank. Zijn eerste testtraining werkte hij af in een truitje van Timmy Simons. Ze keken daar wel even raar op.

‘Het liefst trekken Lowie en ik samen naar het stadion. Wij hebben een boontje voor Simons, door zijn engagement, positiespel en mentaliteit. Trots zijn we ook dat Nabil Dirar hier onder de brug in Vilvoorde leerde sjotten. Yannick Carrasco speelde hier ooit de finale van ons straatvoetbaltoernooi tegen het team van Lowie. Alhoewel, Carrasco was het vergeten. Zijn vrienden vonden hem uiteindelijk aan het zwembad. Met een simpel shortje begon hij de wedstrijd als een echte artiest: door een sprong met beide voeten op de bal, zijn pet omdraaien, meteen onze Lowie voorbij en scoren. Echt waar, mijn mond viel open. Ik wist meteen dat we te maken hadden met een abnormaal groot talent.’

DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE – FOTO KOEN BAUTERS

‘De Klokke, als kind was dat een hemels decor.’ – HANS BONTE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content