Dinsdag 13/9
Yves Vanderhaeghe heeft op Chelsea een schitterende wedstrijd gespeeld. Maar wat een domme gele kaart. Die zal Anderlecht nog zuur opbreken verderop in het toernooi. Nu ze bij paars-wit toch al zoveel -gogen en -logen hebben rondlopen, moeten ze ook dringend iemand in dienst nemen die leert hoe je een scheidsrechter manipuleert. En dan bedoelen wij niet : met een renteloze lening.
Een speler mag nooit theatraal van zijn oren gaan maken wanneer de ref net een fout heeft gefloten. Evenmin mag hij hem aan de arm trekken, op zijn voeten gaan staan of een mep tussen de ogen verkopen, zoals Aruna Dindane graag deed. Storm nooit op hem af als een dolle stier. Het helpt toch niet en als je niet tijdig kunt remmen, kom je met tien weken schorsing niet weg.
Een scheidsrechter is als een vrouw. Je moet hem de hemel in prijzen. Vijf ton stroop aan de baard, dat is het recept. Geef hem altijd gelijk, het is de beginregel van alle diplomatie. Praat bedaard met hem, beleefd maar toch met een voorzichtige familiariteit, zoek oogcontact, knipoog eens discreet en fluister hem nu en dan toe dat deze of gene van je eigen medespelers niet goed bij zijn hoofd is.
Na een tijdje neem je ongemerkt het overwicht. Geef wat uitleg, verkoop een kleine kwinkslag en wijs tussendoor even op het gemene karakter van het nummer vijf van de tegenstander, of op het nummer zeven die altijd zijn ellebogen gebruikt. Johan Cruijff praatte negentig minuten met de scheidsrechter. Correctie : honderdentien. Cruijff begon al in de spelerstunnel, van zodra de ref uit zijn kleedkamer kwam, en hield nadien niet meer op. Zelden geel voor weten krijgen, al was de vuilste tackle van een Italiaanse back niet zo irritant als dat onophoudelijke gesnater van Cruijff.
Een echte profspeler krijgt geen geel voor protest. Daarom deze tip aan onze topclubs : huur een beroeps-slijmjurk in, die de spelers leert hoe ze iemand achterbaks, gluiperig en onderkruiperig het hof kunnen maken. Engageer een journalist.
Woensdag 14/9
Niets is makkelijker dan op dezelfde spijker hameren. Vaak zien wij matchen waarin de scheidsrechter geen enkele fout maakt, ook niet op aangeven van zijn assistent. Er wordt niet gevochten, er worden geen overbodige kaarten gegeven en bij alle mogelijk betwistbare fasen tonen de televisieherhalingen haarscherp het gelijk van Pier de fluitenier.
Op woensdagochtend haasten wij ons dan naar de brievenbus : hoeveel heeft die brave ref gekregen van de officiële controleur van Sport/Voetbal Magazine, een 10 of slechts een 9 ? Een 5 ! Een enkele keer een 4. Of een 0, zoals Serge Gumienny vorig jaar in Beveren-Germinal Beerschot. Ooit hebben wij hier geschreven : ‘Wat moet een scheidsrechter dan wel doen om een 9 te krijgen ? Zelf de goals maken ?’
Dit laatste is nu bevestigd. Want wie heeft de eerste 8 van dit seizoen beet ? Johan Verbist. Uitgerekend voor Charleroi-Roeselare, waarin hij ervoor zorgde dat François Sterchele het onnozelste doelpunt uit de geschiedenis van het wereldvoetbal kon maken. Roept Verbist niet naar doelman Jurgen Sierens van Roeselare, dan komt Sterchele nooit op het idee dat hij nu kreeg, en valt dat doelpunt niet.
Rest nu dé vraag voor de technici van de CSC : moest Verbist roepen ? Of sterker : mócht Verbist roepen ? Interessante kwestie. Want ook al had Sierens het verkeerd voor, door de bal op de grond te leggen had hij hem wel in het spel gebracht, zoals reglementair moest. Desnoods had hij tot de negentigste minuut mogen blijven wachten zonder van spelbederf te kunnen worden beticht. Anderzijds roept een ref soms ook ‘Spelen !’, als hij balvoordeel geeft in plaats van te fluiten.
Van het oordeel van de CSC, zoals gewoonlijk een Salomonsoordeel, hangt veel af. Meer bepaald het antwoord op de vraag : ‘Was die 8 voor Verbist terecht of niet ?’ Wie onze verknochtheid aan de scheidsrechtersstatistieken kent, weet dat men hier best niet te lichtzinnig overheen stapt.
door Koen Meulenaere
‘Een scheidsrechter is als een vrouw.’
