Steeds nadrukkelijker grossiert Timmy Simons in prijzen : na de Gouden Schoen en na een weekend vol feestelijkheden rond de titel van Club Brugge werd hij afgelopen maandag in het Casino van Knokke tot Profvoetballer van het Jaar uitgeroepen. Precies 85 van de 343 voetballers die voor dit referendum, dat de Liga Beroepsvoetbal samen met Sport/Voetbal Magazine organiseert, hun stem uitbrachten, plaatsten de middenvelder bovenaan hun formulier. De evolutie van Simons blijft opmerkelijk. Vijf jaar geleden voetbalde hij nog in de anonimiteit van derdeklasser Diest en drie seizoenen terug was alleen Club Brugge bereid om voor Simons twintig miljoen frank op te hoesten nadat hij twee jaar bij Lommel had gevoetbald. Sindsdien ontwikkelde Simons zich tot een voetballer die dirigeert zonder zelf het spel te maken. In dit kampioenenjaar van Club Brugge maakte hij zes doelpunten, maar gaf niet één beslissende assist. Maar altijd en overal was hij nadrukkelijk aanwezig. Timmy Simons is definitief het nieuwe symbool van Club Brugge. Dat zal niet veranderen als zijn carrière op een gegeven moment een logisch vervolg krijgt en hij een compartiment achteruit schuift. Als verdediger heeft Simons iets meer tijd en ruimte om zijn voorzetten te versturen. Het is bij hem een contradictorisch gegeven dat hij vanuit deze positie nog meer zijn stempel drukt.

Met de benoeming van Dany Verlinden en Trond Sollied tot respectievelijk Keeper en Trainer van het Jaar viel Club Brugge maandag in Knokke nog twee keer in de prijzen. Opvallend bij de trainers is dat met Sollied, Emilio Ferrera en Paul Put de tiercé wordt gevormd door vakmensen die pure passie uitstralen. Ze zijn dag en nacht met hun job bezig zonder de behoefte te voelen met die bezetenheid te koketteren. Van Put is het bekend dat hij in zijn vrije tijd naar het buitenland trekt om zich verder te vervolmaken. Maar hij heeft liever dat daar in de media niet over gesproken wordt.

De manier waarop Put met een smalle kern als die van Lokeren uiteindelijk een Europees ticket pakte, is bijzonder fraai, ook al werd de finish strompelend gehaald. Dat Europees voetbal pas op de voorlaatste speeldag werd afgedwongen, heeft het bestuur aan zichzelf toe te schrijven. In en rond Daknam was er constant onrust en turbulentie. Pijnlijk was het om het wrange treurspel rond Sambegou Bangoura te aanschouwen. Het is volstrekt onbegrijpelijk dat een club, om wat voor reden dan ook, de spits uit de ploeg zet omdat hij straks naar Standard overstapt. Dat ruikt naar feodalisme, naar lang vervlogen tijden waarin mensen door hun bazen als lijfeigenen werden beschouwd. En het gaat resoluut in tegen de wet op arbeidsrecht.

Het gegeven dat Davy De Beule tot Jonge Prof werd gekroond, toont de impact die Paul Put niettemin ook in de ontwikkeling van jong talent heeft. Vreemd dat in het klassement van de Trainer van het Jaar zo weinig ex-topvoetballers op de voorgrond treden. Jan Ceulemans valt nog net binnen de eerste tien, Franky Van der Elst en Lorenzo Staelens staan amper dertiende en veertiende. Als Van der Elst een balans maakt van vier jaar trainerschap bij Germinal Beerschot kan hij onmogelijk concluderen veel aan het vak te hebben toegevoegd. En hoe moet de nochtans gedreven Lorenzo Staelens zich voelen nu Moeskroen wekelijks klappen om de oren krijgt en hij er niet in slaagt het schip recht te trekken ? Voor innovaties zorgden aanvankelijk onbekenden. Wie had al van Trond Sollied gehoord toen hij naar Gent kwam ? Hoe luid werd er niet gelachen toen Beveren ene Emilio Ferrera als nieuwe trainer strikte ? En hoeveel wenkbrauwen werden er niet gefronst toen Lokeren bij Ingelmunster Paul Put weghaalde ?

Eén verrassing viel er uiteindelijk tijdens het voetbalgala van maandag in Knokke : dat Frank De Bleeckere, die vooraf blij was dat hij bij de genomineerden hoorde, voor de vierde opeenvolgende keer tot Scheidsrechter van het Jaar werd bekroond. Dat moet bevrijdend werken voor De Bleeckere, die zich na de haast traumatiserende Club Brugge-Anderlecht samen met zijn familie op een niet erg gelukkige manier in de populaire pers liet opvoeren. Er is niets mis met mensen die graag toeven in het schijnsel van de publiciteit, op voorwaarde dat ze zich niet vergalopperen. Die afweging lijkt ook Frank De Bleeckere te hebben gemaakt. Vanaf het moment dat hij bewust de luwte zocht, klom hij weer uit het dal. Kordaat, onopvallend maar bovenal getuigend van veel mentale sterkte.

door Jacques Sys

Simons dirigeert zonder het spel te maken.