Er gaat geen week voorbij of het is hommeles rond beslissingen van scheidsrechters. Ik vind het een trieste ontwikkeling dat bij zogoed als ieder fluitsignaal er een of andere fel gesticulerende speler verbaal in de clinch gaat met de scheidsrechter. En niet alleen de spelers reageren zo opgenaaid. Veel coaches zijn in hetzelfde bedje ziek. Het is bij momenten niet te vatten hoe die mannen daar als zatte clowns langs die lijn staan te springen, dansen, roepen, gesticuleren. Zij zouden de eersten moeten zijn om het goede voorbeeld te geven.
Vandaag de dag is het voetbal (zeker ook het Belgische) compleet ontsierd door alle soorten truken van de foor van spelers om hun medespeler een overtreding of kaart aan te naaien (half dood liggen kronkelen zonder zelfs te zijn aangeraakt en dan furieus naar de scheids stormen als die niet reageert). Er worden steeds meer vulgaire fouten gemaakt, zoals op de enkels gaan staan, of ze staan bij een hoekschop in het strafschopgebied als gekken aan elkaars trui of lijf te sleuren, waarbij zelfs rugby iets voor mietjes lijkt. Ik ga volledig akkoord met Jan Mulder dat het er allemaal al zéér ver over is, en ben tevreden als er eens een scheidsrechter is die consequent durft te zijn. Maar dan hoor ik bijvoorbeeld ene Geert De Vlieger zeggen dat het te maken heeft met het ‘aanvoelen’ van de wedstrijd, en dat het er momenteel allemaal bij hoort. Met dergelijke conclusies kom je natuurlijk niet vooruit. Zoals het huidige voetbal evolueert, is het niet echt meer mooi om te zien en vind ik het geen goeie zaak om bijvoorbeeld met kinderen in deze agressieve omgeving te gaan staan.
Dat Peter Maes nu een debat vraagt rond het fluiten van scheidsrechters in België, is gewoon fout. Er moet een serieus debat komen over de rol van coaches in het steeds harder wordende antivoetbal op het veld. Het zijn de coaches (én de clubbesturen) die medeplichtig zijn aan het feit dat het voor scheidsrechters steeds moeilijker en waarschijnlijk ook steeds minder aangenaam wordt. Bij ie-de-re wedstrijd op onze Belgische velden zou de scheidsrechter, als hij het reglement heel consequent toepast, drie à vier keer meer kaarten moeten uitdelen. Een fout is een fout, zoals ik het in veel sporten tijdens de Olympische Spelen gezien heb en zoals daar ook gefloten wordt, zonder al die pantomime van de spelers. Met hockey als mooie voorbeeld. Ook daar zijn soms discussies en als de spelers geen gelijk krijgen, doen ze gewoon verder aan het spel. Als volwassen mensen. Een fout dient gewoon gefloten te worden, en dat heeft niets te maken met het ‘aanvoelen’ van de wedstrijd. In een strafschopgebied bij een corner gebeuren er veelal vier à vijf te bestraffen fouten tegelijkertijd. Ik zou graag eens zien dat een scheidsrechter consequent durft te fluiten bij zulke toestanden, én dan ook nog gesteund wordt door de scheidsrechtersfederatie en zijn bazen. En een foute beslissing van de ref is wat ze is. Niet meer, niet minder. Je verliest zelden door de ref, wat men ook beweert.
Ik heb tijdens de Spelen veel mooie sporten gezien en veel mooie strijd geleverd zien worden. Op het einde van de Spelen zag ik een deel van de voetbalwedstrijd Brazilië-Honduras. Een beschamend beeld voor de voetbalsport! Alhoewel soms ook met fragmenten van hoe mooi voetbal kan zijn, was het verder een afgrijselijke, vulgaire en brutale vertoning. Er werd nauwelijks een kaart getrokken. Was de scheids bang een slechte beurt te maken als hij gewoon de reglementen had toegepast?
Voetbal is een fake sport geworden. Soms kan het nog mooi zijn. Welke kant gaan we op?
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
Arnold Allegaert, Liedekerke
