De Belgische topscorer van afgelopen seizoen staat in het Franse Auxerre voor tal van nieuwe uitdagingen.
De Yonne meandert op een rustige manier door het centrum van Auxerre en dat straalt af op dit vredige stadje van 50.000 inwoners. De mensen lijken hier niet gehaast. De uitdrukking ‘leven als god in Frankrijk’ komt hier volop tot haar recht. Iedereen die graag lekker tafelt en van een goed glas Chablis geniet, de wijn die wordt gemaakt uit de druiven die op de hellingen rond het stadje rijpen, voelt zich hier de koning te rijk. Auxerre ademt al volop de vakantiesfeer. Sommige mensen zijn al andere oorden gaan opzoeken, zij die in augustus pas vertrekken, nemen al een voorschot op wat komen moet.
In en rond Abbé-Deschamps, het stadion van voetbalclub Auxerre, is van die vakantiesfeer echter niets te merken. Hier blijft men hard werken. De club uit het provinciestadje, die er onder de bezielende leiding van Guy Roux in slaagde uit te groeien tot een Franse subtopper en ook Europees af en toe de neus aan het venster kon steken, eindigde afgelopen seizoen vierde na Lyon, PSG en Monaco. Na een seizoen waarin de blauw-witten de tweede beste aanval hadden met zestig doelpunten en de vierde beste verdediging met 34 tegengoals dwongen ze een ticket af voor de Uefacup.
Om te kunnen blijven meedraaien op dat benijdenswaardige niveau moet een club als Auxerre echter ook af en toe zijn betere spelers van de hand doen. Vroeger was de vereniging uit de Bourgogne de geliefkoosde leverancier van Olympique Marseille, nu worden er zaken gedaan met alle clubs ter wereld. Dit jaar springen de uitgaande transfers nog duidelijker in het oog dan anders. Zo vertrekt de bonkige spits Djibril Cissé, die met 26 goals topscorer werd van de Franse competitie, naar Liverpool. De Reds legden liefst 22 miljoen euro op tafel voor hem. Ook in de verdediging ziet Auxerre enkele belangrijke sterkhouders vertrekken . Jean-Alain Boumsong gaat naar Glasgow Rangers, Philippe Mexès vertrok met slaande deuren en koos voor AS Roma. Olivier Kapo tekende voor Juventus, dat echter meteen besloot om hem uit te lenen aan Monaco.
Desondanks lijkt Guy Roux, die al vele watertjes doorzwommen heeft, allesbehalve ongerust. Bij Banik Ostrava haalde hij René Bolf, een 30-jarige ervaren centrale verdediger die ook deel uitmaakt van de Tsjechische nationale ploeg, en bij Moeskroen snoepte hij voor de neus van de grote Belgische clubs Luigi Pieroni weg. Het gaat om twee spelers die over de juiste karaktertrekken lijken te beschikken om bij Auxerre te slagen : nuchterheid en de absolute wil om hogerop te raken. Roux geeft trouwens toe dat hij alle interviews die Pieroni in zijn periode bij Moeskroen gaf aandachtig heeft gelezen en dat hij onder de indruk kwam van diens nederigheid. “Pieroni is een goed opgevoede jongen, die als kind van immigranten van de tweede generatie beide voeten stevig op de grond houdt. Bovendien lijkt hij me completer dan Djibril Cissé. Ik denk dat wij een juiste keuze maakten, al was ik wel enigszins geschrokken van zijn overgewicht.”
“Het spreekt voor zich dat de complimentjes van Guy Roux me enorm plezier doen”, zegt Pieroni. “Cissé is immers toch niet de eerste de beste. Hij heeft de fans hier erg veel plezier bezorgd en zal nu proberen de befaamde Kop in vervoering te brengen. Volgens mij heeft hij daar alle kansen toe en zal hij in Engeland ook schitteren. Maar Cissé is Cissé en ik ben iemand anders. Hij heeft zijn kwaliteiten en ik de mijne. Ik zal mijn haar niet blond verven of uitpakken met opvallende piercings om op hem te lijken. Ik weet dat mijn look nogal braaf lijkt, maar ik zal hem niet veranderen. Mocht ik dat wel doen, dan zou ik gewoon mezelf niet meer zijn. Ik schrik er echter niet voor terug om me sportief met hem te meten. Auxerre heeft opnieuw een bladzijde omgedraaid, zoals vroeger ook nog gebeurd is. De club bouwde een rijke traditie op in het opleiden van jong talent en in het aantrekken van spelers die passen in het systeem en in de filosofie. Toen ik tekende, heb ik vooral dat voor ogen gehouden, niet dat ik zou moeten uitgroeien tot een nieuwe Djibril Cissé.”
“Ik moet slagen in Auxerre”, zegt Pieroni. “Dat is niet hetzelfde als een soort dubbelganger worden van een speler die hier heel wat potten brak. Ik ben natuurlijk ook helemaal niet dezelfde speler als hij. Dat Guy Roux dat aanhaalt, vind ik positief. Het verhaal van mijn overgewicht is intussen een eigen leven gaan leiden en ik wil er niet te diep op ingaan. Op de duur zou men nog gaan denken dat ik echt dik ben, maar dat is helemaal niet het geval. Bij het hervatten van de trainingen weeg ik inderdaad meestal twee kilogram te veel, maar die krijg ik er snel weer af. Met mijn 1 meter 87 is mijn ideale competitiegewicht 84 kilogram. Dat zal hier niet anders zijn. Ik ben trouwens bijzonder goed opgevangen. Alles is perfect georganiseerd. Toen ik met de TGV aankwam uit Parijs, stond er iemand van de club klaar om ons een rondleiding te geven in de stad en de streek te leren kennen.”
Luigi Pieroni moest niet lang nadenken over het bod van Auxerre. “Ik ken natuurlijk de Franse competitie en ik weet dat wie hier hard werkt flink wat vooruitgang kan boeken. Eric Deflandre beleefde drie fantastische jaren met Lyon, werd drie keer landskampioen en speelde in de Champions League. Daniel Van Buyten kon zich bij Marseille ontwikkelen tot een heuse Europese topper. Als hij niet bij de Zuid-Franse ploeg had gevoetbald, had hij nooit bij Manchester City kunnen voetballen of een droomcontract tekenen bij Hamburg. Dat wijst erop dat je in Frankrijk een enorme progressie kan maken. Ik denk dat Grégory Dufer op basis van dezelfde redenering voor Caen heeft gekozen. Bij Auxerre toonden Enzo Scifo en Khalilou Fadiga al dat spelers uit België hier goed aarden.”
“Mijn twee managers, Eric Depireux en Michel Thiry, zeiden me een tijdje geleden al dat Auxerre misschien een kans kon zijn. Mijn transfer was geen impulsieve beslissing. Ik weet dat Auxerre een club is die op dit moment perfect bij mij past. Het is enerzijds een topper, maar anderzijds ook nog een club op mensenmaat. Alles wordt er niet nodeloos uitvergroot. Ik weet nog niet of dit een tussenstap zal zijn naar nog hogerop en dat telt op dit moment ook niet. Ik wil hier gewoon slagen en vooruitgang boeken op het sportieve vlak. Ik weet dat ik er hard voor zal moeten werken, maar daar ben ik niet bang van. De club speelt bijna elk jaar Europees en daar kan ik enorm veel van leren, net als van de duels tegen grote Franse clubs als Lyon, Marseille, Bordeaux en PSG onder de ogen van 50.000 toeschouwers. Uiteraard wordt dat niet makkelijk, maar anderzijds heb ik hier het voordeel dat de druk een stuk minder is dan bijvoorbeeld bij Marseille of PSG. Auxerre is in de eerste plaats een kalme stad, waar men nog heel goed beseft wat de echte waarden in het leven zijn en waar men het belangrijke van het bijkomstige kan onderscheiden. Ik wist meteen dat ik me hier perfect thuis zou voelen. Momenteel zijn we een huis aan het zoeken, maar dat laat ik grotendeels over aan mijn vriendin Virginia. Ze zoekt een woonst met verschillende kamers, zodat we straks ook vrienden kunnen ontvangen.”
Luigi Pieroni had na zijn droomseizoen in België nochtans ook elders aan de slag kunnen gaan. “Ik vond het bod van Auxerre goed en wilde niet meer op een andere aanbieding uit België of het buitenland wachten. Toen de interesse van Auxerre bekendraakte, kreeg ik nog een bod van Betis Sevilla en PSV. Ik kon er een contract voor vier jaar tekenen, maar in mijn hoofd had ik al voor Auxerre gekozen. Ik las ook dat Anderlecht me eventueel had gewild indien het er niet in was geslaagd Mbo Mpenza vast te leggen, maar dat speelt allemaal geen rol meer. Ik voel me heel gelukkig met mijn keuze. Ik ben ervan overtuigd dat ik hier zowel technisch als fysiek beter zal worden. De fysieke voorbereiding is alvast geen lachertje. Bij Moeskroen werkten we vooral in Futurosport. Hier hebben we al in zaal gewerkt û vooral technische oefeningen waarbij de bal snel tegen de muur wordt gespeeld om de balcontrole en de synchronisatie te verbeteren û en we liepen ook al heel veel in de bossen.”
Schrik dat hij bij de nationale ploeg uit het oog verloren zal worden, heeft Pieroni niet, al vindt hij het uiteraard jammer dat hij nu geen ervaring kan opdoen tijdens Euro 2004 in Portugal. “De jongens van onze generatie konden daar inderdaad heel wat leren. Voor mij zou het zeker een enorme ervaring geweest zijn. Ik ben 23 en heb uiteindelijk nog maar één jaar ervaring in eerste klasse, wat betekent dat ik minder tijd heb dan andere jongeren. Daarom hoop ik ook vurig dat we ons plaatsen voor WK in Duitsland. Deelnemen aan de wereldbeker is de ultieme droom van elke voetballer. Als ik erin slaag een vaste plaats te verwerven bij Auxerre, nemen mijn kansen om die droom waar te maken toe. De bondscoach volgt de Franse competitie immers van nabij. En misschien kunnen we in de Uefacup op een gegeven ogenblik wel Standard treffen. Dat zou echt fantastisch zijn.”
Bij de Rouches viel Pieroni als jeugdspeler door de mand, maar dat betekent niet dat hij zijn overgang naar Auxerre voor 1,5 miljoen euro als een revanche beschouwt op iedereen die van nabij betrokken is bij de gang van zaken op Sclessin. “Dat men bij Standard niet in mij geloofde, is mijn probleem niet. Voor ik bij Moeskroen tekende, had ik nog contact met Michel Preud’homme. Recentelijk stond in een televisiemagazine te lezen dat ik niet akkoord kon gaan met het hongerloon dat Standard me had voorgesteld, maar ik heb zoiets nooit gezegd. Dat ik niet naar Standard wilde terugkeren, komt gewoon omdat ik geen zin had om opnieuw op de bank te belanden. Ik wilde echt spelen en ik had schrik om weer het vijfde wiel aan de wagen te worden. Niets zegt dat ik in de toekomst niet opnieuw voor Standard zou kunnen aantreden.” Ondertussen is de spits Moeskroen enorm dankbaar voor de kans die hij er kreeg. “Ik kreeg er het vertrouwen dat me in staat stelde om te tonen wat ik kan. Dat zal ik nooit vergeten. In het begin was ik er nochtans niet gerust in, want uiteindelijk haalde Georges Leekens me niet binnen. Ik ging naar Moeskroen omdat Lorenzo Staelens in me geloofde. Die moest naderhand zijn plaats afstaan aan Leekens, die me niet kende. Uiteindelijk kwam alles goed, hoewel het in het begin niet van een leien dakje liep. Meestal was ik maar reserve, maar op het einde van de herfst kon ik gebruikmaken van de blessure van Marcin Zewlakow om een basisplaats af te dwingen. Mbo Mpenza, met wie ik ook naast het veld bijzonder goed overeenkom, steunde me enorm. Hij belde me al op om te vragen hoe het gaat en ik feliciteerde hem met zijn transfer naar Anderlecht. Hij vertelde me dat we zeker nog samen zullen spelen, met name bij de nationale ploeg. Voor mij in ieder geval niet gelaten…”
Gevraagd naar de capaciteiten van de legendarische Guy Roux, antwoordt Pieroni dat elke coach zijn troeven en specifieke kwaliteiten heeft. “In Luik kon ik enkele maanden onder Neba Malbassa werken, een erg professionele coach die van iedereen een totale discipline verwachtte. Wee je gebeente als je bij hem enkele seconden te laat op training verscheen. Daarna heb ik bij Luik heel wat vooruitgang geboekt onder leiding van Henri Depireux, die me als vroegere aanvaller heel wat raad en advies kon geven. Leekens gaf me een kans in eerste klasse en zoiets vergeet je natuurlijk niet. En wat Roux betreft, het indrukwekkende parcours dat hij bij deze club heeft afgelegd, spreekt voor zich. Ik ben er zeker van dat ik onder hem nog heel wat vooruitgang zal boeken.”
Pierre Bilic
‘Ik weet nog niet of dit een tussenstap zal zijn naar nog hogerop en dat telt op dit moment ook niet.’
‘Ik heb nooit gezegd dat Standard me een hongerloon aanbood en dat ik daarom voor Moeskroen tekende.’
