Hoera, België heeft weer een ploeg in de groepsfase van de Champions League! Het was al een tijdje geleden dat we dat geluk nog mochten smaken. Het is een zegen voor het Belgisch voetbal.
Gemakkelijk is het voor Genk niet gegaan tegen Maccabi Haifa, dat is het minste wat men kan zeggen. Maccabi was geen ploeg van pannenkoeken, maar een technisch zeer sterk elftal dat resoluut voor de aanval koos. Tijdens de eerste helft van de uitwedstrijd hebben de Limburgers alle kleuren van de regenboog gezien en kon het pleit al beslecht geweest zijn, mochten de Israëliërs tenminste beter omgesprongen zijn met de talrijke kansen. De paal redde de Genkenaars nog in de laatste tien minuten van de terugmatch in de Cristal Arena. Ik moet toegeven dat ik met toegeknepen billen voor mijn tv-toestel heb zitten kijken tijdens de verlengingen. Maar dat alles is voor de statistieken, de kwalificatie is een feit en vooral de centen zijn binnen, dat is het belangrijkste. Over de loting gaan we maar zwijgen, dat zijn zorgen – grote zorgen – voor later, laat ons nu nog maar even genieten.
Na de match was ik vooral blij voor Pierre Denier, de brave soldaat die na het vertrek van Frankie Vercauteren nog maar eens de boel moest overnemen – en met succes! Dat Frankie aanwezig was in het stadion vond ik sterk, dat bewijst dat hij ballen aan zijn lijf heeft, want men kan nooit de reactie van sommige supporters voorspellen.
Ik heb nog tegen Denier gespeeld toen hij bij Winterslag actief was. RC Genk bestond toen nog niet. Pierre is nog niets veranderd. Als speler kon hij zich ook al wegcijferen voor de ploeg. Een uitstapje naar Winterslag was in mijn tijd een gehate verplaatsing. Veel punten hebben we nooit meegebracht uit de mijnstreek. Gewoonlijk stond de kleedkamer na de match ook nog onder water, want de afvoer van de douches was al jaren verstopt.
Pierre Denier krijgt een nieuwe baas, de zoveelste in zijn loopbaan: Mario Been. In ieder geval een man met humor, absoluut een aanwinst voor ons nogal serieuze trainersgild. De Nederlander staat voor een zware klus. De Champions Leaguematchen zullen waarschijnlijk hun tol eisen en tot puntenverlies leiden in de Belgische competitie. De eerste rekening is al gepresenteerd door KV Mechelen na de winst tegen Haifa. Laten we hopen dat de Limburgers gespaard blijven van een of andere pandoering op het Europese toneel, want dat laat zijn sporen na en kan soms heel frustrerend werken. Gelukkig weet Been daarmee om te gaan, hij heeft al enige ervaring met Feyenoord op dat gebied, na de nederlaag met 10-0 tegen PSV vorig seizoen. Maar laten we positief blijven en hopen op enkele stunts van de Belgen, waarom ook niet!
Pierre Denier doet mij denken aan Martin Lippens, nog zo’n trouwe krijger. Jaren en jaren kapitein en speler van Anderlecht, daarna jeugdtrainer, scout en hulptrainer onder Goethals en Ivic.
Ik had een goede band met Martin. Elke vrijdag na de namiddagtraining bracht ik hem een bezoekje op het secretariaat van de club, waar hij toen werkte. Eerst troggelde ik hem een paar vrijkaarten af en daarna bespraken we de kwaliteiten en gebreken van mijn rechtstreekse tegenstrever in de volgende match. Het was een soort ritueel. Ik was ervan overtuigd dat het slecht ging aflopen voor mij als ik niet met Lippens had gesproken, ze noemen dat bijgeloof. Als alles was doorgesproken vertelde Martin gewoonlijk een sterk verhaal uit zijn spelerstijd. Eentje is mij bijgebleven.
Na het toernooi van Parijs vond het banket plaats op een boot die de Seine op en af vaarde. Martin wedde voor 250 Belgische frank per speler dat hij van de boot durfde springen, een aardig sommetje in die tijd. Niemand geloofde hem en het geld werd uitgelegd. Tot ieders verbazing sprong de Lip de Seine in. Paniek alom! De boot werd gestopt, maar in het zwarte water geen spoor van Martin. Er werd gezocht, iedereen zo wit als een lijk, maar men vond niets. Martin Lippens was verdronken! Consternatie: toen ze van boord wilden gaan, iedereen al in begrafenisstemming, werden ze opgewacht door een lachende Lippens die zijn geld kwam incasseren. Hij was opgepikt door een bootje en had zich aan de wal laten afzetten.
Als speler was de Lip de vaste strafschopnemer van Anderlecht, hij miste er geen enkele. Misschien is er nog een loopbaan als penaltytrainer van paars-wit voor hem weggelegd, geen onnodige luxe op het ogenblik bij de Brusselaars.
“In het zwarte water geen spoor van Martin. Paniek alom!”
