Wat was nu de uitschieter op de bij momenten verfrissende eerste speeldag? De eclatante 0-5-zege van een perfect uitgebalanceerd en met acht Belgen aantredend Zulte Waregem op Eupen? Of veeleer het 3-3-gelijkspel van Waasland-Beveren op RC Genk, met een debuterende trainer, Philippe Clement, die zijn ploeg zonder dwangbuis liet voetballen. Clement praat niet veel, werkt hard, legt offensieve klemtonen en heeft met de Japanse middenvelder Ryota Morioka een voetballer die een meerwaarde creëert.
Of gaat de aandacht van de eerste speeldag naar het borrelende enthousiasme van Antwerp, tegen een weinig academisch Anderlecht weliswaar, maar ook hier met duidelijk aanvallende intenties? En dan is er uiteraard de zege van een ongecompliceerd STVV tegen AA Gent en de verdiende overwinning van Mouscron op KV Oostende. Als degradatiekandidaat nummer één wordt de Henegouwse club bestempeld, al declameerde trainer Mircea Rednic vooraf dat zijn ploeg zeker in de eerste tien zal eindigen.
Vijf wedstrijden, vijf momentopnames. Het kan er volgende week alweer heel anders uitzien in een wereld waarin er een flinterdunne lijn blijft lopen tussen triomf en tragedie. Maar dat er een wil is om aanvallend en avontuurlijk te voetballen en dat ploegen zich niet voor de eigen goal verschansen, is zeer bemoedigend.
Wel concreet na vorige week: steeds groter lijkt de kloof te worden tussen Europa en België. De absolute top is al lang onhaalbaar, maar Belgische clubs bijten zich nu ook de tanden stuk op Europese middenmoters. Club Brugge werd tegen Basaksehir met zijn beperkingen geconfronteerd. Veel vragen doemden achteraf op: de wankele verdediging, het gebrek aan opbouw van achteren uit, de gaten in het middenveld, de manier van voetballen die geen ruimte laat voor Hans Vanaken, de onmondigheid vooraan met een falende Jérémy Perbet. Ivan Leko stond wild gesticulerend langs de lijn, maar uit zijn blik sprak machteloosheid. Ook al had hij eerder om geduld gevraagd voor iedereen zijn 3-4-3-systeem onder de knie zou krijgen.
En dan was er zaterdag de match in Lokeren. Indrukwekkend voetbal, met veel beweging rond de bal, met veel afspeelmogelijkheden, met lef en risico, en met dezelfde veldbezetting die Leko als zijn evangelie koestert. Plots werd de Kroatische trainer met lof overladen. Positief kan het voor de spelers zijn dat ze na vier jaar Michel Preud’homme een ander soort voetbal kunnen opdissen, minder gecontroleerd en minder zakelijk. Het valt echter af te wachten of ze daarmee woensdag in Istanbul overeind blijven.
Nijpend is de situatie bij AA Gent. De prestatie tegen het bescheiden Oostenrijkse Altach vorige donderdag was bedroevend. Een ploeg zonder lijn. Hoe kan dat na een dikke maand voorbereiding? Bij een Europese eliminatie is er geen vangnet meer. Dat zou een serieuze domper zijn voor een club waar de ambitie van afdruipt.
Helemaal dramatisch was de partij van de Buffalo’s zondag op Sint-Truiden, waarin AA Gent te gemakkelijk kansen weggaf. Hein Vanhaezebrouck concludeerde al tijdens de voorbereiding dat er achteraan hiaten zijn. En ook vorig seizoen stelde hij het gebrek aan defensieve stabiliteit vast. Vreemd daarom dat er voor dat compartiment amper versterking werd binnengehaald.
De trainer rekent nu op een reactie van de spelers. Dat soort taal horen we wel vaker na onverwachte nederlagen. Ook Yves Vanderhaeghe zal in Oostende die woorden in de mond nemen. Een fraai Europees debuut in Marseille en een pijnlijke uitschuiver tegen Mouscron, de contrasten raakten elkaar in Oostende. Donderdag is er de Europese terugwedstrijd en zondag de verplaatsing naar Anderlecht. Het zou een start in mineur kunnen worden voor KV Oostende. De vraag is: hoe gaat een club die vorig seizoen in de voetbalhemel toefde daarmee om?
@JacquesSys
DOOR JACQUES SYS
Vreemd dat AA Gent amper defensieve versterking binnenhaalde.
