Charles De Ketelaere: het zondagskind van Club Brugge

© GETTY
Chris Tetaert Vaste medewerker Sport/Voetbalmagazine

Charles De Ketelaere (19) speelde een beresterke wedstrijd voor blauw-zwart tegen Zenit. In de toegevoegde tijd zorgde hij met een gouden doelpunt voor de overwinning: 1-2. En zeggen dat hij even goed een carrière als proftennisser had kunnen ambiëren…

Dit stuk verscheen in Sport/Voetbalmagazine van 29 januari.

September 2011. Charles De Ketelaere is enkele weken ervoor Vlaams tenniskampioen bij de U10 geworden en in Het Laatste Nieuws blikt de blonde Bruggeling terug op zijn sportief parcours. ‘Een goed tennisracket kost al snel 120 euro en ook de tennisschoenen zijn niet goedkoop als je goede kwaliteit wil. Dan is voetballen toch minder duur’, zegt de kleine Charles, die op dat moment tennis aan de topsportacademie in Wilrijk combineert met een opleiding bij Club Brugge. ‘Als ik eerlijk ben, zou ik later liever profvoetballer worden.’

Zijn mama, Isabelle De Cuyper, was niet verbaasd. Geselecteerd voor het talentenproject Be Gold én de beste in zijn leeftijdscategorie, maar het hart lag niet op het gravelterrein. ‘Charles heeft altijd liever gevoetbald. Het mocht stormen of regenen, hij was altijd happy, maar als we naar de tennisles moesten vertrekken, moest ik meestal aandringen: ‘Het is tijd om te vertrekken, Charles.’ Hij zei toen dikwijls dat hij niet graag meer tenniste. Jammer, maar ik vond ook dat hij het in de eerste plaats leuk moest vinden.’

Te lange en te drukke dagen. Op woensdagmiddag stond mama aan de schoolpoort in Varsenare klaar voor een ritje naar Wilrijk. Eten in de auto, een intensieve tennisles, de gebruikelijke files, op weg naar Brugge de voetbalkleren aantrekken en nog een training in de schaduw van het Jan Breydelstadion. ‘Op Club hebben ze nooit aangedrongen om te stoppen te tennissen. Integendeel, ze vonden het goed voor Charles’ ontwikkeling, maar dat is eigenlijk niet het leven dat een kind van acht of negen jaar moet leiden. Het ging goed, ook omdat Charles een echte winnaar was, maar het was te veel. En: hij vond die privétrainingen niet plezant. Een half uur aan een stuk backhands naar een klein vakje slaan… ( blaast) Mentaal ook veel lastiger. Je verliest vaak van jezelf, hé. Voetballen met z’n vriendjes op Club vond hij veel leuker. Eerlijk? Ik zag Charles liever tennissen. Liever een Roger Federer dan een Cristiano Ronaldo, zijn twee favorieten. ( lacht) Maar hij werd nooit gepusht. Ik denk dat dat nog altijd zijn sterkte is: hij wil(de) het zelf’, vertelt Isabelle, terwijl ze door de fotoalbums bladert.

Charles De Ketelaere: het zondagskind van Club Brugge
© Belga Image

Mooie herinneringen. Aan zijn tripje met de tennisacademie van Wilrijk naar Wimbledon, waar hij Andy Murray zag trainen. Aan de oefenwedstrijd van de Rode Duivels in het Jan Breydelstadion, toen hij ballenjongen was en na de wedstrijd het truitje van Romelu Lukaku kreeg. Of aan de skivakanties met het gezin. ‘Hij was amper drie jaar toen hij zijn eerste skilesje kreeg. Dat doet hij héél graag, maar het mag niet meer. Rond zijn veertiende vertelden ze op Club dat het niet meer mocht, maar zolang hij geen contract had… Ik schat dat we twee of drie jaar geleden voor het laatst gingen skiën.’

Het fotootje mag even mee naar de redactie. Een paar dagen erna zien we het passeren in een videoreportage van CLUB TV, waarin de tiener trots zijn scheenbeenschermers toont. Mét daarop een print van het zwart-witte fotootje, waarop hij zich met zijn zus Renée en Louis – een tweeling – klaarmaakt om sneeuw en bergen te trotseren.

Een warm gezin, ook na de echtscheiding, waar de kinderen altijd op de eerste plaats kwamen. Nog altijd. En waar Charles, iets meer dan twee jaar jonger dan de tweeling, het bevoorrechte kakkernestje was? ‘Renée en Louis moesten alles delen, dat zeker, en ik ben heel veel alleen met Charles opgetrokken. Naar het voetbal, naar toernooien in Limburg of Wallonië… Úren samen in de auto gezeten en gewacht. Op dat vlak heeft Charles méér aandacht gekregen, dat is waar.’ Broer en zus zijn Charles’ eerste fans. ‘Renée kijkt naar hem op, dat heeft Louis minder. De twee broers zijn heel nuchter. Hij voetbalt ook bij Varsenare en mocht dit seizoen naar de eerste ploeg, maar hij studeert in Gent en zag het niet zitten om twee keer per week te trainen. Dus shot hij een jaar bij de beloften. Iets minder ambitieus dan zijn kleine broer.’ ( lacht)

Een echte Bruggeling

Charles De Ketelaere groeide op in Sint-Andries, op een steenworp van het Jan Breydelstadion. Vijf minuutjes fietsen, meer niet. Er zat een beetje voetbal in de familie. Zijn vader, Francis, studeerde in het groene bastion van de Frères en neigde naar Cercle Brugge. Om de hoek woonde Nicolas Lombaerts, van wie de grootmoeder óók een De Ketelaere was. Mama had volleybal en tennis gespeeld, Charles wilde voetballen. ‘Vanaf de dag dat hij kon lopen, had hij een voetbal bij zich.’

Een piepjonge Charles met zijn zus Renée (links) en zijn broer Louis (rechts) op skivakantie.
Een piepjonge Charles met zijn zus Renée (links) en zijn broer Louis (rechts) op skivakantie.© BELGAIMAGE

Hij volgde een kampje bij FC Varsenare, in het dorp waar de kinderen op de lagere school zaten, en sloot zich op zijn vijfde aan bij het kleine blauw-zwart. Geen twee jaar later kon hij naar Club Brugge. ‘Wij hebben dat een beetje afgehouden. Hij zat goed in Varsenare, met zijn vriendjes van school, en de club zag hem niet graag vertrekken. Bij de U7 trainde hij zowel bij Club als bij Varsenare’, lacht Isabelle, die voor de scheiding in de privépraktijk van Charles’ vader, een kaakchirurg, meewerkte en nu zelfstandig verpleegkundige is.

De eerste evaluaties van zijn trainer en Henk Mariman, hoofd opleidingen, waren overwegend positief. ‘Je leert snel en gemakkelijk iets bij. Je hebt een positieve ingesteldheid op en naast het veld.’ Trappen en passen met de rechtervoet is een werkpunt bij de U8 en hij moest, nog volgens het evaluatieformulier, meer variatie in zijn acties steken.

Goed, maar niet uitzonderlijk. Maar, een groot voordeel: linksvoetig. Bij de allerkleinsten speelde hij voorin op de flanken, rond zijn veertiende duwde een trainer hem in een meer verdedigende rol, maar aanvallend op het middenveld voelde hij zich op z’n best. ‘Een Hans Vanaken. ‘ Ook fysiek. Vanaken is 1m92, De Ketelaere amper één centimeter kleiner.

Hij werd geregeld opgeroepen door de Belgische voetbalbond, voor de Futures, het schaduwelftal voor laatrijpe spelertjes. ‘Pas bij de U17 kreeg Charles een serieuze groeischeut. Vijftien centimeter op een jaar! Een magere slungel.’ Zijn parcours bij Club was normaal, tot hij op het einde van het seizoen bij de U17 meteen naar de beloften werd doorgeschoven. ‘Dat seizoen bij de beloften heeft hij veel bijgeleerd. Fysiek sterker geworden, omdat hij ook moest mee verdedigen.’

En in juni 2019, na amper één jaar bij de beloften, mocht hij onder Philippe Clement aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen beginnen. Een verrassing voor de humaniorastudent, die nog tijdens de examens zijn medische en fysieke testen moest afleggen. En amper een dag na zijn laatste examen werd de groep al op het nieuwe oefencomplex in Westkapelle verwacht. Positief, maar ook stresserend. Acht jonge leeuwen die de nieuwe T1 moesten overtuigen. ‘Zeven dagen op zeven met voetbal bezig zijn, daar moest zijn lichaam aan wennen. Trainen, thuiskomen en slapen. Nooit later dan tien uur ’s avonds in bed kruipen.’

Een afvallingsrace van meer dan twee maanden, waarna er uiteindelijk slechts twee – Ignace Van der Brempt en De Ketelaere – overbleven. ‘Sommige jongens waren ontgoocheld en zijn vertrokken, maar Charles had zich er wel mee kunnen verzoenen om nog een seizoen bij de beloften te spelen. Hij is ambitieus én trots, dat wel, en hij heeft er al die jaren alles voor gelaten. Eigenlijk is hij al vanaf de lagere school professioneel met sport bezig. Ik vind dat hij daardoor een deel van zijn jeugd heeft gemist, al heeft hij daar nooit over geklaagd. Als dat zijn passie of droom is… Vroeg naar bed, terwijl zijn maten naar een fuif gingen. Of elke dag revalideren, toen hij drie maanden out was met een blessure aan de knieschijf. Na een stamp op de knie, zijn eerste zware blessure. Vorig jaar, in januari, is hij met spoed geopereerd aan zijn blindedarm. Bijna gesprongen, veel geluk gehad. En vanaf februari is zijn carrière aan het boomen. Twee jaar geleden zaten we nog in de tribune naar Vanaken te kijken, nu trainen en leven ze elke dag samen.’

Charles De Ketelaere ging al op zijn zevende naar Club Brugge.
Charles De Ketelaere ging al op zijn zevende naar Club Brugge.© BELGAIMAGE

Wonderdebuut

Dinsdag 22 oktober 2019, een dag die ze bij de familie De Ketelaere niet snel zullen vergeten. Ruud Vormer is na zijn rode kaart op Santiago Bernabéu geschorst, Philippe Clement tovert tegen Paris Saint-Germain een jong konijn uit zijn hoed. Niet Eder Balanta, Dion Cools of Thibault Vlietinck krijgen een plaats rechts op het middenveld, maar de jonge Charles De Ketelaere. ‘Hij vertelt zelden iets, maar toen zei hij op maandag dat hij in de selectie zat voor de Champions League. “Mama, er is zelfs een kans dat ik moet starten.” Wij dachten ook dat Clement voor meer ervaring zou kiezen, maar rond zes uur hoorde ik van zijn manager – Tom De Mul – dat hij zou starten.

‘Eerlijk gezegd had ik daar niet zo veel deugd van… ( lacht) Maar hij heeft zich gesmeten. Weinig stress, vermoed ik, maar dat had hij op school ook niet. ( zie kaderstukje) Alleen op een tennisveld kon hij wel eens blokkeren. Na de match kreeg hij het truitje van Marco Verratti, volgens hem een van de beste middenvelders in Europa. Charles zei dat hij megasympathiek was. Gestart voor de beker in Francs Borains en ingevallen op PSG, Galatasaray en thuis tegen Real Madrid, zijn favoriete club uit z’n kindertijd…

Hij is heel kritisch voor zichzelf. Als hij slecht gespeeld heeft en ik toch positief probeer te zijn, dan zegt hij dat ik er niets van ken.’

Isabelle De Cuyper

‘Wat er de volgende maanden ook zal gebeuren, dat kunnen ze toch allemaal niet meer afpakken. Zijn beste positie is op de tien, terwijl hij nu een beetje overal wordt gezet, maar dan zegt hij: ‘Hans is beter, hé…’ Charles is heel kritisch voor zichzelf. Als hij slecht gespeeld heeft en ik toch positief probeer te zijn, dan zegt hij dat ik er niets van ken… ( lacht) Maar ik weet dat hij supergelukkig is.’

Het ging snel. Vorig seizoen debuteren bij de beloften van Club, waarmee hij een sterk toernooi in Viareggio speelde – halve finale, na winst tegen onder anderen AC Milan en Internazionale -, en in september door Jacky Mathijssen voor het eerst opgeroepen voor de nationale U19, die eind maart tijdens de eliteronde in Spanje de poort naar het EK wil openbeuken. In de poulewedstrijden tegen IJsland en Albanië tekende De Ketelaere, als basisspeler op de tien, voor twee goals en een assist.

Een verklaring voor zijn snelle ontwikkeling? Isabelle: ‘Sinds hij volgroeid is, is alles in de juiste plooi gevallen. Toen hij die enorme groeischeut kreeg, zei hij soms zelf: ‘Ik geraak precies niet meer vooruit.’ Maar dat was normaal, zei iemand op Club, want in zo’n groeifase word je trager. Eenmaal volgroeid, zou die snelheid terugkomen. Dat blijkt nu.’

De weg naar het eerste elftal was lang en het selectieproces hard. Van de jongens met wie hij bij de U10, acht jaar geleden, nog samenspeelde, voetbalt alleen Lars Dendoncker – de broer van Leander – nog bij de beloften van blauw-zwart. En in de A-kern is hij de enige geboren Bruggeling. Net zoals Pascal Plovie, de materiaalman. ‘Geen ego, maar ook niet zó stil. En mentaal sterk, vind ik. Alsof hij in die paar maanden een grote jongen is geworden. Hij leeft nu in een volwassenenwereld, al vertelt hij thuis heel weinig over de andere spelers. ‘Ze zijn allemaal vriendelijk en sympathiek.’ We zijn in de korte winterstop nog samen op vakantie geweest, op oudejaarsavond vroeg ik wat ik hem voor 2020 moest wensen. ‘Heel veel spelen, mama.

Studeren uit interesse

In de lagere school mocht hij al bepaalde lessen overslaan om te tennissen, waarna Charles De Ketelaere ook aan het Sint-Lodewijkscollege van een topsportstatuut kon profiteren. De meeste jeugdvoetballertjes van Club trokken naar de Topsportschool in Sint-Michiels, hij wilde absoluut wiskunde-wetenschappen volgen. ‘Hij heeft nooit iets moeten doen. Charles heeft altijd zelf zijn weg bepaald’, zegt moeder Isabelle. ‘En hij legde de lat verschrikkelijk hoog, ook op school.’

Hij miste veel lessen, waardoor hij na de trainingen aan zelfstudie moest doen of bijlessen volgde. Want, was de school onverbiddelijk: als de punten ondermaats waren, werd het gunstregime ingetrokken. ‘Het voordeel was dat Charles snel nieuwe leerstof kon opnemen.’ Nog altijd, want op de winterstage in Qatar zat hij gebogen over een vuistdikke cursus Inleiding tot internationaal en Europees recht.

Revalidatiewetenschappen/ kinesitherapie of geneeskunde, zijn eerste twee liefdes, waren niet te combineren met het voetbal, zodat het rechten aan de Gentse universiteit werd. ‘Ik suggereerde om een taal te leren, maar Charles is geïnteresseerd in politiek en algemeen nieuws.’ Een atypische voetballer. ‘Studeren is voor hem verrijkend, hij heeft nog iets nodig náást het voetbal. En ik denk dat hij in Gent ook eens met leeftijdsgenoten hoopte te kunnen omgaan, maar hij heeft nog geen enkele les kunnen volgen.’ ( lacht)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content