Hij is onbekend bij het grote publiek en de andere Belg van Wolfsburg. Ismail Azzaoui ontdekt op zijn achttiende tegelijk de wereld van de Bundesliga en die van het profvoetbal. Een inkijk in zijn dagelijkse leven.
De laatste keer dat we hem zagen, had hij een bronzen medaille om. Dat was aan het eind van het jongste WK voor de U17, in Chili, begin november. Met Orel Mangala en Alper Ademoglu rond hem, zijn vrienden van in het opleidingscentrum van Anderlecht, had Ismail Azzaoui een glimlach om de mond. Een gemaakte glimlach. Zo één die volstaat voor een podiumceremonie, maar in werkelijkheid een bittere bijsmaak verraadt. De jongen die op het EK in Bulgarije enkele maanden tevoren de belangrijkste architect van de successen was, had tijdens de drie weken competitie in Chili met de bank kennisgemaakt. Een paradoxale situatie voor de speler die velen voor aanvang van het toernooi als de oogappel van Bob Browaeys hadden omschreven: ‘Ik was ontgoocheld over mijn aantal speelminuten, maar dat is voetbal. Je kent pieken en dalen, trainers die het voor je hebben en anderen die het niet voor je hebben… Ik zeg niet dat Browaeys het niet voor me had, maar dat WK is in ieder geval niet gelopen zoals ik gehoopt had.’ Het was dus in de schaduw van Jorn Vancamp en Dante Rigo, die plots meer in de schijnwerpers stonden, dat Azzaoui naar Wolfsburg terugkeerde, naar zijn appartement dat – naar hij zelf beweert – ‘kleiner is en minder centraal gelegen dan dat van Kevin De Bruyne vorig jaar’.
Velen zouden een weerbots ondervinden bij de overgang van de Chileense opwinding naar het Duitse grauwe en eenzame bestaan. Maar wanneer we hem bijna vier maanden na het WK terugzien in de hal van het Radisson Blu Hotel in Hannover, blijkt de oud-speler van Tottenham in vrede met zichzelf. Hij heeft de oprechte glimlach om de mond van een jongvolwassene die volwassen aan het worden is en van een voetballer die nog vol verbazing de magische wereld van de Bundesliga aan het ontdekken is. Zijn ogen verraden ook dat hij nog maar pas wakker is. Het is 16.15 uur en Ismail komt net van de door de club verplichte siësta, goed drie uur voor de aftrap van wat VfL de negende zege van het seizoen zal opleveren, op verplaatsing tegen Hannover (0-4).
Het moet gezegd: de hotels en de verplaatsingen, Ismail begint het stilletjes aan allemaal te kennen. ‘Persoonlijk stoort dat mij niet echt. Ik bekijk dan op mijn kamer enkele series of films om de tijd te doden.’ Die avond zal hij trouwens nooit de honneurs mogen waarnemen in de HDI-Arena in Hannover, ondanks een 45 minuten lange opwarming – gebruikelijk bij Wolfsburg. ‘Het is dankzij die systematische opwarmingen dat ik op tv ben gekomen bij het derde doelpunt van Max Kruse in Gent.’ In zijn omgeving heeft iedereen dat beeld gezien. Een eerste selectie voor een Champions Leaguewedstrijd en nog wel op verplaatsing in België: voor Ismail had het alles van een kers op een taart die al versierd was met elf selecties in de achttienkoppige kern van Dieter Hecking in de Bundesliga. ‘Tegen Gent herinner ik me dat ik goed getraind had tijdens de week. Ik denk niet dat het een cadeau was van de trainer omdat het om een Belgische club ging. Er is geen plaats voor geschenken op dat niveau. Al bij al nog een geluk dat ik niet moest invallen aan het einde van de match, of de twee tegengoals hadden ze misschien op mijn rekening geschreven.’ (lacht)
Wanneer we hem in de koele Duitse nacht enkele uren na de match tegen Hannover terugzien, komt hij met zijn vader, Kruse en Daniel Caligiuri een Italiaans restaurantje uit. De enige eetgelegenheid, samen met de Burger King, die op dit uur nog open is. Het doodse nachtleven zou een jonge gast van achttien op het gemoed kunnen werken, maar hem schijnt het niet echt te storen: ‘Er is hier ’s avonds duidelijk niet veel te doen, maar gelukkig ben ik niet het type dat vlug heimwee heeft. Ik heb hier mijn tv, mijn PlayStation en aangezien ik niet graag al te veel volk bijeen heb, geniet ik van mijn rust.’
Azzaoui kon dan ook nergens beter belanden dan in Wolfsburg. De stad in Nedersaksen, onevenredig groot in verhouding tot zijn ‘slechts’ 130.000 inwoners, is vooral bekend als zetel van autoconstructeur Volkswagen. De ideale plaats dus om achterover te leunen voor Narcos, Breaking Bad of Daredevil, de drie series van het moment voor de Marokkaanse Belg, die in Brussel geboren is en via Black Star Neder-over-Heembeek bij Anderlecht terechtkwam.
OVERLEG MET DE BRUYNE EN PERISIC
De klim van een profvoetballer op de sociale ladder verloopt soms abrupt. Toen hij op vrijdag 28 augustus 2015 voor de Bundesligawedstrijd tegen Schalke 04 rechtstreeks van Tottenham naar Wolfsburg kwam, had Ismail nog de status van semiprof. Hij zou geen 24 uur nodig hebben om zijn leven een andere wending te geven. ‘Ik heb die match vanuit de tribune gevolgd met De Bruyne en Ivan Perisic. Alle twee stonden ze op het punt om de club te verlaten, maar zij overtuigden mij ervan dat mijn overstap naar Wolfsburg een zegen zou zijn. De dag nadien heb ik, ondanks de telefoontjes van Tottenham, mijn contract getekend.’
Ismail moet nu leren leven met een nieuwe status. Die van een neoprof in het voetbal, door heel de wereld benijd. ‘Iedereen zegt me alsmaar: ‘Ja man, kijk eens waar je bent, ongelooflijk hé’, maar eerlijk gezegd besef ik niet wat me allemaal overkomt. In Engeland was dat ook zo. Vreemd, want het is niet zo dat ik dit als de logische gang van zaken beschouw, maar het is juist omdat ik er volop in zit en niet de tijd heb om de nodige afstand te nemen.’
Daarvoor zijn er zijn familie en zijn vriendin, die regelmatig over en weer reizen tussen Brussel en Wolfsburg, maar ook Josuha Guilavogui en Dante, twee ploegmaats met wie hij méér deelt dan de liefde voor de bal en de Franse taal. ‘Het is een mix tussen grote broers en vrienden. Josh leerde me de stad ontdekken, de kappers en de ijshockeywedstrijden op vrijdagavond, ongeveer het enige tijdverdrijf in Wolfsburg. Met hem breng ik het grootste deel van de tijd door als ik buitenkom.’
Het is beslist geen toeval dat Ismail zijn beste vrienden in de kleedkamer beschouwt als de ‘sfeermakers’ van de groep, naast een Julian Draxler. ‘Zelf ben ik hier duidelijk niet degene die, in tegenstelling tot bij de Belgische nationale ploeg, voor de ambiance zorgt. Ambiance is er trouwens ook niet echt vóór een match. In de Bundesliga is het bittere ernst. Iedereen zit in zijn hoekje naar muziek te luisteren, zijn turnoefeningetjes te doen, zijn lichaam op zijn manier voor te bereiden… Een heel verschil met de jeugdploegen in België of zelfs Engeland. In Duitsland is het ondenkbaar te laat te komen of op training wat gekke trucjes uit te proberen. Alles moet voortdurend in orde zijn en als het veld er niet goed bij ligt voor een training, krijgen de terreinverzorgers op hun donder.’
BAYERN ALS SPARRINGPARTNER
Ismail, stipt en nog niet één keer te laat dit seizoen, stapelt de goede punten op. Naast goede prestaties op training is dat wat hem zijn eerste twee invalbeurten heeft opgeleverd. Zo mocht hij ook zes minuten aan de bak tegen Bayern München op 27 februari. ‘Dat gaf een kick, ik dacht: dit is écht het leven dat ik aan het leiden ben. In enkele weken evolueerde mijn bestaan van een match tegen Bayern op FIFA 16 naar een handdruk in het echt met Pep Guardiola, die me feliciteerde voor mijn invalbeurt.’ Eens te meer is zijn glimlach oprecht, bijna aandoenlijk. Die invalbeurt tegen Bayern zal Ismail niet snel vergeten. ‘Ik keerde me om en zag Robben. Ik draaide mijn hoofd en zag Ribéry, Coman, Douglas Costa, Xabi Alonso, Lewandowski, Müller. Toen dacht ik: wauw, wat een waanzin!’
Kippenvel verbergt sowieso ook de rationele angst om het niet goed te doen en het gevoel niet op zijn plaats te zitten. ‘We gaan daarover niet liegen: ik heb niet veel geslapen voor de wedstrijd tegen Bayern. Ik verwachtte niet dat ik zou mogen invallen.’ Wanneer Hecking hem meldt dat hij effectief het veld op mag, is dat hoe dan ook een schok. ‘Terwijl ik me aan het opwarmen was, kwam hij mij zeggen dat mijn verdediger (Juan Bernat, nvdr) al een gele kaart had gekregen en ik hem met de bal aan de voet moest opjagen.’ Uiteindelijk zal Ismail meer zelf achter de bal aan hollen dan zijn tegenstander opjagen. ‘Grappig, want tegen Werder Bremen, in november, had ik vijftien minuten gespeeld. Ik denk niet één keer de bal te hebben verloren. Maar niets aan te doen: Bayern München, dat is nog een ander paar mouwen.’
Ondertussen gaat Ismail binnenkort de eerste vruchten plukken van zijn leerschool ‘op zijn Duits’. ‘Als je bij Wolfsburg speelt, is een van de eerste dingen die je doet als je achttien wordt, je rijbewijs halen.’ Ismail werd achttien op 6 januari en binnenkort zal hij zijn eerste wagen krijgen, een Golf 7 GTD. Het begin van een nieuw leven, ongetwijfeld.
DOOR MARTIN GRIMBERGHS IN WOLFSBURG – FOTO’S BELGAIMAGE
‘In Duitsland is het ondenkbaar te laat te komen of op training wat gekke trucjes uit te proberen.’ – ISMAIL AZZAOUI
‘Pep Guardiola feliciteerde me met mijn invalbeurt.’ – ISMAIL AZZAOUI
