De ouders van Joseph Akpala verbleven een paar weken in België om er hun zoon te bekijken en te genieten van een andere cultuur. ‘I like ball. My game!’

Het was helemaal in het begin, na een thuiswedstrijd. Vader en moeder Akpala hadden van Joseph, hun zoon en spits van Club Brugge, kaarten gekregen voor een thuiswedstrijd. Na de match wachtten ze Joseph op in het spelershome.

En dat duurde.

En duurde.

U moet weten: hoe snel hij ook is op een veld, na de wedstrijd gaat het allemaal iets langzamer. Akpala neemt dan verzorging, geniet nog wat na, trekt rustig de kleren aan, kortom, coolingdown voor gevorderden.

Toen hij zich die avond uiteindelijk toch in het spelershome meldde, kreeg hij een zachte berisping van zijn pa. Of het de volgende keer niet allemaal wat sneller kan?

Wollen sokken

Een paar dagen later, in huize Akpala, ontvouwt zich een gezellig familietafereel. Vader, moeder en zoon in de zetel. Voor het televisiescherm staat een familiefoto, met de ouders geflankeerd door alle kinderen. Op de tv domineert het voetbal. Het WK voor beloften is bezig en dat wordt intens gevolgd. Moeder kijkt mee, haar voeten in dikke wollen sokken. Ze heeft het een beetje koud, al probeert buiten de zon de eerste herfstkou verwoed weg te schijnen.

Daniël: “Veel zon, maar niet zo veel als in Nigeria.” ( lacht)

Daniël is een prille zestiger. Hij ademt zwaar, zijn vrouw Joy – een decennium of wat jonger – geniet en is vrolijk. Haar gulle lach zal die middag vaak weerklinken. Het is hun eerste keer in België. De eerste keer in Europa ook. Meer nog: de eerste keer buiten Nigeria.

Daniël: “Maar bang in het vliegtuig waren we niet. We hebben nog gevlogen. Binnen Nigeria.”

Joy: ” No problem hier, alleen de kou. Ik heb al dikke sokken aan. En blijkbaar is jullie winter nog niet eens begonnen.” ( algemeen gelach)

Hoe was Joseph toen hij klein was?

Joy: “Op zijn derde was Joseph al zot van voetbal. Als hij huiswerk te maken had, deed hij dat eerst een klein beetje, ging dan voetballen en begon pas daarna aan de rest van het huiswerk. Op dat moment hield ik niet van voetbal. Ik was tegen. Ik wilde dat hij eerst naar school ging.”

Daniël: “Ik was zelf gek van voetbal. My game. I watch ball. Vergeet foot.” ( lacht) Hij zal het de hele middag consequent blijven zeggen: ball.

Joseph: “Hij is er écht gek van.”

Daniël: “In mijn tijd speelde ik lokaal ook nog wel eens. Zonder geld, zonder veel gerief, maar dat maakte niet uit. Speciale schoenen hadden we niet, we voetbalden blootsvoets. Van mijn ouders mocht het niet, ze waren bang dat ik mijn been zou breken.” Hij werd uiteindelijk ingenieur. “Ik werkte met mijn brein.”

Ouderliefde

Volgende anekdote ter illustratie van het karakter van Joseph Akpala. Vorig jaar was hij uitgenodigd op iemands kerstfeestje. Afspraak in de vroege vooravond. De familie wachtte. En wachtte. En wachtte. Een paar uur later verscheen Joseph, tegen zijn gewoonte in, ruim te laat. Wat de familie niet wist, was dat hij diezelfde avond ook ergens anders voor een kerstfeestje was uitgenodigd. Omdat hij niemand wilde teleurstellen, had hij de twee uitnodigingen aanvaard. Toen gastheer 1 en gastheer 2 maanden later per toeval verbanden begonnen te leggen rond het wat vreemde gedrag van hun gast die avond, werd alles duidelijk. Op het eerste feestje had de genodigde even ongeduldig als zijn tweede gastheer enkele tientallen kilometers verder op zijn horloge zitten kijken, tot hij zonder veel gezichtsverlies afscheid kon nemen. Hier veel te vroeg, daar veel te laat.

Daniël: “Een goeie jongen.”

Joseph lacht: “Mijn enige probleem was de bal.”

‘De verboden vrucht’ noemde hij het ooit in een interview.

Daniël: “Toen ik op een dag merkte dat het voetbal te veel van zijn aandacht opeiste, heb ik hem toch eens toegesproken. Dat hij school belangrijk moest blijven vinden. Er moesten ook momenten zijn voor een boek.”

Joseph heeft drie broers en een zus.

Joy: “De jongste broer is ook een uitstekende voetballer.”

Joseph: “Hij is veertien.”

Daniël: “Ik hoop dat hij in Josephs voetsporen kan treden en op een dag naar hier kan komen.”

Joy: “Hij neemt voetbal heel serieus. Als die hier zou zijn, zou hij buiten in de tuin met een bal bezig zijn. Michael heeft net als Joseph ook op de Pepsi Academy gezeten. Onze dochter is een boekenwurm, zij studeert graag.”

Joseph: “Ik lees ook graag.”

Een boek gaat erin, maar ook de raad van zijn vader.

Joy: “Als zijn vader hem nu zou zeggen: ‘Ga zitten en luister zoon, ik geef je wat advies’, dan zou hij dat doen. Joseph is geen man die problemen opzoekt.”

Daniël: “Hij zal nooit een leugen vertellen. Alles wat hij zegt, is correct.”

Op de achtergrond schuifelt het onderwerp van gesprek ongemakkelijk op zijn stoel.

Daniël: “Als je met hem zou samenleven, zou je elke keer als je hem verlaat, wenen. Dat voel je, het is een goeie jongen.”

Joy: “Dat voel je.”

Ouderliefde is onvoorwaardelijk.

Religieuze rellen

Terwijl de fotograaf buiten foto’s neemt van zijn ouders, glundert Joseph. Hun bezoek doet hem veel deugd, geeft hij toe. Pas nu, zegt hij, beseft hij wat hij mist als hij hier alleen woont.

Joseph Akpala verliet al jong het ouderlijke huis, op zijn zeventiende, toen hij van Jos naar Lagos verhuisde. Was dat lastig of in Nigeria normaal?

Joseph: “Ook bij ons was dat jong.”

Elke keer als hij naar België belt, vraagt Daniël of Joseph zich niet te eenzaam voelt in dit grote huis. Voor de zekerheid, want hij weet wel beter.

Joy: “Al sinds hij een kind was, voelde Joseph zich niet eenzaam. Hij kon zich altijd concentreren en was als kind al heel gelukkig.”

Daniël: “Onze jongen is het gewend zijn plan te trekken. Twee tot drie keer per week praten we met elkaar. Na wedstrijden kan hij vaak niet direct de slaap vatten en dan praten we wat na over de match. Langer dan vijf dagen kan ik hem niet missen. Helaas zien we niet vaak beelden van Joseph op tv. Het is vooral het resultaat dat we volgen.”

Joseph: “Tijdens de week zijn er op tv wel hoogtepunten van de Europese wedstrijden.”

Joy: “Die proberen we mee te pikken.”

Daniël: “Wij zijn nu supporters van Club Brugge. Goeie ploeg. I like them. Als ik hier zou wonen, zou ik voor Brugge supporteren.” ( lacht)

Ongeveer een jaar geleden was zijn oudste broer Victor in België. Het viel hem op dat er bij ons geen elektriciteitsproblemen waren.

Daniël: “Hier is altijd licht. Ook buiten, ook ’s nachts. Wij hebben in Nigeria veel problemen.”

Joseph: “Soms is er vijf uur per dag licht, andere dagen twaalf uur. Je weet het nooit van tevoren.”

Wat valt het meest op in België?

Daniël: “Altijd licht!”

Joy: “Goeie wegen, mooie huizen, heel proper allemaal.”

Daniël: “Bent u al in Afrika geweest? Jos is een goeie stad, maar Brugge is wel wat moderner. Wij hebben veel aarden wegen. Onze stad ligt op een plateau, het is de koudste plaats van Nigeria. Nu, ja, koud, het is er dan nog steeds minimaal 15 graden. Mensen uit Lagos komen bij ons verfrissing zoeken.”

Uw zoon was heel ongerust, toen een tijdje terug religieuze rellen tussen moslims en christenen losbraken in de stad.

Daniël: ” Yes.”

Is dat een probleem?

Daniël: “Ze zijn het probleem aan het oplossen. Moslims en christenen leven samen, maar het is soms moeilijk.”

Africa shop

Joy en Daniël zijn een hele poos in België gebleven.

Daniël: “Het is hier leuk.”

Joy: “En ik kook voor hem.”

Daniël: “Joseph kan ook koken, maar hij heeft geen tijd.”

Joseph: “Met die Europese wedstrijden en interlands ertussen is het de voorbije weken vrij druk geweest.”

Wat had u uw zoon graag willen zien worden als hij geen voetballer was?

Daniël: “Dat weet alleen God.”

Misschien ingenieur?

Daniël: “Hij was geïnteresseerd in mijn werk, maar hij heeft voor een andere weg gekozen en dat lijkt te lukken. Dankzij zijn karakter. Hij is een doorzetter, een werker. Het is niet makkelijk, je moet er kracht in stoppen, en je brein. Niks voor luieriken.”

Joy: “Ik wil dat al mijn kinderen zelfstandig kunnen zijn. Dat ze zichzelf kunnen redden, helpen in het huishouden, hun zaken kunnen beredderen.”

Joseph: “Dat is normaal in Afrika. Huishoudelijke klussen doen, wassen, opruimen, koken, water halen als het nodig is. Dat geeft je een idee van wat je kunt bereiken als je in groep leert werken.”

Zijn favoriete eten?

Joy: “Hij is dat Belgische eten van jullie gewoon.”

Joseph: “Dat kent ze niet, vandaar dat ze wat afwijzend doet.”

Joy: “In Nigeria at hij graag bonen en een speciaal soort banaan.”

Joseph: “Hier vooral pasta.” ( lacht)

Joy: “Thuis kook ik Afrikaans voor hem. Er is een Africa shop in Brugge.”

Joseph: “Een Ghanese in feite. Dat is meer herkenbaar voor haar.”

Oma worden

Tot slot. Vrouwen. Hoe zit het met het vriendinnetje?

Joy: “Neen, neen!”

Joseph lacht.

Daniël: ” Never! Nog veel te vroeg. First ball. ( lacht) No problems.”

Joy: “Hij heeft er toch geen tijd voor. En ik vind het nog te vroeg om oma te worden.”

Daniël: ( beslist) ” First ball!”

door peter t’kint – beeld: jan van de vel (reporters)

Ik wil dat al mijn kinderen zelfstandig kunnen zijn. Joy

Langer dan vijf dagen kan ik hem niet missen.

Daniël