Om zijn WK-kansen gaaf te houden bleef Oguchi Onyewu bij Standard. Maar ook bij de Rouches wil hij dit jaar geen meeloper zijn.

Met de tong bijna op de grond sloft Oguchi Onyewu (23) na weer een zware training naar de kleedkamer. Aan rusten komt hij nauwelijks toe, de Amerikaanse verdediger van Nigeriaanse afkomst vat zijn agenda kort samen : “Druk, druk, druk.” Ondanks die enorme belasting is Onyewu interviewen een verademing. Hij heeft gevoel voor humor en wekt de indruk goed te weten waar hij mee bezig is. Ook voor hem is, zoals dat voor Amerikanen hoort, the sky the limit, maar hij is niet van plan te vliegen voor hij kan lopen.

Hoewel.

Vliegen moet hij. De ochtend na de wedstrijd op Zulte Waregem vertrok hij naar de States waar hij vanavond met de nationale ploeg van de VS (momenteel zesde op de Fifa-ranglijst, België staat vijftigste) aantreedt tegen het Trinidad en Tobago van Leo Beenhakker. Vrijdagavond al wordt hij terug in Luik verwacht voor de competitiewedstrijd tegen STVV, maar op 3 september staat er weer een interland gepland in de VS, dit keer tegen Mexico, dat samen met de VS met ruim verschil de kwalificatiegroep aanvoert. Het moet al heel erg fout lopen als de VS zich na de interland tegen Mexico niet plaatst voor het WK waar Onyewu zo naar uitkijkt.

In afwachting won hij alvast zijn eerste prijs : de Gold Cup, waar de VS Panama na penalty’s klopte. Daardoor miste Onyewu een flink deel van de voorbereiding met Standard. Wel verlengde hij vanuit de States verrassend zijn contract met de Rouches tot 2008 toen iedereen hem al bij Anderlecht zag waar manager Herman Van Holsbeeck hem graag wilde. In twee jaar België maakte Onyewu de overstap van een onbekende speler van La Louvière naar een aankomend toptalent. Tenminste wat voetbal betreft. In het tennis laat Kim Clijsters (“Ja, ik ben met haar bevriend, ik ken haar al een tijdje. We gaan af en toe eens eten, ik ken ook haar vriend.”) hem nog alle hoeken van de baan zien, geeft hij toe.

Een vraagje om hem op te monteren.

Hoe was je vakantie ?

Oguchi Onyewu : “Welke vakantie ?”

Wat heb je allemaal gedaan tussen het eind van de vorige competitie en de start van de nieuwe ?

“De ochtend na de Europese uitschakeling tegen Genk vloog ik naar de Verenigde Staten, naar Salt Lake City in Utah waar we tegen Costa Rica speelden. Vandaar ging het meteen naar Panama, waar we een kwalificatiewedstrijd voor het WK afwerkten. Beide wedstrijden wonnen we. Zelf deed ik niet mee. In de terugmatch op Genk blesseerde ik me aan de knie. De eerste match had ik niet kunnen spelen, de tweede eventueel wel, maar de bondscoach waarschuwde me dat ik de rest van de zomer nog genoeg zou voetballen. Just relax, zei Bruce Arena ( zucht). Goeie raad was dat. Na Panama vloog iedereen naar huis voor twee weken vakantie. Met een toernooi dat eraankwam, was het geen echte vakantie. Je werd verondersteld om elke dag te sporten, maar ik kon wel mijn ouders in Washington opzoeken.

“Op 25 juni startte mijn voorbereiding op de Gold Cup. De anderen zaten al twee dagen in trainingskamp. Onze eerste match was op 7 juli, de laatste de finale die we wonnen met penalty’s.”

Hoe viel dat mee, je eerste toernooi op een hoog niveau ?

“Ik weet niet of de uitstraling van het evenement me het meest trof. Wat telde, was al die wedstrijden zo kort na mekaar te spelen, van de aftrap tot het einde. Kortom : de ervaring die ik daar opdeed. En de prijs. Als prof was het mijn allereerste prijs. Nu nog de titel met Standard en het WK en mijn jaar is goed.”

Betekent de Gold Cup iets in de VS ? Kwam er publiek op af ?

“Heel veel publiek, maar de meerderheid supporterde altijd voor de tegenstander. Dat overkomt ons met het Amerikaanse nationale team de hele tijd, ook in eigen land. Het ligt ingewikkeld. De meesten Amerikanen komen uit een ander land. Zoniet zijn hun ouders elders geboren. Net zoals ik Amerikaan ben van twee Nigeriaanse ouders. De meesten supporteren voor hun land van afkomst, niet voor hun nieuwe vaderland. Niet alleen uit nostalgie, maar omdat voetbal belangrijker is in het land van je roots dan in de VS. Hopelijk verandert dat. Mijn generatie probeert er wat aan te doen. De Gold Cup is niet de belangrijkste voetbaltrofee, maar voor een voetbalnatie in opmars, die niet gewend is om prijzen te winnen, helpt elke prijs.”

Tijdens je verblijf in de VS tekende je een nieuw contract bij Standard. Waarom ?

“Ik wilde de knoop doorhakken voor de Gold Cup begon, om me mentaal helemaal op het voetbal te richten. Standard was al langer met me bezig. Vanaf het begin van vorig seizoen deden ze serieuze inspanningen. Vooral de laatste maanden gingen ze erg ver om me een goed contract aan te bieden. Het schaadt me niet om nog een jaar langer in Luik te blijven en me hier te ontwikkelen. Daarom tekende ik voor twee jaar.”

Waarom duurden die gesprekken zo lang ?

“Omdat ik een harde onderhandelaar ben. Ik ben jong, maar niet naïef. Ik weet wat ik waard ben en ik ben niet van plan mijn carrière te verknoeien door een verkeerde beslissing te nemen. Veel spelers verknallen hun carrière voor wat geld of door in één of ander stom land te gaan voetballen. Mijn voornaamste doel is om op een hoger niveau te voetballen. Ik had alternatieven. In België en buiten België. Na ze allemaal afgewogen te hebben bleek hier bijtekenen het beste.”

Waarom ?

“Een van de voornaamste redenen is het komende WK waarvoor we ons waarschijnlijk plaatsen. Het jaar dat daaraan voorafgaat, is belangrijk. Ik moet dit jaar spelen. Dat kan het beste hier, omdat de trainer op basis van mijn prestaties van vorig jaar vertrouwen in mij heeft. Daarom begin ik hier niet van nul, elders wel. Hier maakte ik naam als prof en werd ik voor het eerst geselecteerd voor de nationale ploeg.”

Hoe belangrijk was het dat Dominique D’Onofrio opnieuw opgevist werd als trainer ?

“Dat speelde mee. Eind vorig jaar hoorden we dat we een nieuwe trainer zouden krijgen. Dat zorgde voor een probleem. Want in de nationale ploeg ging men ervan uit dat ik de hele Gold-Cupcampagne zou meemaken. Aanvankelijk was ik dat niet van plan. Met een nieuwe trainer bij Standard zou ik ten minste een deel van de voorbereiding moeten meemaken. Toen D’Onofrio tekende, wist ik dat ik langer in de VS kon blijven. Hij wéét wat ik kan. Met een nieuwe trainer was ik waarschijnlijk vroeger teruggekeerd om me hier te tonen.”

Bij de Rode Duivels spelen voetballers die bij hun club af en toe op de bank zitten. Hoe zit dat bij het Amerikaanse team ?

“De bondscoach is daar zeer duidelijk in. Wie niet speelt bij zijn club, komt niet op het veld met de nationale ploeg. Je wordt niet beter als je niet voetbalt. In het verleden gebeurde het wel eens dat een international na een transfer bij zijn nieuwe club uit de boot viel en toch mocht blijven staan, op basis van zijn reputatie. Dat kan niet meer. Zelfs als de bondscoach weet wat ik kan, krijg ik geen selectie als ik hier niet op het veld sta.”

Heeft Bruce Arena je ooit live zien spelen in België ?

“Voor zo ver ik weet niet.”

Hoe kent hij je dan ?

“Ik speel vanaf mijn zestiende bij de nationale ploeg. De assistent-bondscoach kent me nog van bij de olympische ploeg.”

Hoe groot was de interesse van Anderlecht ?

“Als je daarover wil praten, moet je mijn manager contacteren die bij IMG werkt, Will Sherling. Zelf wil ik er niets over kwijt, behalve dat ik straks nog eens tégen Anderlecht ga spelen.”

Had je aanbiedingen uit het buitenland ? Kan je bijvoorbeeld morgen in Engeland aan de slag of heb je daarvoor niet genoeg interlands ?

“Hangt ervan af. Met het aantal wedstrijden in de Gold Cup en de kwalificatiewedstrijden voor het WK kom ik waarschijnlijk niet aan 75 procent van de interlands van de laatste jaren, maar met een speciale aanvraag op basis van mijn huidige aantal selecties lukt het waarschijnlijk wel.”

Had je in het buitenland interessante aanbiedingen ?

“Ja. Daarom duurde het ook zo lang om alles door te praten met mijn ouders.”

Wat adviseerden zij je ?

“Om te kiezen voor een club waar ik me goed voelde en op het veld zou staan.”

Stel dat er geen WK aankomt : blijf je dan ook ?

“Dat weet ik niet. Belangrijk was ook dat Standard beloofde om een inspanning te doen om het team samen te houden zodat we sterk voor de dag zouden komen. Wie een sterke ploeg wil bouwen, moet de beste spelers een tijdje samenhouden, zoals Club Brugge deed.”

Dat deed Standard nooit.

“Elke week contacteerde ik Standard om te horen wie er wegging, wie er kwam. Wat ze me vertelden, klonk geloofwaardig.”

Ze wachten tot je terugkeer om spelers te laten vertrekken.

“Er kan nog van alles veranderen tot 31 augustus. Tot dan trek ik geen conclusie. Ook al zal ik Milan Rapaic aan de linkerkant missen. Ik respecteer zijn keuze, ik ga ervan uit dat er een goeie vervanger aangetrokken wordt als hij niet terugkeert.”

Ook Dragutinovic kan nog naar Olympiakos.

“Het vertrek van Drago zou een groot verlies betekenen, niet alleen voor Standard maar ook voor mij. Ik heb veel van hem geleerd. Hij was het die me vorig jaar voortdurend bijstuurde qua positiespel. Je geeft je helemaal als je naast iemand staat die er in elk duel helemaal voor gaat. Drago straalt vertrouwen uit. Je weet dat hij de bal én de tegenstander mee heeft als hij gaat.”

Wat is het verschil tussen de Onyewu van nu en de jonge speler die bij La Louvière arriveerde ?

“Ervaring. Toen Metz me een contract gaf, kende ik alleen collegevoetbal. Wist ik veel wat profvoetbal voorstelde. Het duurde toch een jaar eer ik dat oppikte. De meest profs zijn technisch vaardig, maar veel hangt af van hoe je het redt in verschillende situaties, wat er tussen je oren zit. Het sleutelwoord om beter te worden is vertrouwen. Een speler met vertrouwen wordt een heel nieuwe voetballer.”

Wat verwacht je van dit seizoen ?

“Ik wil altijd beter doen. Vorig jaar eindigden we derde of vierde. Daarom is derde of vierde worden dit jaar voor mij geen optie. Ik wil eerste of tweede worden. Je moet altijd naar het hoogst mogelijke streven. Waarom zou Standard niet proberen kampioen te spelen ? Zelfs vorig jaar zat het erin. Van november tot het einde van het seizoen waren we heel regelmatig. Regelmatiger dan Genk, maar op het einde waren zij heel sterk. Tussen Anderlecht en ons was er weinig verschil. Club had meer continuïteit vanaf de start. Als je Club bezig zag, merkte je dat ze al lang samenspeelden. It flowed like water.

Van oorsprong ben je geen centrale verdediger.

“Nee. Ik arriveerde in Europa als rechtsback. Een voetballer die maar op één positie functioneert, is kwetsbaar. Ik speel waar de trainer me zet. Waar ik nu sta, heb ik de grootste impact op het spel.”

Wat doe je als de trainer je vraagt in de spits te spelen ?

“Ik begon ooit als aanvaller. Ik was sneller dan alle anderen, maar in de groei kreeg ik knieproblemen. De snelheid verdween en ik schoof naar achte – ren. Een jeugdtrainer gaf de aanleiding toen we op een dag tegen een team met een hele goeie spits speelden. De trainer vroeg wie het aandurfde om hem uit de wedstrijd te houden. Dat leek me wel iets, voor één keer. Zo werd ik rechtsback. Ik keerde niet meer terug vooraan.”

Hoe belandde je in het centrum van de verdediging ?

“Metz kocht me als rechtsback, maar toen ik aankwam, was de trainer die me in die positie wilde er niet meer. Dat was Albert Cartier, die nu bij Brussels zit. Zijn opvolger, Jean Fernandez, vond me meteen een centrale verdediger. Ik was het met hem eens zolang het me een plaats in het team opleverde.”

Was je voorbereid op wat voetbal in Europa betekent en zag je bijvoorbeeld de verschillen tussen het Franse en het Belgische voetbal ?

“Frankrijk is zo ontzettend technisch, vanaf de basis bij de jeugd en de lagere afdelingen. In België zijn sommige teams echt sterk, andere ploegen kunnen echt niet voetballen, trappen de bal enkel naar voren. Toen ik in Europa arriveerde, wist ik dat voetbal er belangrijker was dan in de VS, maar dat het zo alomvattend zou zijn, realiseerde ik me pas hier. Hier is het levensbelangrijk, een prioriteit. In de VS is het slechts een optie.”

Met de VS scoorde je in de Gold Cup je eerste goal, tegen Honduras. In België maakte je vorig jaar drie goals. Ga je graag mee naar voren ?

“Met mijn gestalte moet ik af en toe scoren. In het begin van vorig seizoen trok ik de hele tijd mee naar voren, tot de trainer me tegenhield en me erop wees dat ik in de eerste plaats verdediger ben. Ik luister naar de trainer. Eerst mijn verdedigend werk perfectioneren, dan de rest.”

Iedereen in België is erg lovend over jou, maar in de verkiezing tot Prof van het Jaar – waar de spelers uit eerste klasse stemmen – komt je naam niet eens voor bij de eerste vijftien. Dat is opmerkelijk.

“Och, ik speel niet om individuele prijzen te winnen, maar voor mezelf en het team. Wat telt, is dat de ploeg en ik er beter van worden. Wat kan het mij schelen of ik bij de beste elf van de week hoor ? Wat betekent dat, at the end of the day ? Je kan een half team bij de beste elf hebben en toch de meeste matchen verliezen.”

Vincent Kompany wint al die referenda.

“Fantastische voetballer vind ik hem. Hij heeft een grote toekomst, op voorwaarde dat hij niet van het pad afwijkt. Ik was verbaasd dat hij bij Anderlecht bleef.”

Omdat je hem te goed vindt voor de Belgische competitie ?

“Dat zeg ik niet, maar hij is bekwaam om zo in andere competities mee te draaien. Volgens mij kan hij zo weg, als hij wil.”

Kompany is in België razend populair. Word jij in de VS op straat herkend ?

“Tijdens mijn vakantie ging ik op een dag naar de shoppingmall, toen ik plots iemand achter mij ‘Onyewu !’ hoorde roepen. Daar schrok ik toch even van. Soccer is becoming big in America (lacht) ! Maar ik word vaker herkend in Luik, hoor.”

Geert Foutré

‘Ik tekende bij Standard omdat ik volgend jaar naar het WK wil.’

‘Een voetballer die maar op één positie functioneert, is kwetsbaar.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content