Patrick Decuyper wilde Zulte Waregem wel degelijk naar Antwerpen verhuizen. Zulte Waregemvoorzitter Willy Naessens gaf zijn goedkeuring en KV Oostendebaas Yves Lejaeghere zou een hoofdrol gaan vertolken aan de Gaverbeek. Reconstructie van een ‘schurkenverhaal’ met een lange voorgeschiedenis en een dom einde.
Omdat in dit verhaal niet op een overdrijving meer of minder wordt gekeken: alles begint bij Jean-Marc Guillou. Op een blauwe herfstmaandag in 2011 staat Rudi Vandenput – samen met Herman Praet, vader van Anderlechtspeler Dennis, maar die speelt verder geen rol in dit verhaal – naast het kunstgrasveld van de JMG Academie in Tongerlo te kijken naar een wedstrijdje van de académiciens tegen KV Mechelen. De makelaar van het bureau One4Seven is zwaar onder de indruk en denkt het model van de toekomst voor het Belgische voetbal te hebben gezien. Zestig kilometer naar het zuiden is Benoît Morrenne op datzelfde moment op zoek naar Belgisch verankerd kapitaal voor de uitbouw van STVV. Vandenput brengt de kersverse clubvoorzitter in contact met Nicolas Lhoist, erfgenaam van een van de rijkste families van België en eerder al geïnteresseerd in de overname van Standard. Lhoist is bereid te investeren in een autonome jeugdacademie naar Guillous model. Net als Morrenne ziet hij hiervoor in STVV een geschikt platform. Ook Roland Duchâtelet, prille eigenaar van Standard maar via het vastgoedproject op Stayen nog steeds de man die beslist bij STVV, is aanvankelijk laaiend enthousiast. Vandenput biedt het idee ook aan andere potentiële investeerders aan, maar die happen niet toe. Een van hen is Jan Peeters, financieel directeur van het in Waregem gevestigde Arseus, een aftakking van Omega Pharma. Het project wordt uiteindelijk afgeblazen omdat Marieke Höfte, Duchâtelets partner en eigenaar van de nv Stayen, zich ertegen verzet.
Lhoist haakt af, maar Vandenput blijft geloven in zijn project. Dat doet ook Thomas Caers. Caers is op dat moment nog adjunct-technisch directeur van de JMG Academie in Tongerlo, maar is er ongelukkig. Wanneer Vandenput Lhoist en STVV met elkaar in contact brengt, is hij ook uitgenodigd vanwege zijn knowhow en verleden als speler, hoofdtrainer en hoofd jeugdopleidingen van STVV. Maar Caers houdt nog een ijzer in het vuur. Met name in Oostende, waar hij KVO-voorzitter Yves Lejaeghere heeft leren kennen. Diens zoon is afgestudeerd als bachelor Lichamelijke Opvoeding aan de Hogeschool Gent met een eindwerk over opleidingsstructuren in het voetbal en is zo ook bij Caers terechtgekomen. Lejaeghere is onder de indruk van het werkstuk van zijn zoon. Hij is ervan overtuigd dat een academie zoals die van Guillou de enige manier is om zijn club op professioneel niveau te helpen overleven. Liever steekt hij zijn eigen geld ook in iets duurzaams als een academie dan in een structureel verlieslatende club.
De stille Kempen
Lejaeghere rijdt naar Tongerlo om er een training bij te wonen en heeft zelfs een persoonlijk onderhoud met Jean-Marc Guillou. Vincent Dufour, de Franse algemeen manager van JMG Football, doet hem het voorstel een academie buiten België op te richten, maar dat ziet Lejaeghere niet zitten. Hij brainstormt met Caers over een voetbalschool in Oostende. De financiering is een heikel punt. Lejaeghere is bereid zelf te investeren, maar wil ook andere investeerders mee in het verhaal trekken. 2012 is nog jong wanneer Caers aanklopt bij Vandenput, die zijn verhaal in Sint-Truiden niet ziet opschieten. Zijn netwerk echter bevindt zich voornamelijk in de Antwerpse zakenwereld en daar zien ze een investering aan de kust niet zitten.
Dan is Westerlo een betere partij. In de vroege zomer van 2012 zitten Jan Peeters en Herman Wijnants met elkaar rond de tafel. Wijnants maakt er al jaren geen geheim van dat zijn club aan haar plafond zit. Een grote Kempense fusie heeft hij nooit uitgesloten. Zelfs als daardoor niet meer zou worden gevoetbald in Westerlo. Wie met geld en een goed plan over de brug komt, vindt bij hem een luisterend oor. Peeters heeft zich, samen met enkele grote namen uit het Antwerpse zakenleven onder wie Christian Van Thillo, achter het plan geschaard om een gezonde club naar Antwerpen te verhuizen. Westerlo beantwoordt aan de criteria. Geen schulden, liggend in de provincie Antwerpen, en met een brave aanhang zodat weinig verzet te verwachten is. De regionale jeugd zou op de site van het Kuipje blijven voetballen en daarnaast zou er een hoogstaande academie worden uitgebouwd. Voorwaarde voor de verhuizing is dat Beerschot en/of Antwerp failliet gaan, maar daaraan wordt nog voor de start van het seizoen 2012/13 al niet meer getwijfeld. Eén blik in de diep rode balansen van beide clubs zegt genoeg. De gesprekken met Westerlo echter bloeden dood.
Overnamebod
Sprong naar de winter van 2013. Jesse De Preter heeft de lead overgenomen van Vandenput, met wie hij eerder nauw samenwerkte bij One4Seven voor hij in het management van Club Brugge aan de slag ging. Sinds zijn zelf gekozen ontslag bij Lierse SK eind 2012 treedt hij met Atticus Sports Management op als zelfstandig consulent, onder meer voor de groep rond Peeters en Van Thillo. De doodsstrijd van Beerschot woedt volop en het dossier van Westerlo wordt weer bovengehaald. De groep-Peeters formuleert een overnamebod, maar opnieuw wordt het niets. Niet wegens principiële bezwaren, want Wijnants gooit zelf lijntjes uit naar Antwerpen, waar zijn partijgenoot Bart De Wever inmiddels op de burgemeestersstoel heeft plaatsgenomen. Volgens sommige bronnen zou de piste waarbij Westerlo naar het Kiel verhuist nog steeds door bepaalde mensen worden bewandeld. In dat verband vallen de namen van Herman Kesters en Bob van Jole. Maar zij hebben de laatste jaren een reputatie opgebouwd die hun geloofwaardigheid toch enigszins heeft aangetast.
Ook Lokeren lag even in het vizier van de Antwerpse plannenmakers. Net als Westerlo een club die te koop staat, in de ruime Antwerpse regio ligt en maar een kleine achterban heeft. Bovendien probeerde Roger Lambrecht een jaar of tien geleden al eens Beerschot over te nemen. De bandenmagnaat is het al langer dan vandaag beu geld te moeten blijven toesteken en beseft de noodzaak van schaalvergroting, maar hij vreest als de doodgraver van Lokeren de geschiedenisboeken in te gaan als hij de club naar Antwerpen laat verhuizen. Waasland-Beveren was nooit een optie. Die club is niet in handen van één sterke figuur, wat het onderhandelen te moeilijk maakt.
Fameus wc-papiertje
Terug naar de herfst van 2012. In het verre West-Vlaanderen raakt Yves Lejaeghere met Patrick Decuyper aan de praat over de Oostendse jeugdacademie. De twee zitten meteen op dezelfde golflengte: de CEO van Zulte Waregem is al een tijd op zoek naar een satellietclub in tweede klasse om zijn beloften te stallen, de KVO-voorzitter hoopt al jaren op een mede-investeerder om zijn aandelen over te kopen. Lejaeghere gooit de helft op tafel, maar Decuyper wil het volledige pakket. In november volgt de eerste handdruk.
Goed drie maanden later – Oostende is intussen opgeklommen van de tweede naar de eerste plaats, mét vijf punten voorsprong – mondt het mondeling akkoord uit in het fameuze wc-papiertje. Met volgende voorwaarden: Decuyper neemt via twee vennootschappen van Lejaeghere, bvba Sportteam en nv Quattro Invest, 95 % van de KVO-aandelen over voor 1 miljoen euro, waarvan hij de eerste helft voor 1 april 2013 en de tweede schijf voor 30 maart 2014 moet betalen. Verder mag Lejaeghere tien jaar voorzitter van KVO blijven, verhuist Thomas Caers met zijn academie naar Waregem, krijgt Oostende de helft van de meerwaarde op een eventuele doorverkoop van Laurent Depoitre (de spits die van de kust naar de Gaverbeek verhuist) en zal Zulte Waregem jaarlijks vier à vijf spelers uitlenen.
Decuyper en Lejaeghere spreken af om de deal geheim te houden. Dat KVO op dat moment al een grote kans op promotie maakt, en hij in dat geval niet-reglementair eigenaar wordt van twee eersteklassers, ziet Decuyper niet als een hinderpaal die “plots opduikt”, zoals hij later zal liegen. Dan al kijkt de zakenman in hem verder: stijgt KVO, dan verkoopt hij dat stamnummer. Mét winst. Kandidaten genoeg.
Lek bij De Wever
Ruim twee maanden later – Oostende heeft de titel dan al gevierd – ziet Decuyper een opportuniteit. Hij heeft ingefluisterd gekregen dat ze het in Antwerpen niet geregeld krijgen een nieuwe club op de puinen van Beerschot en Antwerp te laten verrijzen. Via een tussenpersoon regelt hij een afspraak met Bart De Wever, op dinsdag 14 mei, na de 2-3-winst op Lokeren. Hij heeft voor de Antwerpse burgemeester een vraag (“Kan mijn ploeg volgend seizoen Europees spelen op het Kiel?”), maar voorál een aanbod: een stamnummer, aangezien hij er toch één op overschot heeft. En dat komt in Antwerpen misschien van pas…
De Wever organiseert een nieuwe vergadering voor vrijdag 17 mei, daags na de 5-2-zege van Zulte Waregem tegen Club Brugge en twee dagen voor de titelmatch op Anderlecht. Deze keer in het bijzijn van de groep Antwerpse investeerders. De aanwezigheid van Jesse De Preter vergemakkelijkt de contacten. De Preter treedt niet alleen op namens Jan Peeters, hij staat ook kort bij Decuyper als adviseur in het dossier van de jeugdacademie. Door zijn jarenlange werk voor Jean-Marc Guillou kent hij ook Thomas Caers erg goed. De Antwerpse groep gooit het potentiële budget op tafel en is vooral geïnteresseerd in het stamnummer van Zulte Waregem, met daaraan verbonden de deelname aan de Europa League, en misschien zelfs de Champions League.
De opzet wordt in grote lijnen in elkaar gebokst: KV Oostende verkast met zijn stamnummer 31 naar de Gaverbeek – een ‘fusieploeg’ onder een nieuwe naam -, Essevee verhuist met zijn nummer 5381 naar het Kiel. In ruil daarvoor (én voor het Europese ticket) zal de nieuwe, rijke Antwerpse topclub gedurende drie, vier jaar voor x miljoen euro de grootste talenten en financieel onhoudbare spelers van Zulte Waregem overkopen. Een manier voor Decuyper om het geplafonneerde Essevee-budget structureel op te vijzelen. Voor volgend seizoen vallen al de namen van Mbaye Leye, Jonathan Delaplace en Thorgan Hazard. Die kunnen gewoon mee verhuizen met het stamnummer, de rest van de ploeg (DavyDe fauw, KarelD’Haene en co) zou meteen worden getransfereerd naar de nieuwe Oostendse/Waregemse fusieclub.
Hoewel Decuyper dat later op de week in het midden zal laten, zou ook hij als CEO de overstap maken, wat ook een ander licht werpt op zijn immense ontgoocheling als Zulte Waregem op zondag nipt naast de titel (en Champions Leaguedeelname) grijpt. “Zo dichtbij, maar ooit worden we kampioen”, laat hij later, rond middernacht, vallen wanneer hij kort met Francky Dury over de verhuizingplannen en de nieuwe Antwerpse topclub spreekt. Want: misschien is de ambitieuze coach ook geïnteresseerd. Dury valt van zijn stoel – ook omdat Decuyper nalaat hem over de fusie met Oostende te spreken – en twijfelt aan het zoveelste Antwerpse project. Maar, repliceert Decuyper: “Ons gaat het wel lukken. Dinsdag wordt een beslissende dag.”
Dan al gonst het in de Scheldestad van de geruchten. Al op vrijdag bleek dat de concessie van Beerschot op het Kiel is opgezegd en de nagenoeg failliete club dus ook zijn thuishaven verliest. De weg lijkt vrij voor een nieuwe Antwerpse eersteklasser, wat ATV op maandagavond in zijn journaal meldt. Een lek in de entourage van De Wever, waarop de pers dieper begint te graven. “Zonder dat was de deal gewoon doorgegaan. Een cruciale fout”, meldt een insider.
Waregems acteertalent
Als voorbereiding op een nieuwe vergadering dinsdag in Antwerpen, overlegt Decuyper ’s middags met zijn raad van bestuur. Willy Naessens en co geven hun definitieve goedkeuring. Decuyper mag doen wat hij wil, zolang er – al dan niet met het Oostendse stamnummer – ook de volgende jaren in Waregem eersteklassevoetbal wordt gespeeld. En als het afstaan van het Europese ticket financieel wordt gecompenseerd.
Sport/Voetbalmagazine pakt Decuyper echter in snelheid wanneer het om 17 uur op zijn website als eerste de nakende verhuizing van Essevee aankondigt. Naessens haalt zijn beste acteertalenten boven en valt in een eerste reactie uit de lucht, terwijl in Waregem intussen de volkswoede losbarst en protestpagina’s op Facebook in geen tijd duizenden likes opleveren. Decuyper probeert de lont uit het kruitvat te halen en meldt om 18.30 uur in een warrig persbericht dat “er volgend seizoen zeker in het Regenboogstadion gevoetbald zal worden”. Maar door wíé, vraagt iedereen zich af.
Van de heftige reacties trekt hij zich weinig aan. Decuyper belt naar Lejaeghere: of hij hem thuis kan spreken? Daar, rond 19.30 uur, doet hij de deal uit de doeken. Geen voetbal meer in het Albertpark? Lejaeghere heeft er een slecht gevoel bij, maar leeft in de veronderstelling dat Decuyper, gezien hun voorcontract, de touwtjes in handen heeft. Bovendien beseft de KVO-voorzitter hoe moeilijk het wordt voor KVO in eerste klasse, dat onlangs hoofdsponsor Caenen zag afhaken en een deal met vastgoedgroep Versluys on hold moest zetten. Bovendien zijn er nieuwe belastingcontroles op til, nadat Lejaeghere geen regeling kon treffen met de rechtspersonenbelasting over een claim van 237.000 euro.
Grootste blunder
De KVO-voorzitter lanceert nog een aantal tegenvoorstellen, maar Decuyper houdt voet bij stuk. Beiden gaan uiteindelijk akkoord. Op vier voorwaarden: 1) Lejaeghere krijgt een functie bij Zulte Waregem, als nieuwe sterke man naast Willy Naessens; 2) voor elke thuismatch legt Decuyper gratis bussen in; 3) de Oostendefans krijgen het eerste seizoen vijftig procent korting op hun abonnement; 4) Decuyper betaalt de nog niet betaalde 1 miljoen euro in één keer uit, uiterlijk deze week.
Die avond rijdt de CEO van Essevee samen met bestuurslid Ronny Schelfhout door naar Antwerpen, voor een nieuwe gespreksronde met alle investeerders. Van “een hele avond/nacht onderhandelen met makelaars”, is dus geen sprake. Dan blijkt wel hoe moeilijk het wordt om door te gaan met het oorspronkelijke plan. Decuyper, zo vertelt hij later op de week, krijgt vooral wroeging over het weghalen van het Europees ticket – een vreemde uitleg. En dus halen hij en Bart De Wever plan-B boven: het stamnummer van KVO naar Antwerpen versluizen, in de overtuiging dat Lejaeghere daarmee zal instemmen.
Een bijzonder zenuwachtige Decuyper benadrukt de volgende morgen op een persconferentie dat hij alleen een adviserende rol in het Antwerpse project speelt en dat Zulte Waregem in het Regenboogstadion zal blijven. Hoewel dat op dát moment inderdaad het plan is, gelooft geen kat hem, ook omdat Dury in twee kranten het vermeende nieuws bevestigt. Decuyper begint over een mogelijke fusie met KV Kortrijk, iets waartoe hij inderdaad al een hele tijd verwoede pogingen onderneemt, maar zonder de oorspronkelijk geplande samensmelting met KV Oostende te vermelden. “Laat ze maar schieten, ik doorsta dit wel, en dan heb ik nog een troef – een tweede stamnummer – in mijn mouw”, zegt hij binnenskamers. Misschien wel zijn grootste blunder, want veel Esseveefans blijven vrezen dat er helemaal geen voetbal meer te zien zal zijn in het Regenboogstadion, terwijl dat nooit de bedoeling was.
Schitterend plan
Wanneer Lejaeghere via journalisten lucht krijgt van Decuypers plan-B om het KVO-stamnummer aan Antwerpse investeerders te verkopen, onderhandelt hij tot ’s avonds laat met de CEO van Zulte Waregem. Hij wil nog altijd meegaan in een fusie met Zulte Waregem, maar een verhuizing naar de Scheldestad is, letterlijk en figuurlijk, vreemd genoeg een brug te ver. Dat meldt hij Decuyper ook op vrijdagmorgen. Volgens Lejaegheres advocaat Walter Van Steenbrugge is het voorcontract immers niet rechtsgeldig – Decuyper liet na om de eerste 500.000 euro te betalen – en dus kan hij het plan nu wel afblokken, in tegenstelling tot wat hij eerder dacht.
Op een persconferentie ontkracht een trillende Lejaeghere met klem het vermeende KVO-Antwerpenakkoord waar alle kranten over berichten en vertelt hij zijn hele verhaal. Not amused door de onthullingen lanceert Decuyper na de middag een nieuw persbericht: hij bevestigt het voorakkoord over de KVO-aandelen, laat weten dat hij naar “een oplossing” zoekt voor zijn tweede stamnummer, maar blijft ontkennen dat Zulte Waregem een rol speelt.
Aan Het Laatste Nieuws geeft hij wel voor het eerst toe – wat hij al op woensdag had moeten doen – dat hij aanvankelijk het stamnummer van Essevee wilde verkopen, maar dat er in het Regenboogstadion gevoetbald zou blijven worden. “Met een ander stamnummer ja, maar dat is niet meer dan een papiertje”, bevestigde hij ook zondag aan Sport/Voetbalmagazine. “Een club, dat zijn de supporters, de kleuren, het stadion, de identiteit… Doodjammer dat dit schitterende plan voor het Belgische voetbal niet doorging en dat ik nu als de grootste schurk van België word afgeschilderd.” Met een bijzonder ongelukkige en warrige communicatie heeft Decuyper dat echter vooral zelf over zich afgeroepen. Hoe goedbedoeld zijn oorspronkelijk ‘visionaire’ plan ook was.
Warrige vergadering
Flashback naar eind april 2013. In Schoten vindt een bijeenkomst plaats over de toestand bij het financieel noodlijdende Beerschot. Zijn aanwezig: de initiatiefnemers Bob van Jole en Herman Kesters, verder Christian Van Thillo, Jan Peeters, Marc Bleys, Jan Cavens, Jef Van Gastel, Xavier Painblanc, Paul Nagels en de Duitse investeringsgroep met Adam Mandziara van Advancesport en Franz-Joseph Wernze van ETL. Van Thillo en co enerzijds, die weinig vertrouwen hebben in Van Jole en Kesters, en de Duitsers anderzijds zijn met erg verschillende verwachtingen naar die vergadering gekomen. De Duitsers verwachtten na geruchten over “investeerders in de grootste stad van Vlaanderen” dat de club gered zou worden, waardoor ze hun geld zouden terugzien. De Belgen wilden dan weer te weten komen wat de Duitsers van plan zijn. Gaan ze investeren op het Kiel om hun geld terug te zien, zoals links en rechts wordt gefluisterd? Of zijn ze bereid een deel van hun schuldvordering te laten vallen? Dat zijn elementen die mee kunnen bepalen of de groep rond Peeters een engagement aangaat op het Kiel. Maar de Duitsers blijken niet van plan een deel van hun vordering te laten vallen en nog minder om zelf te investeren op het Kiel. Resultaat: een warrige vergadering die eigenlijk meer een snuffelronde is die tot weinig resultaat leidt. De Belgische ‘investeerders’ komen er stilaan achter dat de financiële situatie bij Beerschot veel erger is dan Patrick Vanoppen altijd heeft laten uitschijnen. Hun bereidheid om iets te doen verkleint met de dag.
Tot Patrick Decuyper opduikt uit het iets. Of de investeerders naar wie De Wever is gestapt na de demarche van de Esseveebaas dezelfde mensen zijn, is niet helemaal duidelijk. Genoemd worden naast Peeters en Van Thillo ook Painblanc, Bleys, Eddy Bruyninckx (havenbaas), Eric Verbeeck (vastgoedbons) en/of diens zoon Stéphane. Hoe kortbij een akkoord ook zou zijn geweest, in de Scheldestad blijft men de grootste twijfels hebben bij die investeerders. Al jaar en dag beweren veel van de genoemde figuren dat ze wat gaan doen, maar nooit komt er wat van. Voor De Wever is dat allemaal nieuw, omdat hij nooit eerder in dit dossier heeft gezeten. Bijgevolg is het dan ook niet verwonderlijk dat hij een eind meeging in dit verhaal en dat van Decuyper.
Politieke motieven
In politiek opzicht blijft het opmerkelijk dat De Wever de afgelopen weken het hele voetbaldossier naar zich heeft toegetrokken, hoewel hij geen voetbalkenner is. Nochtans heeft hij ook een schepen van Sport, zijnde Ludo Van Campenhout. Maar die heeft een sterk uitgesproken liefde voor Antwerp. In de vorige legislatuur zorgde Patrick Janssens als burgemeester en als supporter van Beerschot voor een tegengewicht voor Van Campenhout, maar dat evenwicht is nu weg. Mogelijk is het echter niet door het nieuwe onevenwicht dat De Wever dit naar zich toegetrokken heeft (daarvoor had hij de gevoeligheden in het voetbal te weinig onder de knie), maar spelen er achterliggende politieke motieven. Mogelijk zijn het ook politieke motieven die mee aan de basis liggen van het fatale lek over de verhuis van Zulte Waregem naar Antwerpen.
DOOR JONAS CRETEUR, KRISTOF DE RYCK EN JAN HAUSPIE
Herman Wijnants zegde neen tegen een verhuis van Westerlo naar Antwerpen, maar principiële bezwaren had hij niet.
De zakenman in Decuyper keek al die tijd verder: stijgt KVO, dan verkoopt hij dat stamnummer. Mét winst. Kandidaten genoeg.
Lejaeghere vreesde een moeilijk jaar voor Oostende, zag zijn hoofdsponsor afhaken en ziet belastingcontroles op zich afkomen.
