IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: DE BAND TUSSEN ROBERT WASEIGE EN MARC WILMOTS.
Zou Marc Wilmots er in volle voorbereiding op de wedstrijden tegen Kroatië en Wales nog eens aan gedacht hebben? Hoe hij op 18 november 2001 in Praag in de (tweede) barragewedstrijd tegen het oppermachtig gewaande Tsjechië de Rode Duivels definitief naar het WK schoot toen hij op vier minuten van het einde de bal op de strafschopstip legde en beheerst en staalhard binnentrapte? De niet helemaal fitte Wilmots, 24 minuten eerder ingevallen voor Wesley Sonck, nam toen zonder het minste teken van zenuwachtigheid zijn verantwoordelijkheid. Bondscoach Robert Waseige zat op de bank te spinnen van tevredenheid. Hij had het belang van Wilmots voor de nationale ploeg op een dusdanige manier geïdealiseerd dat het sommigen begon te irriteren. Waseige wist wel waarom hij dat deed. Wilmots gold niet alleen op en naast het veld als bewaker van het gevoel van eendracht, en als harde onderhandelaar als het over premies ging, hij was vooral een fervente verdediger van Waseige, die een deel van zijn morele overwicht op de groep ook aan de huidige bondscoach dankte.
Een speciaal figuur is hij altijd geweest, Robert Waseige. Toen hem in Praag door een Nederlandse journalist werd gevraagd of deze WK-kwalificatie het absolute hoogtepunt uit zijn carrière was, kwam hij verrassend uit de hoek. Hij bleek zijn beginperiode als trainer nog altijd te romantiseren en zei dat hij even graag terugdacht aan zijn periode in Winterslag, toen hij zijn eerste stappen zette in dit vak, in een verouderd stadion, maar met heel veel warme mensen. Een vreemde ontboezeming, nadat er de maanden voordien een bijtend cynisme rond de nationale ploeg hing, de bondscoach enkele spelers openlijk de mantel had uitgeveegd en de strijd aanging met journalisten die hem stekelige vragen stelden. Die felle reacties hoorden bij de aangeboren achterdocht van Waseige.
Niets daarvan evenwel viel er in Praag te zien. De rust en sereniteit overheersten. Eén dag voor de beslissende wedstrijd leidde een ontspannen en goedlachse Waseige de laatste oefensessie. Vier (!) supporters van de Rode Duivels trotseerden de vriestemperaturen en snijdende wind om de laatste voorbereidingen te aanschouwen. Heel rustig bood Waseige zich nadien aan voor de persconferentie in de buik van de moderne voetbalarena van Sparta Praag, waar er tussen de wimpels van internationale topclubs een merkwaardig vaantje hing: dat van het ter ziele gegane VG Oostende. En alsof hij wist wat er ging gebeuren, zei Waseige dat de ploeg op alles was voorbereid, ook op het nemen van strafschoppen. “Tenminste”, zo sprak hij, “degenen die gaan spelen.” En hij lachte om zijn opmerking.
Hij zweefde geregeld tussen uiteenlopende gevoelens, Robert Waseige. Eén dag na de triomf in Praag bestempelde de Luikenaar zich in een merkwaardige bui van openheid als een knorpot. Hoewel hij al herhaaldelijk had benadrukt minder explosief en koleriek te reageren dan vroeger, wist hij heel goed dat er tussen hem en de spelersgroep een groot spanningsveld mogelijk was, zeker gedurende een langer verblijf, zoals toen, voor het WK in Japan en Zuid-Korea. En veel latenter, zo besefte hij, was er het gevaar op botsingen met de media. Het leken wel profetische woorden.
Een paar weken geleden organiseerde Sport/Voetbalmagazine een dubbelgesprek tussen Robert Waseige en Marc Wilmots voor het magabook over de Rode Duivels dat sinds 3 oktober in de winkels ligt. Het werd een erg hartelijke ontmoeting tussen twee mensen met een groot wederzijds respect. Geboeid luisterde Wilmots naar de wijze raad van zijn ex-trainer, die de hoop uitsprak dat er in Brazilië geen spanningen zouden zijn met de pers. Zoals toen, in 2002, tijdens het WK in Japan en Zuid-Korea, toen er op een gegeven moment zelfs een persconferentie was met slechts… één aanwezige journalist. Alleen had Waseige toen vooraf wel enige aanleiding gegeven tot commotie en onrust: net voor het vertrek naar het WK had hij voor Standard getekend.
