Soms, zegt Cephas Chimedza, ging hij thuis in Zimbabwe ineens alleen op zijn kamer zitten. Vreemd, vonden zijn ouders. Hij was veranderd. Over de mislukte missie van een Beerschotspeler.
C ephas Chimedza tekende vorig seizoen een contract tot 2007 bij Germinal Beerschot. De Zimbabwaanse international is een buitengewoon getalenteerde middenvelder, zo zagen ook zijn trainers, maar gewoon kon hij het leven nooit worden in België. Hoewel gebonden door een contract bleef hij na de Afrika Cup in Zimbabwe. Alle inspanningen van Luc Verheyen, voormalig Germinal Beerschotmanager en nu teammanager-scout bij Zimbabwe, ten spijt.
Cephas Chimedza : “Het is de droom van elke Afrikaanse speler om in Europa te voetballen en ik was blij dat ik vorig jaar in januari naar Gent kon voor tests. Maar ze vonden het dan in laatste instantie toch niet de optimale periode om vanuit Afrika naar de kou te komen. Dus toen er een verzoek kwam van Beerschot, ging ik dáárop in. Maar ik had me Europa anders voorgesteld. Ik dacht dat het niveau van het Belgische voetbal hoger zou liggen. Ik kende het Franse en Engelse voetbal vanop de tv in Zimbabwe en ik dacht dat het Belgische gelijkaardig zou zijn. Maar op een gegeven moment zag ik de Belgische nationale ploeg op de FIFA-ranking op plaats 49 staan, terwijl Zimbabwe 48ste was ( grijnst). See what I mean ?
“In Zimbabwe was ik gewoon te winnen, hier was het helemaal anders. Als je je niet gelukkig voelt als speler, I tell you, dan kan je niet goed presteren. Soms voelde ik me ook op training zwak. It was all in my mind. Ik ging wel eens weg met Dickson bijvoorbeeld en dat hielp, maar ik had eigenlijk nauwelijks met iemand contact. Sommigen merkten hoe eenzaam en slecht ik me voelde, dat zag ik, maar op een gegeven moment voelde ik me zelfs slechter als ik me tussen de spelers bevond dan wanneer ik alleen was. Ik wou gewoon weg zijn. Alleen. Ik begreep niks van wat ze zeiden. Wat dóé ik hier nog, vroeg ik me af. Ik praatte op den duur niet meer met mijn ploegmaats. Ik zat daar maar niks te doen of te zeggen. Dus daar ga je je op den duur op instellen. Nu nog altijd praat ik minder. Thuis verbaasden ze zich daar ook over. Ik ging ineens zomaar alleen in mijn kamer zitten. Ze zeggen dat ik veranderd ben.”
Drie uur ’s nachts
“Van Afrika naar Europa komen is niet gemakkelijk. Misschien was Beerschot een goede ervaring voor later in mijn leven. Mijn mislukken had niet alleen te maken met eenzaamheid, maar ook met het feit dat ik nooit het gevoel kreeg dat ik daar thuishoorde. Vijftien maanden I tried to battle the society. Ik dacht dat het beter zou worden, maar het bleef moeilijk. Mijn familie belde mij altijd zelf : dat was goedkoper dan wanneer ik hen zou bellen en ik ben de jongste thuis, dus ze waren ook altijd bang dat mij iets zou overkomen. Als je naar een land gaat waar geen landgenoten zitten, zal je het altijd moeilijk krijgen. Mijn broer zit goed in Engeland, waar veel Zimbabwanen verblijven, maar er zijn nu eenmaal geen Zimbabwanen in België. Alleen foto’s op mijn gsm herinnerden mij aan Zimbabwe. Ik wisselde ze uit met mijn vrienden.
“Toen ik opgroeide, was ik altijd bij mijn familie, nu bracht ik mijn tijd ineens alleen door in mijn appartement. Ik kon goed slapen, maar wel pas om drie uur ’s nachts ( lachje). Opstaan, naar de training gaan, in mijn appartement zitten. Niks bijzonder. En heel vervelend. De meeste programma’s op tv zijn in het Nederlands, waar ik niks van begreep.
“Het nam al mijn vertrouwen weg. Ik zat niet meer in de wedstrijd en Marc Brys bleef maar herhalen dat ik die dribbels achterwege moest laten, en daarna kwam Jos Daerden hetzelfde zeggen. Simpel spelen. Maar dan voel ik me mezelf niet. Dat is iemand anders die speelt. Ik wil mezelf kunnen uitdrukken. Tegen Westerlo zette de trainer mij op de bank zonder reden, terwijl ik vond dat ik verdiende te spelen. Bovendien verloren we zonder er enige moeite voor gedaan te hebben. Toen dacht ik : ik moet naar huis. Ik herinner mij in die periode een moment dat ik huilend mijn moeder belde en ze meteen zei : ‘Kom terug !’ Dus na onze tweede wedstrijd, tegen Westerlo, ging ik terug naar Zimbabwe.
“Op het vliegtuig naar huis I was excited. Het is nogal hectisch om naar daar te vliegen : je moet van België naar Frankrijk, van Frankrijk naar Zuid-Afrika en van Zuid-Afrika naar Zimbabwe. Ongeveer twaalf uur, veel tijd om na te denken. Ik dacht : eindelijk ben ik uit de gevangenis ( lachje). Mijn ouders vonden het eerst oké, maar ze vonden daarna dat ik het toch nog eens moest proberen. Dus ik kwam terug met nieuwe moed. Helaas, het lukte weer niet.”
Grote huizen en auto’s
“Mijn ouders hadden het geld nodig, maar ik merkte dat ook dat mij op den duur niet meer kon motiveren. Soms zat ik te wenen op mijn kamer. Mensen op het thuisfront verwachten altijd heel veel van je als je in het buitenland voetbalt. Er is een speler die bij Galatasaray zat en nu grote huizen en auto’s heeft in Zimbabwe, dus dan denkt iedereen al snel dat jij dat ook moet kunnen. Maar ik kon alleen geld voor eten sturen, niet voor andere dingen. Want ze logen bij de club ook tegen mij : toen ik in Zimbabwe zat, beloofden ze mij van alles, maar daar is niks van gekomen.
“Ik verdiende niet zoveel – ik was misschien de laagstbetaalde speler in België -, dus mijn familie zit er niet zo mee dat ze het geld mislopen. Maar ze zijn wel heel ontgoocheld.
“Toen ik vertrok in Beerschot nam ik van iedereen op de club afscheid. Ik was heel belangrijk voor de ploeg, ze hadden mij nog nodig, zeiden ze. Germinal Beerschot deed echt alles wat ze konden, maar het hielp niet. Bij de nationale ploeg van Zimbabwe kreeg ik nu tijdens de Afrika Cup weer lucht.
“Neen, ik ben niet ontgoocheld in mijzelf. Omdat ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik ben 21 nu, ik zal het elders nog wel eens proberen. Ik vind : alles gebeurt met een reden, dus God heeft misschien andere plannen met mij. Misschien zie je me later nog bij Standard. Wie weet. Ik zeg zomaar iets ( lachje).”
RAOUL DE GROOTE
