Laten we hierbij afspreken dat de eerste Rode Duivel die de komende maanden de woorden Europees kampioenschap 2016 en Frankrijk in één zin durft uit te spreken voor het leven wordt gebannen uit het internationale voetbal! Ik word er immers dood- en doodziek van om nu al bijna 10 jaar te moeten horen dat niet het volgende toernooi de absolute doelstelling is maar dat het daarna allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn.
“Ja, ik was erbij in 2002 in Japan”, is op mij van toepassing. Het dreigt ook voor anderen een steeds luider klinkende oneliner in onze voetbalgeschiedenis te worden. Vraag het maar aan zij die erbij waren: niks maar dan ook niks doorstaat de vergelijking met een EK of WK. Dat zo’n toernooi slechts om de vier jaar plaatsvindt, maakt het des te unieker en nóg specialer dan de jaarlijks weerkerende Champions League. Het platform waarop zo’n toernooi zich afspeelt, is immers nog mondialer en meer gemediatiseerd dan alle Champions en Euro Leagues samen. Wanneer staat heel het land nog eens te springen en te dansen? Juist, als de Rode Duivels schitteren op een dergelijk toernooi. Uiteindelijk zijn het zulke prestaties die voetbalminnend België nodig heeft om opnieuw een rol van betekenis te spelen op het Europese toneel.
Vandaar ook mijn smekende, dringende oproep om geen enkel toernooi nog te aanzien als een niet-zo-erg, het-lukt-volgende-keer-wel-evenement. Want sla er de archieven maar eens op na. Sinds de terugkomst uit Japan en de aanloop naar het EK 2004 in Portugal was het van dattum. Spelers, trainers, bondsmensen … Allen kwamen ze weleens verkondi-gen dat we in opbouw waren en dat we misschien wel een toernooi gingen missen maar dat het daarna bingo zou zijn. Op dergelijke manier werden 2004, 2006, 2008, 2010 en nu ook waarschijnlijk 2012 als een tussendoortje beschouwd terwijl voor een nationale ploeg maar één ding telt: het hier en nu!
Zonder een achtste wereldwonder mogen we stellen dat het EK komende zomer aan ons voorbij zal gaan. Dat neemt niet weg dat we met de huidige generatie wel degelijk voluit mogen mikken op een reis richting Brazilië in 2014. We hebben er de spelers voor, een trainer ook. Als dit zich nu ook vertaalt in een hechte ploeg die zonder excuses en uitvluchten in de richting van dit WK, en alleen dít WK, denkt, moet het lukken. Arsenal, Manchester City, Chelsea, Ajax, Benfica en andere Europese topploegen huisvesten een Belgische international als titularis. Op dat vlak moeten vorige lichtingen Rode Duivels hun mondje houden, zover hebben zij het nooit gebracht. Wat een eindtoernooi betreft, daar hebben ze dan weer wél recht van spreken. Daar is deze groep nog niet in geslaagd.
Vincent Kompany smeekte iedereen om steun. Op de mijne kan hij rekenen! Kritiek zal sowieso hun deel zijn als het dreigt mis te lopen maar duivels vurig hoop ik dat we ons in 2014 nog eens kunnen tonen aan de wereld. Japan mocht ik als speler meemaken, Brazilië is op dat vlak niet meer aan mij besteed. Toch kan ik hen alvast vertellen dat hen daar een ongelofelijke ervaring te wachten staat. En wie weet stuurt Sport/Voetbalmagazine wel een columnist ter plaatse … Mijn koffer is zo klaar.
De column van Geert De Vlieger verschijnt tweewekelijks.
GEERT DE VLIEGER
“Voor een nationale ploeg telt maar één ding: het hier en nu!”
