Peter Vandenbempt wees vorige week meermaals op het gevaar van in het rond vliegende ellebogen. Aanleiding was de fase in Genk-Brugge waarbij Sébastien Dewaest werd geveld door Eder Balanta. Al in Extra Time (Canvas, 3 maart) ergerde Vandenbempt zich zichtbaar aan de lakse houding van zijn collega-analisten en ex-voetballers die de overtreding van Balanta hooguit een gele kaart waard achtten. De radiojournalist was niet alleen. Ik denk dat buiten wat (ex-)voetballers en het Referee Department niemand begrijpt dat de actie van Balanta geen donkerrood verdiende. Het is inderdaad geen echte ‘slag’ met de elleboog, maar als je op een tegenstander af loopt met de arm in de aanslag alsof je een eiken poort wil inbeuken en die arm dan in de nek van een tegenstander laat landen, dan verdient dat volgens mij maar één kleur.

In zijn column in Het Nieuwsblad later op de week deed Vandenbempt een oproep om dergelijke acties streng aan te pakken. Want ze lijken meer en meer ‘normaal’ te worden bevonden, meer dan nog niet zolang geleden zelfs. Vergelijk met een incident van een kleine vier jaar geleden tijdens Zulte Waregem-Anderlecht. Bij een corner kopte een fel inlopende Kara Mbodj tegen het hoofd van Karim Essikal. Die hield daar een kaak- en schedelbreuk aan over. De vergoelijkende analisten van nu schreeuwden toen moord en brand en wilden Kara voor maanden schorsen. Nochtans: weliswaar veel felheid bij Kara, maar geen wapperende ellebogen, zijn arm was ruim onder schouderhoogte en hij kopte alleen maar.

Balanta had ongelooflijk veel geluk dat hij op een kleerkast als Dewaest botste. Was het bijvoorbeeld de frêle Mats Møller Dæhli geweest, diens hoofd had waarschijnlijk naast zijn lichaam gelegen. Misschien dat sommige analisten dan pas gaan nadenken, wanneer er opnieuw een slachtoffer valt zoals Essikal.