Manu, jij en Véronique vormen al geruime tijd een paar.

Zeven jaar. Ik kende haar al van toen ik nog bij Herstal in tweede provinciale speelde. In ieder geval was dat in haar ogen totaal niet belangrijk. Véronique houdt niet zo van voetbal.

Is dat een voordeel of zie je dat als een bijkomende moeilijkheid ?

Zeker een voordeel. Die verschillende opinie drijft ons naar andere vrijetijdsbestedingen. Voorheen spendeerde ik te veel tijd voor de buis. Altijd maar op zoek naar sport op televisie. Tegenwoordig kijk ik amper nog, tenzij ik een DVD opleg om te bekijken. Het was hoog tijd dat ik me opnieuw bezig hield met de zaken die in Europa gebeuren. Als ik mijn voebalistieke kennis vergelijk met die van Walter Baseggio ben ik gegeneerd. Wij verkiezen een gezellige wandeling, lezen, of een partijtje tennis spelen.

Jullie hebben samen al heel wat watertjes doorzwommen. Dat versterkt de band ?

Zeer zeker. Dat had meestal te maken met de onzekerheid omtrent mijn voetballoopbaan. Ik heb lange tijd getwijfeld of ik het wel ooit zou maken in de voetballerij. Er kwam een moment van bezinning. In zo’n situatie begin je makkelijk te piekeren. Niemand om tegen te praten. Duizenden vragen spoken door je hoofd. Soms neem je zelfs beslissingen ingegeven door pessimisme. Véro probeert eerder de dialoog aan te gaan. In alle omstandigheden. En ze kan goed luisteren.

Kwam er een moment dat je besefte dat je niet zonder haar kan ?

Twee jaar geleden moest ik een chirurgische ingreep aan de buikspieren ondergaan. Gedurende een tweetal weken liep ik net als een oudje uit de tekenfilmpjes. In tweeën geplooid. De minste schok zorgde voor een onmenselijke pijn. Ik heb veel en lang in bed gelegen. Véro bracht me dan op een schotel eten aan bed. Of hielp me om naar het toilet te gaan.

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen ?

Wij zaten in dezelfde klas op het Lyceum in Waha. Het eerste jaar durfde ik alleen maar naar haar te kijken. Daarna ben ik in de aanval gegaan ! Toen is zij op taalstage vertrokken naar Nederland. Dat was een scheiding waar we ons weinig vragen bij stelden, we waren nog jong toen. Ik dacht dat het gedaan was. Bij haar terugkeer heb ik haar toevallig nog eens ontmoet. En we pikten de draad meteen weer op.

Hoe ziet een ideaal echtpaar er volgens jou uit ?

Zoveel mogelijk tesamen leuke dingen doen. Elkaar respecteren. En bovenal trouw zijn aan elkaar. Op dat vlak ben ik getekend door de scheiding van mijn ouders. Mijn broers – Bruno, Benjamin en Joachim – en ik hebben niets zien aankomen. Naarmate we ouder werden, konden we alles beter relativeren. We beseffen nu beter dat het welslagen van een relatie kan afhangen van details. Kinderen hebben eigenlijk niet het recht om daarover te oordelen. Door die ervaring probeer ik een breuk koste wat het kost te vermijden. Tegenwoordig versta ik me weer optimaal met mijn moeder en vader. Met mijn vader is het wel eens minder geweest. Ik heb hem een tijdje gemeden. Laatst vouwde ik een truitje van Anderlecht op en stak het in een schoendoos. Daarbij noteerde ik mijn telefoonnummer op een foto. Dat ben ik ’s avonds allemaal op zijn bureau gaan zetten. De volgende morgen belde hij me meteen. Een zeer mooi moment. Véronique begrijpt dat allemaal, want zij maakte iets gelijkaardigs mee.

Van een provinciale omgeving verhuisden jullie naar Brussel.

Ik ben niet mondain, ik hou van discretie. Rondom mij wens ik sereniteit. Je moet voorzichtig zijn. De kans hebben om bij zo’n prestigieuze club als Anderlecht te spelen kan snel naar je hoofd stijgen. Gelukkig was er Véro om mijn voetjes op de grond te houden.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content