Met een doelpunt van Christian Wilhelmsson sloot Anderlecht zaterdagavond in Waregem een fraaie week af. De overwinning in de Champions League op Betis Sevilla, de laatste in de Spaanse competitie, werd luid bejubeld. En nu paars-wit ook op Zulte Waregem won, is het klaar voor de clash op Standard, dat de afgelopen weken in de knoop ligt met zichzelf. Geen wereld met zoveel brutale emotionele schommelingen als deze van de (voetbal)sport.
Intussen moet Frank Vercauteren proberen de collectieve gedachte in zijn ploeg te houden en het individualisme te bannen. Omdat sommige mensen daar kennelijk belang bij hebben, werd de naam van Vincent Kompany vorige week aan Real Madrid gelinkt. Het is opvallend hoe snel sommige kranten dat soort van berichten overnemen en uitvergroten. Veel concreter is het verlangen van Christian Wilhelmsson om andere oorden op te zoeken. Het is een van de grote problemen in ons voetbal : buitenlanders gebruiken de Belgische competitie als een podium om zichzelf in de etalage te plaatsen. Ze spelen veel meer voor zichzelf dan voor hun ploeg. Precies Anderlecht loopt al jaren gebukt onder deze aanslag op de collectiviteit. Toch blijven (top)clubs verbeten nieuwe spelers in het buitenland zoeken, ook al moeten ze zich daarvoor doorgaans wenden tot de tweedehandsmarkt. Anderlecht stelde op Zulte Waregem zes buitenlanders op, Standard bracht in Gent negen vreemdelingen tussen de lijnen en Club Brugge deed het op RC Genk met vijf buitenlanders.
Zulte Waregem toont samen met Roeselare hoe ver je in deze competitie met Belgen kan komen. De ploeg van Francky Dury groeide uit tot een absolute revelatie. Met engagement, eendracht en een duidelijk systeem wordt het gebrek aan zuivere techniek weggeveegd. Eendracht en kameraadschap zijn de pijlers waarop het elftal drijft. Toen Zulte Waregem thuis met 1-5 van Sint-Truiden verloor, stuurde Francky Dury zijn spelers de kantine in om een pint te drinken.
Dat de ploeg de sprong naar eerste klasse zo gemakkelijk verteerde, is anderzijds ook veelbetekenend voor het niveau van onze competitie. Net zoals de wijze waarop SV Roeselare overeind blijft, de geslepen tactische aanpak van trainer Denis van Wijk ten spijt. Roeselare werd haast door iedereen als de degradatiekandidaat nummer één aangezien. Na de zege van zondag tegen Lierse heeft het een kloof van acht punten geslagen met de voorlaatste. Geen ploeg die zo weinig spelers heeft met ervaring in eerste klasse als Roeselare.
Verkeerde keuzes drijven ook dit seizoen een aantal clubs naar de rand van de afgrond. Lierse, met zijn lading minderwaardige Oost-Europese spelers, blijft vechten tegen de verdrinkingsdood en raakte met de nieuwe trainer René Trost geen stap vooruit. Ook Germinal Beerschot komt niet weg uit de onderste regionen. De club waar voorzitter Jos Verhaegen zich graag uitgeeft voor een voetbalkenner, blunderde tijdens het tussenseizoen toen Hakim Bouchouari ondanks de warme aanbeveling van de toenmalige trainer Marc Brys toch niet werd aangeworven. De aanvaller versaste naar Lokeren en groeide daar uit tot een van de attracties in deze competitie.
Clubs oogsten altijd wat ze zaaien. La Louvière dacht met Gilbert Bodart een wonderman te hebben gevonden, maar straks volgt de ontnuchtering. Niemand die in de voetballerij zo snel van zijn voetstuk dondert als een trainer. Vorig seizoen heette Jacky Mathijssen een kroonprins te zijn. Hij kon het zich een paar weken geleden zelfs veroorloven om te roepen dat hij er (nog) niets voor voelt om bondscoach te worden. Nu is hij met zijn club naar de dertiende plaats getuimeld. En wat valt er te denken van de gedreven Herman Vermeulen, die met Sint-Truiden op een degradatieplaats staat ? De Haspengouwse club kwam de afgelopen weken vooral in de belangstelling door de sinistere gokaffaire die langzamerhand in vele clubs tot een kankergezwel uitgroeit. Het gerecht kan zijn werk niet grondig genoeg doen. Want als de voetbalsport ook zijn geloofwaardigheid verliest, wat blijft er dan nog over ? l
JACQUES SYS
CLUBS OOGSTEN ALTIJD WAT ZE ZAAIEN.
