Om het Europees debuut van Westerlo te verbeiden : een rondje anekdotes met Cisse Severeyns. Hoe hoog is úw testosterongehalte ?
Westerlo
Cisse Severeyns : “Op een gegeven moment waren we hier twee ballen kwijt. Danny Vlayen, de hulptrainer en de goedheid zelve, zegt : komaan mannen, we gaan die zoeken, die zullen wel in de mais liggen. Dus we zoeken, ik vind er een en ik trap hem terug. We zaten ondertussen al met z’n vieren in de mais. Ik zie ook die laatste bal liggen, ik steek hem onder mijn trui en ik doe teken naar de rest : kom, we zijn weg. Uiteindelijk zaten we allemaal al binnen en zat den Danny een halfuur nadien nóg in de mais ( lacht).
“Maar ik heb me hier in Westerlo nog rustig gehouden. Eigenlijk is het de eerste keer dat ik de kat zo uit de boom kijk. Ik denk dat ze me bij mijn vorige clubs niet meer zouden herkennen ( grijnst).”
Germinal Ekeren/GBA
Severeyns : “Op GBA hadden we net nieuwe kaskes, nogal redelijk grote. Bertje Dhont, die hóór je aankomen, want die heft zijn voeten niet op, dat is slef, slef, slef… Dus ik hoor hem weer afkomen en ik kruip in zijn kast. Twee anderen in de kleedkamer hadden dat ook niet gezien, niemand wist van iets, en die doet zijn kas open… Ik roep : bóe… Pfff, die verschoten daar alledrie… Den Bert, echt, dat kan je je niet voorstellen… Zijn schoenen had hij in zijn handen, die vlógen omhoog ( lacht).
“Wat we bij GBA ook altijd deden, dat had ik er zo wat ingebracht, was iedere maand week Rik Van Goethem, die de scouting deed, zijn verjaardag vieren. Ik had op een gegeven moment aan iedereen gezegd : ik ga een verrassingsijsje laten brengen omdat Rik zogezegd verjaart. Een groot crème-de-glaske met van die vuurwerkstokskes erop. Enfin, de lichten gaan uit, iedereen begint te zingen van happy birthday to you – maar Rik Van Goethem zelf dus ook, hé. Op een gegeven moment zetten ze dat voor hem neer, ik zeg : Rik proficiat, hé.Jamaar, ik verjaarekik nie. En iedere keer als hij die versieringskes eruit gedaan had, ging ik met mijn gezicht in de crème en dan gaf ik hem een kus zodat hij ook vol hing ( lacht). En dat was de maandelijkse gewoonte : iedere keer de Rik die zogezegd verjaarde. En de eerste vijf, zes keren was de Rik gegarandeerd aan het meezingen. Happy birthday to… Zeker vijf, zes keer na elkaar ( lacht) !
“Ooit had ik bij Germinal ook gevraagd of ze niks speciaals konden doen omdat er een jonge speler – ik zal zijn naam niet noemen – voor de eerste keer dé daad gedaan had. Twee bollen crème de glace, met een banaan ertussen die wat omhoog stond en dan slagroom van boven. Opnieuw happy birthday to you… En op het laatste moment zetten ze dat voor die jongen. Godverdoeme, de Cisse zeker ?! Toen hij zag wat het was, kreeg hij het helemaal, hé.
“De reden was de volgende. Een paar weken ervoor waren er bloedtesten gedaan en was het testosterongehalte gemeten. Het mijne was het hoogste, achthonderd en zoveel, dat van Tony (Herreman, nvdr) lag iets lager; de meesten zaten op vijf-, zeshonderd. Die jonge speler dus had net klierkoorts gehad en was wat later getest. Ik zeg, toen hij in de kleedkamer kwam : zeg, uw bloedtesten, nie goed, hé jong. Hij verbaasd : oe, den doc had gezegd dat het veel beter was. Ik zeg : uw klierkoorts is beter, maar uw testosterongehalte, jong : vijftien ! Hij zegt : en wa houdt da in ? Ik zeg : tja, ik zat al boven de achthonderd, de meeste boven de vierhonderd. Hij zegt : ge zij mij weer wat aan het wijsmaken.
“Dus ik ga de kleedkamer uit en ik bel de dokter op. Ik leg hem het verhaal uit, want ik had aan die jongen gevraagd : doedegij veel aan seks ?Ah, neen ? Ik zeg : daar komt da van, hé. Hoe meer seks, des te hoger. Daarom is dat bij mij zo hoog en daarom is dat bij u zo laag. Hij zegt : allez, da kan toch nie. Ge zij mij wa aan ’t wijsmaken, hé.Den doc komt binnen. Die jongen was wat ongerust, dus vraagt hij of hij hem efkes kan spreken. Neen, jong, ’t is te druk. Tweede keer, hetzelfde verhaal. De derde keer, zeg ik : doc, moakt da g’ier zijt, jong. Ge ziet dat hij schrik heeft, zegt eens wa. Allez vooruit : uw bloedtesten…’t Wordt tijd da ge eens wa meer aan seks begint te doen, hé.En die jongen zegt : goh, ja en is dat echt het enige dat helpt ?”
Tirol Innsbruck
Severeyns : “In Tirol hadden we echt een hele goeie groep. Qua sfeer het beste wat ik meegemaakt heb, samen met Antwerp het jaar dat ik topscorer werd. Enfin, ik moest op een dag een cadeau gaan halen voor mijn vrouwke, die verjaarde, maar een paar spelers wilden nog iets gaan drinken. Ik zeg : allez, in de gauwte dan. Dus cadeau gaan halen en dan het stadje in. Allemaal een pintje besteld. Allez, brengt nog maar een Schnappsken ook. Tweede keer besteld : pintje, Schnapps. Toen we buitengingen hadden we vijf pintjes en vijf Schnappskes uit op een uurke. Kwam ik thuis thuis, had mijn vrouwke scampi’s klaargemaakt, fleske wijn erbij. Ik had Roland Kirchler, een medespeler en mijn beste vriend ginder, met zijn vrouw gevraagd om ’s avonds langs te komen. Pintje gedronken. Halve liters. Op den duur hadden we er zo drie uit, dus ik zeg : als je iets anders wil drinken, ik heb hier nog Glühwein staan. Jaja, goed, geen probleem. Een liter Glühwein. Maar op het laatst hadden we drie liter uit. We waren echt zó zat. Ik zeg : moet ik nog een fleske opendoen ?Neen, neen, nog juist een pintje en dan gaan we naar huis. Enfin, nog een pintje, ’t was al halfvier.
“Pfff, ’s anderendaags op training was ik nóg zat. Naar daar rijden was al moeilijk geweest en dan nog onderlinge matchkes doen, op een veldje van twintig meter met grote goals, drie tegen drie… Ik had al een keer of drie naast de bal getrapt en iedereen wist ervan dat ik zat was, behalve de trainer. Dus op een gegeven moment doe ik weer zoiets raars, ik val op de grond en ze schieten allemaal in de lach. En, de trainer : Francis, was machst du ? Toen hij hoorde dat het Geburtstagfeier geweest was, zei hij voor de groep : duizend schilling boete ! Maar weet je wat Cisse, bel mij in het vervolg, ik begrijp dat, dan hoef je ’s anderendaags niet te komen trainen. Maar die boete heb ik uiteindelijk niet betaald omdat Kirchler de kas deed ( lacht).
“Twee weken later gaan we met de spelersgroep eten voor een vrijgezellenavond en de trainer wist ervan. Maar we hadden onder de spelers afgesproken om ’s anderendaags ’s morgens allemaal samen in een café te komen ontbijten voor de training van tien uur en allemaal naar de trainer te bellen. Dus ik bel als eerste : trainer, ’t is nogal laat geweest en ….Ja, zegt ‘em, ik versta da, kom vannammiddag maar, we zullen aan de rest zeggen dat je licht grieperig was. Hup, de volgende… Geen probleem. Uiteindelijk hebben we met zés na elkaar gebeld eer hij doorhad dat we daar allemaal samen zaten ( lacht).”
Pisa
Severeyns : “Toen ik in Pisa aankwam, stonden op de luchthaven een man of tweehonderd te wachten met vlaggen. De voorzitter bleef op het trapje van het vliegtuig staan en deed teken : daar staan ze zie en hier is ‘em zie. Maar toen zag hij dat ik gewoon een jeansbroek droeg. No me piace, no me piace !Daar hou ik niet van ! Dus toen we daarna bij de clubdokter kwamen, die wat Engels sprak, vroeg de voorzitter hem om mij ’s anderendaags om acht uur ’s morgens te gaan afhalen aan het hotel. Ik dacht : wat gebeurt er ? De dokter zei : de voorzitter heeft niet graag dat je een jeansbroek draagt; ik moet met u kleren gaan kopen. Ik zeg : jamaar, ik heb hier niet genoeg geld bij mij. Maar hij verzekerde mij dat de voorzitter dat wel zou betalen. Enfin, ’s anderendaags broek gepast, maat gepakt. Wat vind je ervan ? Goed ? Oké, hemd erbij, plastron erbij, kousen, schoenen, een onderbroekske gaven ze mij ook nog, een broeksriem… Hup, doe maar alles uit. Ik wou mijn andere kleren alweer aandoen, maar, ouw-ouw, ’t was nog niet gedaan. In totaal heb ik zo zes of acht volledige kostuums gekregen, gaande van onderbroek tot de rest. Nooit een rekening van gezien. En dat was dan Versace, Armani… Dus wie in Italië gaat spelen : in jeansbroek aankomen ( lacht) !
“Die voorzitter droeg in de winter een jas in daim, met binnenin allemaal dikke vacht. Een speler van ons had gevraagd wat die kostte, want hij wou er ook een. Het kwam neer op iets van 120.000 frank. Maar, zei de voorzitter, ik ken mensen waar je hem voor 80.000 kan krijgen. We speelden op zondag op Ascoli en hij zei : als we winnen, krijgt iedereen er een van mij. Dus wij wonnen met 1-0 en ineens, drie weken later : hup ! Allemaal zo’n jas. 80.000 maal tweeëntwintig…
“Als het goed ging, deed hij alles voor zijn spelers, maar als het slecht ging, was het wat anders. Ik herinner mij dat we een wedstrijd moesten gaan spelen voor de Super Mitropacup, een beker van een vijftal landen voor de kampioenen van tweede klasse. De winnaar mocht dan tegen de kampioen van het jaar ervoor. Dat was die keer Pisa en we moesten tegen Ostrava. We verloren ginder met 3-0 en we speelden echt een héle slechte wedstrijd. Muisstil op de vlucht terug natuurlijk, zo’n vliegtuigje waarop net tweeëntwintig man kon. Op een gegeven moment zegt de voozitter : we vliegen niet terug naar Pisa, we gaan recht naar Turijn. Want daar moesten we de volgende wedstrijd spelen. Gelukkig had ik een spelletje Yahtzee mee, enfin een Italiaanse versie daarvan. Ik gooi mijn dobbelstenen in de doos, om zo weinig mogelijk lawaai te maken en hij passeert mij, hij lacht eens, hij gaat naar het toilet, komt terug en op dat moment gooi ik net vijf zessen, dus ik roep : ja ! Goh, hij pakt mijn doos en smijt die door het vliegtuig… Is dat nu een professionele mentaliteit ! Schande ! Ik ben stil blijven zitten en toen iedereen uitgestapt was, ben ik mijn dobbelstenen gaan zoeken. Maar ik mis er nog altijd een ( lacht).”
Antwerp
Severeyns : ” Didier Segers is iemand die enorm gefocust is op z’n lichaam, hij vindt dat hij een ongelooflijk lichaam heeft. Hij traint daar ook veel op en hij staat altijd voor de spiegel te showen ( imiteert een bodybuilder, nvdr). Het schoonste wat ik ooit meegemaakt heb, is… Ik sliep op afzondering altijd met hem op de kamer en ik moest ’s nachts al eens naar het toilet gaan. Dus ik wou het licht niet aandoen om hem niet wakker te maken, maar ineens verschiét ik. Op de tast botste ik ineens op… Didier. Die stond midden in de nacht in het schijnsel van het straatlicht voor de spiegel zijn spieren te bewonderen ( lacht).
“En Didier nam overal iets mee. We moesten tegen Salzburg spelen – goh, dat was het ergste van allemaal – en toen we in de kamer kwamen, begon hij altijd rond te kijken. Kaderke, hup, en ginder hing ook nog een fotooke, dat nam hij ook nog mee… En dan deed hij onderaan zijn zak open, haalde zijn voetbalschoenen eruit en probeerde daar de video in te steken ( lacht). Maar hij was net iets te groot… De minibar ging altijd volledig in zijnen bak en dan ging hij soms nog naar andere kamers. Die had altijd van die sterke drankskes bij.
“Maar : schitterende kerel. Je kon hem, als je ergens stond, altijd gek maken. Allez Didier, met uw lichaam, jong, allez doet uw truike nog eens uit. En dan stond hij in het midden van het café in zijn bloot lijf… ( doet bodybuilder na).
“Op Antwerp waren er op een gegeven moment een aantal nieuwe spelers bijgekomen en ik zeg tegen Rudi ( Smidts, nvdr) : Rudi, ik heb goesting om nog eens iets te gaan eten met de ploeg, ik ga tegen iedereen zeggen dat we een etenke krijgen van de nieuwe spelers. Dat was wel nog nooit zo geweest, maar ik zei aan tafel tegen Stojic, die nieuw was : Ranko, wanneer krijgen wij een etentje van jullie, want dat is hier de gewoonte, een eeuwenoude traditie. En waar moest dat dan ? Ah, ribbekes in De Kroon in Brasschaat. A volonté. ’s Anderendaags een stukske in Gazet van Antwerpen : eeuwenoude traditie volgens Severeyns. Dat heeft op zijn Stojic zijn kaske geplakt. Maar vanaf toen was het wel ieder jaar traditie !
“Ik herinner mij ook nog dat we eens gingen eten in De Kroon onder Fazekas. Die wou absoluut dat we om halfelf weggingen en tegen die tijd begon hij, zoals altijd, met zijn sleutels te rommelen. Halfelf : iedereen wék ! En wij : allez, trainer, zwanst na nie, hé. Dus we gingen achteraan het restaurant uit en vooraan het café weer binnen. We bestelden iets en hij komt af : neen, neen jôngèns, naar huis ! Buiten stond hij met zijn handen overeen te wachten tot iedereen weg was, maar met een paar waren we achter de vuilnisbakken gaan staan, van die grote groene. We schoven iedere keer ( lacht) een meter of twee dichter met die vuilnisbak als hij de andere kant opkeek ( lacht). Eerst stond die bak vijfentwintig meter van hem ( lacht), en op een gegeven moment stonden we ( lacht) een meter of drie, vier van hem. Dan had hij het ineens door !
“Toen zijn we in de auto gestapt en er langs gereden met de raampjes open. Je moet weten : juist daarvoor was het Ajax-PSV geweest en de supporters hadden geroepen naar De Mos, die verloren had met PSV en bijna buiten lag : en we zwaaien met z’n allen naar De Mos. En wij met de raamkes open, drie man achteraan, twee man vooraan : en we zwaaien met z’n allen naar Laszlo, en we zwaaien met z’n allen naar Laszlo… En Fazekas zelf ( lacht) begint terug te wuiven.” ( giert)
door Raoul De Groote
