Hoe heb je je vrouw leren kennen ?

Marie-Pierre en ik hebben ons verloofd in 1984. We zijn getrouwd in 1989 en we zijn nog altijd samen. Haar ouders hadden een bakkerij, ik ging speciaal brood halen om Marie-Pierre te zien. We kwamen vaak voorbij hun zaak en telkens zei ik tegen mezelf : Marie-Pierre wordt mijn vrouw. Ik was toen veertien jaar en als ik ergens zeker van was, dan was het wel daarvan. Terwijl we toen nog niet eens samen uitgingen. Telkens als ik haar zag werd ik vuurrood. Veertien jaar, ik droomde ervan om voetballer te worden, maar was ervan overtuigd dat ik met Marie-Pierre zou trouwen.

Wat brengt ze jou bij ?

Evenwicht. Ik ben er gelukkig om dat ik zo vroeg getrouwd ben. Alleen in het buitenland gaan leven zou niet evident geweest zijn. De beslissing om op zo jonge leeftijd te trouwen, tikte bij mijn familie niet echt goed aan – het is een Siciliaanse familie, daar liggen dergelijke kwesties moeilijk. Maar ik was zeker van mijn stuk. Mijn ouders hebben dat vlug ingezien.

Marie-Pierre interesseert zich alleen maar omwille van mij voor het voetbal. Over voetbal wordt bij ons thuis niet gepraat. Daar ben ik blij mee, dat laat me toe om eens aan andere dingen te denken. Ze geeft me goede raad en ze kan zeer goed relativeren. Ik ben blij met de adviezen van de mensen rondom mij, maar uiteindelijk neem ik mijn beslissingen alleen. Dat klinkt ijdel, maar zo bedoel ik het niet. Ik weet dat ik me kan vergissen.

Marie-Pierre en ik zijn zeer complementair. We zijn als het ware samen opgegroeid. Er is geen baas in dit gezin.

Voel je jezelf nog Siciliaan ?

Die Siciliaanse fond is zeker nog aanwezig. Ik draag de Sicilianen wel in mijn hart : ze zijn warmhartig, gastvrij, hechten veel belang aan hun familie. Ik ontken mijn wortels niet. Trouwens, mijn kinderen zijn voor honderd procent Siciliaans. ( Marie-Pierre : “Nee, het is 50-50.”) Goed, akkoord ( lacht). Maar Sicilië is veranderd, het is zelfs moderner dan België geworden. Mijn ouders zijn van een andere generatie, maar ze zijn ook geëvolueerd. Mijn moeder is ten andere de beste vriendin van Marie-Pierre.

Zijn Sarah (elf jaar) en Lena (acht jaar) sportief aangelegd ?

De oudste twee tennissen, zwemmen, studeren muziek. Ze mogen wat dat betreft doen wat ze willen. Ik zal hen daarin nooit dwingen, ik vind dat ze moeten doen wat ze graag doen. Het is echt niet nodig dat mijn kinderen het even ver schoppen. Ik zou al tevreden zijn als ze zoals ik dankzij de sport intense momenten kunnen beleven. Dat zijn van die momenten die je misschien alleen maar in de sport tegenkomt. Maar voor alles wil ik dat mijn dochters gelukkig zijn. Te veel ouders denken te veel aan geld, en forceren hun kinderen.

Heb je nog altijd je restaurant in La Louvière ?

Daar passeer ik een paar keer per week, afhankelijk van mijn agenda. Het culinaire heeft me altijd al geboeid : het ontvangen van mensen, de fijne keuken. Koken kan een kunst zijn. Ik ben er trots op dat ik een restaurant geopend heb op de plaats waar ik geboren ben.

Wat zijn je hobby’s ?

Bij ons staat alles in het teken van de kinderen. Als ik thuis ben, hou ik me met hen bezig. Verder is er beneden een sportzaaltje, daar doe ik oefeningen, zoals ik ook blijf voetballen maar dan wel zonder mijn heup te belasten. Ik probeer gezond te eten. Mijn gewicht blijft goed op peil, ik zou het ook niet kunnen verdragen mocht ik plots kilo’s en kilo’s aankomen. Maar zie je het biljart daar ? De eerste week speelde ik daar elke dag op. Wel, sinds anderhalf jaar heb ik geen keu meer aangeraakt. Gewoon door een gebrek aan tijd. ’s Avonds, als de kinderen in bed steken en als ik niet door het voetbal in beslag genomen ben, babbelen Marie-Pierre en ik bij. Natuurlijk hapt voetbal veel van mijn tijd weg, maar voetbal heeft me ook zoveel bijgebracht, dat kan ik voorlopig echt niet laten vallen. ( Marie-Pierre : “Er zijn dagen dat we elkaar alleen maar aan de telefoon horen.”)

Je hebt een schitterend huis. Klassiek, comfortabel, met veel ruimte.

Ik ben heel erg begaan met die dingen : kunst en decoratie hebben me altijd al gefascineerd. Ik kan me mezelf gemakkelijk als stylist inbeelden. Ik hou van klassiek, zowel op het vlak van kleding als van decoratie. Wat dat betreft zitten Marie-Pierre en ik op dezelfde golflengte. Eigenlijk wilden we een huis bouwen, maar we vonden geen geschikte bouwgrond. Toen hebben we dit huis ontdekt en hadden we geluk : het was het huis van mijn dromen en de eigenaar, een Argentijnse dokter, keerde naar zijn land terug. Dus hebben we dat huis gekocht en hebben we het interieur laten herdecoreren.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content