Met een ronduit ontluisterende persconferentie heeft KV Mechelen afgelopen vrijdag een tragisch dieptepunt bereikt in zijn geschiedenis. Nauwelijks een paar weken na zijn aanstelling als nieuwe directeur is Luc Verheyen kennelijk al klaar met zijn huiswerk : hij voelde zich geroepen om met modder te gooien naar de ontslagen Aad de Mos, volgens zijn bevindingen de oorzaak van veel kwaad. De Nederlander counterde messcherp en veegde op zijn beurt de vloer aan met Verheyen.
Niets, helemaal niets is er dus de afgelopen twee jaar bij KV Mechelen veranderd. Ook Geert Lermyte had anderhalf jaar geleden als nieuwe manager nauwelijks een inwerkperiode nodig om brandhout te maken van zijn voorganger Ivan Buskens, die hij van malversaties beschuldigde. Er werd over en weer geroepen en gedreigd en er zou een proces komen waarop nog altijd wordt gewacht. En Luc Verheyen, die erover moet waken zichzelf niet te vergalopperen heeft na niet eens een maand de club ook al helemaal doorgelicht. Frappant daarbij is dat de beschuldigingen onder dezelfde noemer vallen : er zijn dingen gebeurd zonder medeweten van de voorzitter. Eerst heette het dat Buskens de club systematisch leegroofde achter de rug van Willy Van den Wijngaert, nu zou De Mos dure spelerscontracten hebben afgesloten zonder dat de voorzitter dat wist. Dat is vreemd, want had Willy Van den Wijngaert na de Buskens-periode juist niet gezworen dat hij vanaf nu op alles meer toezicht zou houden ?
Als Willy Van den Wijngaert de balans maakt van zijn voorzitterschap kan hij niet trots zijn. De gulle koekjesfabrikant pompte elf miljoen euro in de club, maar een goed bestuurlijk organigram kon hij, zijn hartstochtelijke liefde voor de club ten spijt, niet uit de grond stampen. Terwijl hij in het bedrijfsleven wel slaagde, lijkt de voorzitter zich bij KV Mechelen op een consequente manier omringd te hebben door de verkeerde mensen. Als Van den Wijngaert zichzelf in vraag stelt en niet luistert naar anderen die proberen hem emotioneel te bespelen, moet hij zichzelf verantwoordelijk voelen en overspoeld worden door gevoelens van frustratie. Ieder ontslag is ook een nederlaag voor hem, een bewijs van foute beleidsopties. Dat is bitter voor een man die in Mechelen eigenlijk een standbeeld verdient.
Het dilemma is dat KV Mechelen zonder Van den Wijngaert niet meer bestaat. Ook de voorzitter heeft zich jaren laten meezuigen door de financiële wildgroei die zo inherent is aan het voetbalwereldje. Nu ook hij tot de conclusie komt dat er vooral economisch moet gedacht worden, is de verdrinkingsdood nabij. Daarvoor moeten er kennelijk schuldigen worden gezocht en gevonden. Persconferenties zoals deze van vorige week helpen de club echter niet vooruit. Sterker zelfs : het is verbijsterend dat niemand binnen KV Mechelen een poging heeft gedaan om deze schertsvoorstelling te verhinderen. Potentiële sponsors dreigen door zo’n hilarisch stukje kindertheater alleen maar te worden afgeschrikt.
Ooit was KV Mechelen een haard van rust en sereniteit, een transparante club met, als allereerste vereniging in dit land, een open boekhouding. Nu rolt iedereen vechtend over de straat en heeft intelligentie hier en daar plaats gemaakt voor stijlloosheid en zelfs platvloersheid. Dit blad berichtte in het verleden herhaaldelijk over die scheef gegroeide toestanden en werd negativisme verweten. Nu blijkt steeds meer dat al die verhalen gewoon exact de werkelijkheid weergaven. Voor een ongunstig klimaat zorgt de vereniging in de eerste plaats zelf. Door de opvoering van een beschamende vaudeville die alleen maar bevestigt dat het KV Mechelen effectief ontbreekt aan sterk en doortastend leiderschap.
Ieder ontslag is ook een nederlaag voor Willy Van de Wijngaert.
