Yves Lampaert won voor de tweede keer op rij Dwars door Vlaanderen, de koers met aankomst vlak bij het stadion van zijn favoriete voetbalclub: Zulte Waregem.
In de rubriek ‘Clubliefde” van Sport/Voetbalmagazine legt Yves Lampaert van de week uit hoe hij fan werd van Zulte Waregem. En hoe speciaal winnen is op tweehonderd meter van het stadion van zijn favoriete voetbalclub.
‘Het was zaterdagnacht 18 maart 2017. Na de bekerwinst van Zulte Waregem kreeg ik van mijn oudere broer Jens, nog een grotere fan dan ik, een sms’je: ‘Vandaag was het voor Essevee, woensdag est an gie om te winnen.’ Toeval, karma, of net door dat sms’je – ik weet het niet -, maar ik won die woensdag inderdaad Dwars door Vlaanderen, mijn eerste grote voorjaarszege. Het vreemde is: ik ben zo opgegaan in die emoties en alles ging zodanig rap, dat ik er niet eens bij heb stilgestaan, dat wat verder het Regenboogstadion lag. Zélfs niet toen ik na de podiumceremonie naar ginder moest voor de dopingcontrole en de persconferentie. Ik werd me er pas bewust van toen ik ’s avonds op tv mijn broer over zijn sms’je zag vertellen.
Eigenlijk zouden alle fans door elkaar moeten zitten, dan kun je nog eens discussiëren.
‘Eerst als judoka, en later als wielrenner, heb ik wel zelf nooit gevoetbald. Al supporterde ik als klein ventje wel voor… Anderlecht – zoals wel meer mensen hier in de buurt. Mijn broer was echter lid van KLJ Oostrozebeke, en gezien het grote aantal Zulte Waregemsupporters daar is hij beginnen te supporteren voor Essevee. Toen ik in het middelbaar zat, vroeg hij me eens mee, en dat beviel me zo dat ik daarna meer naar thuismatchen ben gaan kijken. Als junior, bij de Tieltse Renners, heb ik in de winter zelfs nog looptrainingen gedaan op de piste en op de trappen van het Regenboogstadion, onder begeleiding van ex-profrenner/Waregemnaar Wesley Van Speybroeck. In de koude wintermaanden een goed alternatief voor de fietstrainingen. En bijzonder lastig. Zeker in dat koud trekgat dat het Regenboogstadion toen nog was. Zo hard waaien!
‘Intussen is het een mooi, dichtgebouwd stadion geworden, veel aangenamer en comfortabeler. Via Bert Vanwijnsberghe, de voorzitter van mijn supportersclub Forza Lampaert en Esseveefan, krijg ik dan een abonnement van iemand die de match niet kan bijwonen. Helaas lukt mij dat tijdens het wielerseizoen nog zelden, ook omdat ik steeds meer in het buitenland koers. En als ik in België ben, moet ik vaak rusten en tijdig naar bed. Maar dan kijk ik wel op tv, samen met mijn buur, zoals vorig jaar naar de bekerfinale. Ook dat is genieten, al is dat dit seizoen helaas wat minder.
‘In het stadion zing ik soms wel mee met de clubliedjes, maar ik kan me wel ergeren aan de vijandigheid tussen de supportersclans. Vorig jaar zaten tijdens de match tegen KRC Genk twee fans van blauw-wit in ons supportersvak. Toen Genk scoorde, was het meteen ambras. Jammer, toch? Eigenlijk zouden alle fans door elkaar moeten zitten, dan kun je nog eens discussiëren. Op een gemoedelijke manier, zoals in de koers, waar mijn supporters tussen die van Sep Vanmarcke of Jasper Stuyven staan, en waar iedereen elkaar succes gunt.
‘Wielrennen vind ik, als topsporter, ook een mooiere stiel. Voetballers moeten bij wijze van spreken elke week een schoolregime volgen: op dat uur trainen, op dat uur rusten, op dat uur eten… En altijd op de club, zoals ze ook steeds weer in diezelfde afgesloten stadions moeten spelen. Als coureur ben je veel vrijer en als WorldTourrenner zie ik ook veel meer van de wereld en van het natuurschoon, in Canada, Noorwegen, Australië… Ook al is het soms flink afzien, je krijgt er veel voor in de plaats. Zeker als je kunt winnen in eigen streek, in de buurt van je favoriete voetbalclub. Op voorzet van je broer.’ (lacht)
Vandaag kreeg Lampaert voor al dat afzien een tweede zege in Dwars door Vlaanderen in de plaats. Met een prachtige binnenkopper in de laatste kilometer, al dan niet op een nieuwe voorzet van zijn broer.
