De zege in Genk bracht een beetje rust in de tent van Club Brugge, dat even leek af te stevenen op een clash tussen trainer Juan Carlos Garrido en algemeen manager Vincent Mannaert.
Dit verhaal begint op zondagavond 14 april, iets over acht. Als de persconferentie van de twee coaches na Anderlecht-Club Brugge afgelopen is, loopt Juan Carlos Garrido de Brusselse perszaal uit. Hij wordt staande gehouden door een vrouw, die hem wat vraagt. Garrido kijkt zijn perschef aan, en verwijst haar naar hem door. Hij ziet ons, geeft een hand, en neemt de lof voor de goeie eerste helft graag in ontvangst. Dat is wat hem betreft het belangrijkste van de avond, daar wil hij verder op bouwen. Het doet hem deugd, nadat er volgens hem in de nabeschouwingen iets te hard werd gefocust op de belabberde prestatie van Club na de rust.
Vier dagen later zitten we weer tegenover elkaar, na de 3-4 tegen Zulte Waregem. Of hij er een uitleg voor heeft, voor die nederlaag? Garrido begint over gedwongen wissels, blessures, schorsingen, en dat hij toch eens zo graag een paar weken aan een stuk met dezelfde achterlijn – inclusief verdedigende middenvelder – zou willen uitpakken.
We staan verbaasd. Dat had hij makkelijk gekund. Toegegeven, de schorsing van Laurens De Bock (twee keer geel in Brussel) dwong hem te puzzelen, maar in de kern zitten nog twee andere linksbacks. Het volstond om Fredrik Stenman (maanden zijn vaste linksachter, tot diens rugblessure) dan wel Bart Buysse op te vissen, en de klus was geklaard. De rest kon blijven staan. Nu gooide hij defensief wel heel veel om.
Tegen Anderlecht zag die verdediging er zo uit: Meunier–Donk–Duarte-De Bock met daarvoor Jørgensen en Odjidja. Tegen Waregem was dat plots: Meunier-Duarte-Stenman-Høgli met daarvoor Donk en Odjidja. Een kritische Hugo Broos stelde het de dag erna zo in de krant: “Een rechtsbuiten als rechtsachter, een linksachter als centrale verdediger, een rechtsachter als linksachter en een centrale verdediger als defensieve middenvelder. Er staat verdorie haast niemand op zijn plaats!”
Het leek ons donderdagavond om iets voor half elf ook een bizarre kronkel. Het antwoord van Garrido was zeer onbevredigend, wat hulpeloos. Andere wedstrijd, andere tegenstander. Na het traditionele interview met Club tv probeerden we het nog eens, in het Spaans, om het hem makkelijker te maken. Dit keer verontschuldigde de coach zich. Hij moest dringend weg. Bart Verhaeghe wachtte. Wat we dan nog niet wisten, is dat de coach en manager Vincent Mannaert dan al een stevige discussie achter de rug hadden. Er moeten brokken gelijmd. Nerveus drentelde de Spanjaard weg. Brugge leek in crisis.
Cijfers
Is die crisis terecht? Als we vrijdag polsen in de omgeving van Garrido naar hoe de man zich voelt, of zijn onzekerheid lijkt toe te nemen, krijgen we de wenk om eens naar de stand te kijken half november, na de nederlaag (6-1) tegen Anderlecht. Waar stond Club op dat moment?
Achtste dus. Met 22 punten, evenveel als Standard. Leider Anderlecht heeft er dan 31. En waar stond Club op het einde van de reguliere competitie? Vierde. De kloof met Anderlecht en Zulte Waregem is weliswaar niet verkleind, die met de rest wel.
De cijfers moeten we analyseren, de rest is perceptie. Welaan dan. In uitwedstrijden oogt de balans zeer positief: 16 op 21 in de reguliere competitie, met één nederlaag: de 4-1 in Genk. Winst in Waregem én in Luik, gelijk in Lokeren, tegen de collega’s in play-off 1 zeer degelijk. Garrido trekt die lijn in play-off 1 door: zeges in Lokeren (1-4) én zondagavond in Genk (0-2), een gelijkspel op Anderlecht (1-1). 7 op 9 is een uitstekend rapport.
Thuis oogt het iets minder: 16 op 24 in de reguliere competitie, met puntenverlies tegen Anderlecht – van 2-0 naar 2-2, waarna plots de eerste verhalen over de fysieke terugval naar buiten komen, intern altijd ontkend – AA Gent, KV Kortrijk en KV Mechelen. Maar vooral: 0 op 6 in de play-offs tegen Standard en Zulte Waregem. Twee wedstrijden die de ploeg stevig terugslaan in haar inhaalrace.
Het zijn die matchen die de perceptie bepalen. Garrido wil staan voor verzorgd combinatievoetbal, en vergeleken met eerdere periodes, onder Christoph Daum en onder Georges Leekens, ís er ook meer te zien op Jan Breydel. Alleen: Club werkt verhoudingsgewijs veel te weinig doelkansen af. En dat speelde de West-Vlamingen dit seizoen al een paar keer parten, zeker als aan de andere kant de verdediging niet staat als een huis en het op papier zeer stevige middenveld soms als een kaartenhuisje in elkaar stuikt.
Club maakte in play-off 1 al 10 goals in vijf wedstrijden, maar slikte er ook al acht. Het wist pas zondagavond een eerste keer de nul te houden. In de reguliere competitie lukte Garrido dat zes keer. De Spanjaard verwijst dan naar de hem opgelegde wissels. Het sterke punt van Zulte Waregem – een vaste ploeg – heeft Club Brugge niet. Of liever, niet meer, want voor Nieuwjaar leek die er even te staan: vier wedstrijden op rij bestond de achterlijn uit Hoefkens-Donk-Larsen en dan twee keer Buysse en, toen hij weer fit was, Stenman. Toen blesseerde Larsen zich en kreeg Stenman om familiale redenen een vervroegde kerstvakantie. Club pakte in die periode, net voor Kerstmis, 11 op 15 en slikte maar 3 tegengoals. Het scoorde zelf 16 keer.
Na de winterstop verdween alle stabiliteit achterin. Rechtsachter Hoefkens werd afgeserveerd na de nederlaag in Genk op de tweede speeldag na Nieuwjaar. Tom Høgli, die met Nieuwjaar nog mocht vertrekken, maar geen andere ploeg vond, kreeg vervolgens voor het eerst sinds zijn Brugse periode de vaste stek op rechtsachter, tot hij ziek werd in de aanloop naar de wedstrijd in Lokeren. Sinds die zege is Thomas Meunier de nieuwe rechtsachter. Nieuw voor de man uit Bastogne, die de stiel moet leren in play-off 1, op een moment dat het money time is. Voorwaar toch opmerkelijk als zet.
Linksachter Bart Buysse kwam na Nieuwjaar al helemaal niet meer in actie, ook door het aantrekken van Laurens De Bock, die nog geen gelukkige tijd beleefde in het shirt van Club: zes keer gestart en al drie keer uitgesloten. Dat tegen Zulte Waregem in afwezigheid van De Bock Tom Høgli opnieuw een kans kreeg als linksachter, zegt veel over de plaats van Buysse in de pikorde. Of wordt hij, nu Stenman out is voor de rest van het seizoen en De Bock weer een wedstrijd geschorst, zondag tegen Anderlecht weer opgevist. Het lijkt logisch, maar wat heet in Brugge logisch?
Ook centraal puzzelde Garrido. Jim Larsen revalideerde op oefenkamp van een knieletsel, kwam tegen Leuven in de ploeg, kreeg prompt rood, kwam vervolgens terug, werd opnieuw geblesseerd en was in de play-offs maar één keer inzetbaar. Gevolg: geschuif met pionnen. MichaelAlmebäck is in de ogen van Garrido geen optie meer. Hij gebruikte hem in de competitie één keer, in Beveren, in zijn eerste wedstrijd. Daarna nooit meer. Omdat hij ook Donk uit het centrum haalde en in hem een verdedigende middenvelder zag, leidde dat tot vreemde opties. Zowel Stenman, wekenlang de vaste linksachter, als De Bock kwamen al in actie als centrale verdediger, net als (één keer, tijdens de match) Vadis Odjidja! Zonder veel succes: Stenman stond er tegen Standard (0-2) en Zulte Waregem (0-1 toen hij uitviel), De Bock in Genk (4-1) en tegen AA Gent (0-0).
Niet geslaagde experimenten met spelers op voor hen vreemde posities, zo heeft Garrido er nog wel een paar achter de rug. Van het experiment met Meunier valt ook nog af te wachten of het slaagt. De opstelling tijdens de competitiematch in Genk, met Odjidja uitvallend vanaf de rechterflank, was ook bizar en sloeg dik tegen. Overigens leek die wedstrijd (4-1) ook zo goed als het einde van de korte carrière van Enock Adu in het Brugse shirt. De fans zagen Adu, aangetrokken om het vertrek van Niki Zimling op te vangen, daarna nog even tegen Lierse en verder nagenoeg nooit meer. Ook niet in Anderlecht, toen het nochtans brandde op het middenveld. Maar uitgerekend toen Garrido hem daar wilde brengen, werd De Bock met een tweede gele kaart uitgesloten. Waarna Stenman en niet Adu VíctorVázquez kwam vervangen. Afgelopen zondag dook Adu plots weer op, ter vervanging van Vázquez. Hij speelde overigens een degelijke wedstrijd.
Kruitvat
Geen stabiliteit in de ploeg, niet altijd veel evenwicht en discipline op het offensieve middenveld waar Vadis Odjidja graag een offensieve rol heeft maar al te vaak in een defensieve wordt gedwongen, terwijl de spitsen vrij veel kansen missen: er werd na de nederlaag tegen Zulte Waregem terecht vragend in de richting van de coach gekeken.
Zijn vertrouwelingen kaatsten ons vrijdag en – nog eens – zaterdag de bal terug. Of we, naast de analyse van de cijfers, toch óók wel even wilden kijken naar het aanwervingsbeleid van de club? Werd er de afgelopen paar jaar al niet heel veel energie gestoken in het halen van steeds weer nieuwe spelers en waren dat dan allemaal schoten in de roos?
Uit de statistieken blijkt van niet. Van de vier nieuwelingen die na Nieuwjaar naar Brugge kwamen, dwong er slechts eentje een vaste plaats af: Oscar Duarte. De Bock heeft serieuze aanpassingsproblemen, Adu speelt amper en ook op Eidur Gudjohnsen rekende Garrido nog niet zo veel. Zijn spitsentrio is Refaelov–Bacca–Lestienne, al van dag één in Beveren en dat is grotendeels zo gebleven. Alleen als een van de twee flanken onbeschikbaar is of nog niet helemaal fit kwam voor Nieuwjaar Mémé Tchite en erna de IJslander in beeld. Eén keer gebruikte Garrido Gudjohnsen als middenvelder (thuis tegen Zulte Waregem), maar dat mag je ook klasseren onder de noemer ‘mislukt experiment’. Gudjohnsen is in de ogen van Garrido vooral een goeie twaalfde man, die voor heeft op Bacca, Les- tienne en de anderen dat hij zijn kansen meestal afmaakt.
Neen, zeer blij met zijn eerste transfers is de Spanjaard niet. Het moet en kan in zijn ogen beter. Meer kwaliteit. Ook met de transfers van vorige zomer kan hij weinig doen: van Buysse is sinds Nieuwjaar geen sprake meer, van Tchité evenmin. Die mocht onder Garrido in de competitie slechts vier keer starten en scoorde maar één keer. Larsen was vaak out, IvanTrickovski startte tegen Gent en Standard, maar stelde twee keer teleur. Jørgensen steekt de laatste weken zéér sporadisch de neus aan het venster. De eigen jeugd breekt niet door, ondanks een voorzichtig experiment kort voor Nieuwjaar met Birger Verstraete, die intern nochtans hoger wordt ingeschat dan Adu.
Het Brugse transferrapport scoort dit seizoen een dikke onvoldoende. En de vorige wintertransfers, die van 2012 (naast de geslaagde Bacca kwamen toen ook BojanJorgacevic, MushagaBakenga en Jordi Figueras) waren ook al niet om hoog van de toren te blazen. Meer nog: in de winter werd zelfs twee keer verzwakt. Vorig jaar verdween Nabil Dirar, nu Zimling. Ook al was de Deen onder Garrido overigens zelden fit en kon hij hem amper gebruiken. Net als ook JonathanBlondel onder Garrido niet één keer fit genoeg was om te starten. Twee karakterspelers, die de voorbije topwedstrijden van nut hadden kunnen zijn om het evenwicht op het middenveld te herstellen en experimenten met Donk overbodig hadden kunnen maken.
Dáár ligt het kalf gebonden, klinkt dan ook de verdediging van de Spanjaard. Je moet niet kijken naar tactiek of fysiek, maar naar kwaliteit. En als de man (Vincent Mannaert) die men verantwoordelijk houdt voor die transfers dan even uit zijn rol valt – een algemeen directeur hoort tijdens de rust niet in de kleedkamer of de spelerstunnel – gaat de Spanjaard, een zeer principieel iemand, steigeren.
Een incidentje in de relatie tussen Mannaert en Garrido was er al van bij de start. Nadat Club van de Spanjaard een sollicitatie-interview had afgenomen, koppelde het niet te snel terug. Club onderzocht eerst nog een andere piste, een andere Spaanse, maar uiteindelijk kwam alles alsnog in orde. Toen vervolgens Arnar Gretarsson, de nieuwe sportmanager die de voorbije weken ook niet hoog scoorde met zijn tips over wat door de mand gevallen Grieken, de contractverlenging van Garrido ging bepleiten, kregen we de vraag of de algemeen manager dat ook wel dacht. Want van hem kwam er geen seintje. Maar goed, ook dat kwam uiteindelijk…
En nu dit weer. Het zijn allemaal signalen dat het er achter de schermen om spant. Zeker toen donderdagnacht even Europees voetbal verder weg leek dan ooit. Zondagavond in Genk klaarde de hemel wat meer uit, zo gaat dat in deze gekke play-offs. Garrido dankte achteraf de voorzitter voor zijn steun. Maar of daarmee de lont uit het kruitvat is?
DOOR PETER T’KINT – BEELDEN: IMAGEGLOBE
Het Brugse transferrapport scoort dit seizoen een dikke onvoldoende.
Club werkt verhoudingsgewijs veel te weinig doelkansen af.
