Het leven van een profvoetballer bestaat uit meer dan tegen een bal schoppen. Ziekenhuisbezoek, bijvoorbeeld. ‘Voor mensen die naar je opkijken, kan je veel goeds doen’, beseft Sven Vandenbroeck na Roda JC on Tour.
“Heel veel voetballers”, zegt Sven Vandenbroeck, “gaan wel degelijk bewust om met hun geld. Zij die het niet doen, zijn ook degenen die niet beseffen wat er in de samenleving aan de hand is. Zij zijn het ook die zich niet realiseren dat ze ook na hun vijfendertigste nog moeten leven en dus best iets opzijzetten. Maar ik ga zeker niet altijd akkoord met het beeld dat van voetballers bestaat : dat ze buiten het voetbal niks kunnen. Het maatschappelijk bewustzijn zit echt wel goed bij de meeste spelers. Bij de nationale beloften, bijvoorbeeld, zitten we zelfs met een behoorlijk intelligente groep.”
Vandenbroeck is één van de vijf Belgische spelers van Roda JC. Een jongeman met hersens in zijn kop, die dan ook graag het stereotiepe beeld van de profvoetballer helpt te nuanceren. Al speelde hij het afgelopen seizoen niet erg vaak, van de technische staf kreeg hij te horen dat hij zeker ook wegens zijn belangrijke rol naast het veld volgend seizoen tot de afgeslankte kern blijft behoren. Europees voetbal zal er dan niet bij zijn, dat voorrecht verspeelde Roda in zijn laatste twee wedstrijden van het afgelopen kampioenschap. Aan die wedstrijden was Roda JC on Tour voorafgegaan.
“Roda”, doet Vandenbroeck het initiatief uit de doeken, “wordt elk jaar overstelpt met allerhande aanvragen voor openingen van winkels en bezoeken aan maatschappelijke en charitatieve instellingen. Normaal wordt per week op één of twee van dergelijke uitnodigingen ingegaan. Wij spelers zijn contractueel verplicht om aan x aantal van zulke activiteiten deel te nemen. Nu waren het er echter zoveel, dat het niet meer in het weekschema paste. Daarom werd beslist om een aantal zaken samen te ballen in een driedaags programma onder de noemer Roda JC on Tour.”
Van maandag 19 tot woensdag 21 mei toerde de vierentwintigkoppige spelersgroep met zijn trainers door de Parkstadregio. Ze openden een winkelcentrum, bezochten ziekenhuizen, een psychiatrische instelling, een school en een kermis, trainden op de velden van amateurclubs, speelden een wedstrijd ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van één ervan, en gaven gasttrainingen aan kinderen. Overnachten deden ze onder andere in een klooster.
Sven Vandenbroeck : “Allemaal heel uiteenlopend, je moet dus snel kunnen omschakelen. Daar worden we niet echt op voorbereid, je moet het zelf een beetje uitzoeken. Sommigen gaan daar makkelijker mee om dan anderen. Het is best niet eenvoudig om twee uur op een kankerafdeling door te brengen. Je hebt natuurlijk altijd jongens die het serieuzer opvatten, en anderen die er hun voeten aan vegen en een beetje de clown staan uit te hangen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het is vervelend ook, want de meeste spelers zijn echt wel bereid om het goed te doen. Die gasttrainingen, dat is dan weer makkelijk, want dat gaat over je eigen beroep en dan spreek je je ervaring aan.”
Met nog twee belangrijke wedstrijden te gaan lijkt de timing van de tour niet echt ideaal te zijn geweest. “Dat was het enige negatieve eraan”, aldus Vandenbroeck. “Achteraf heeft de club dat ook ingezien. Door de negen op negen die we in de drie voorgaande weken hadden gehaald, viel het slecht uit. Plots waren we weer in de running voor Europees voetbal. Inmiddels is al beslist om de tour volgend seizoen pas ná de laatste wedstrijd te laten plaatsvinden. Mentaal was het niet ideaal. Voor een wedstrijd slaap ik het liefst in mijn eigen bed, bijvoorbeeld. De velden vielen dan weer best mee, al is het plezieriger trainen in je vertrouwde omgeving, omdat je dan niet zo met het materiaal moet sleuren.
“Misschien dat het allemaal toch zijn negatieve invloed heeft gehad op onze laatste twee wedstrijden. Vooral dan wat betreft de vermoeidheid. De activiteiten liepen van negen uur ’s morgens tot negen uur ’s avonds. Dat kruipt in je lijf. Ik stap liever door dan dat ik moet slenteren in een winkelcentrum en liever nog train ik twee uur voluit. Niets zo lastig als met je vriendin gaan winkelen. Winkelopeningen vind ik dus niet zo interessant als ziekenhuisbezoeken. En een viering van prins karnaval helemáál niet. Ik voel al niks bij karnaval, laat staan dat ik in zo’n tent een prins moet gaan feliciteren. Daar stuur je beter anderen op af (lacht).”
Hoort het engagement dat Roda JC van zijn spelers vraagt, bij het profvoetballerbestaan ? Sven Vandenbroeck vindt van wel, al voegt hij er in één adem aan toe dat er ook niet in overdreven mag worden. “Je zit natuurlijk liever thuis, maar dit maakt je toch bewust van bepaalde zaken. Zolang je gezond bent, is er niks aan de hand. Maar eens het wat minder gaat, ziet een mens af. Dat dringt daar wel tot je door, tenminste, bij mij toch. Op de dialyseafdeling verblijven mensen van wie de nieren niet meer werken en van wie het bloed drie keer per week gedurende vier uur wordt gezuiverd. Daarmee vergeleken is twee keer per week een pr-activiteit niks.”
“Voor heel veel mensen die naar je opkijken,” besluit hij, “kan je veel goeds doen. Een kwartier aandacht geeft hen misschien extra kracht, moed of plezier. Dat maakt hun situatie wat draaglijker. Onze laatste wedstrijd was thuis tegen RKC. Nu moet je weten : in Roda hebben we een speciale tribune voor gehandicapten. Dat wist ik wel, maar verder sta je daar niet bij stil. Tot je plots dus enkele van de gezichten daar kent. Van de betere psychiatrische patiënten die we ontmoet hebben, zijn er zelfs vier die samen een abonnement hebben. Dat had ik niet verwacht, want in zulke instellingen tref je toch vooral mensen aan die niet meer zo helder denken. Met ons groepje spelers hadden we afgesproken dat we bij het betreden van het terrein even in hun richting zouden zwaaien. Dat hebben we dan ook gedaan. Ik denk dat ik voortaan toch eens makkelijker naar daarboven zal kijken.”
door Jan Hauspie
‘In Roda hebben we een speciale tribune voor gehandicapten.’
