Jij bent katholiek en Omar is moslim. Geeft dat geen problemen ?
“Neen. We zijn getrouwd volgens het moslimritueel. Onze kinderen zijn ook moslims, dat is normaal. Bij ons komen zulke huwelijken veel voor. Iedereen is vrij om zijn geloof te kiezen. Het probleem is dat politiek en religie te veel met elkaar vermengd worden. Maar wij Afrikanen springen daar rustiger mee om dan de Arabieren. Wij voeren geen godsdienstoorlogen. In Afrika gebeurt het vaak dat vrouwen een hoofddoek dragen, een eenvoudige hoofddoek, niks opzichtigs en hinderlijks. Dat doen we om naar de kerk te gaan, om respect te tonen of als teken van rouw. Wat telt, is het hart : het heeft geen zin elke dag naar de kerk te gaan als je hart en je daden slecht zijn. Wat ook je geloof is, we hebben dezelfde God en we bidden elk op onze manier. Religie helpt ons gewoon om God te begrijpen. We zijn zo geboren, zoals we geboren worden als Tutsi of Hutu, zwart, blank of Arabisch. Daar kunnen we niets aan doen.”
De oorlog heeft je zeer gemarkeerd.
“Tijdens de aanval tegen Sabena ben ik moeten vluchten, met mijn baby van vier maanden op mijn rug. Ik heb de hele nacht door de brousse gelopen. We woonden dicht bij de luchthaven. Ik voel me hier gelukkig omdat ik hier in vrede leef, maar als er een voorwerp valt of ik hoor een knal, dan schrik ik. En er is natuurlijk onze familie die ginder gebleven is. Mijn zuster heeft een vreemde kwaal aan haar been, ze is gehandicapt. Ik zou zo graag voor haar zorgen. Maar we wachten voor onze eigen asielaanvraag nog altijd op een antwoord van Buitenlandse Zaken. En ondertussen mogen we België niet verlaten. Soms is het alsof we niet bestaan. Dat is ook een probleem voor de toekomst van Omar als voetballer. Welke club zal hem willen transfereren als ze niet eens weten of hij kan blijven ?”
Maar je houdt wel van België ?
“Ja. In het vierde leerjaar moest elke leerling het land van zijn voorkeur kiezen. Ik koos voor België. Ik dweepte er zo mee dat ze me Evodiane van België noemden. Het leven maakt zo van die kronkels. Ik hield bijvoorbeeld van Jean-Claude Van Damme omdat hij een Belg was. Ik kijk trouwens altijd naar zijn films. Ik zal altijd van België blijven houden. Je kunt er leven zonder problemen. De mensen hier doen hun best om met ons te praten. En onze eigenaars zijn fantastisch. Ze zijn zo vriendelijk en helpen ons langs alle kanten. Als Omar er niet is, stellen ze me voor om boodschappen te doen, want ik kan niet goed auto rijden.”
Verveel je je nooit ?
“Ik heb mijn humaniora uitgedaan en ik wilde secretariaat studeren toen de oorlog uitbrak. Ik zou graag opnieuw studeren maar dat is moeilijk zolang mijn dochtertje nog niet naar school gaat en we niet weten waar Omar later zal voetballen. Moet ik Nederlands leren of Engels ? Als we in Vlaanderen blijven, moet ik natuurlijk eerst Nederlands leren. Ander vind ik hier nooit werk dat correspondeert met mijn wensen. Maar de hele tijd thuis blijven, dat is niets voor mij.”
Wat zijn de kwaliteiten en de gebreken van Omar ?
“Ik hou van hem zoals hij is. Toen ik hem vroeger kende, speelde hij altijd voetbal in onze wijk. Ik wist niet dat hij van zijn passie zijn beroep wilde maken. (Omar : “Ze houdt van mijn fysiek.”) Ik hou van zijn ogen, dat is waar. Hij heeft ook zijn fouten. Hij praat te veel en laat zich graag bedienen. Als hij van het voetbal terugkeert, installeert hij zich en roept hij me voor het minste. Dan laat hij zijn kleren liggen waar hij ze uittrekt en zegt me dat hij moe is. Hij denkt ook dat roepen problemen oplost. Maar als ik moe ben, helpt hij me. Hij kan zeer goed koken. De creoolse keuken die hij op la Réunion heeft leren kennen en waarderen, toen hij daar alleen woonde. Maar ook Afrikaans eten, op basis van olie en Cantonese rijst. Ik hou van een goeie steak, een kip, frieten en salade. Een echte Belgische, hé. Als Omar beslist te koken, wil hij het goed doen. Maar hij laat een berg vaat achter.”door Pascale Piérard
