Precies vier maanden is het geleden dat de Rode Duivels in een laatste vriendschappelijke wedstrijd voor het EK, tegen Noorwegen, door 40.000 toeschouwers werden uitgezwaaid. De prestatie was wel niet denderend, maar de hype groeide weer. Zo was het in de maanden daarvoor al vaker geweest. De Rode Duivels als verbindingsstuk tussen twee gemeenschappen, als symbool van nationale eenheid en eendracht, een land gehuld in zwart, geel en rood.
Je werd net zo moe van al die opgeklopte omschrijvingen als van alle jubelende verhalen over deze gouden generatie. Deze ploeg moest met sprankelend voetbal eindelijk maar eens een prijs winnen, alles leek daarvoor aanwezig: kracht en techniek, loopvermogen en creativiteit. Vier maanden is het geleden dat Romelu Lukaku in dit blad riep dat de Rode Duivels op het EK iedereen zouden verpletteren.
Helemaal niets is daarvan overgebleven. De Rode Duivels stelden teleur in Frankrijk, het enthousiasme van het publiek brokkelde af. Een halfvol stadion in de eerste wedstrijd na de EK-kater, tegen Spanje, een fluitconcert van het publiek toen het niet liep. Die ommezwaai was net zo radicaal als het spandoek waarin Marc Wilmots werd bedankt voor het geleverde werk. Dat ook de bondscoach had gefaald, daar bleek nochtans bijna iedereen het over eens. Behalve Wilmots zelf dan, die twee weken geleden in zijn eerste interview geen blijk gaf van zelfkritiek.
Vrijdagavond staat België tegen Bosnië-Herzegovina voor een kantelmoment. Met een nieuwe wanprestatie zou de ploeg zich uit de harten van de supporters voetballen. De spelers, die te gemakkelijk buiten schot bleven omdat alles steeds weer op de bondscoach werd afgeschoven, moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Net zoals deze wedstrijd ook een test is voor de nieuwe bondscoach Roberto Martínez. Hij moet onder meer het juiste recept vinden om de geblesseerde Kevin De Bruyne te vervangen. Maar hij dient vooral het vuur aan te wakkeren in een ploeg waarin sommige spelers te gemakkelijk in laksheid vervallen.
Over de waarde van Roberto Martínezkan weinig worden gezegd. Behalve dat hij een trainer is zonder palmares. Martínez kijkt wel verder dan alleen de A-ploeg. Hij vergaderde al met alle nationale trainers van de jeugdploegen en dat is nog maar zelden vertoond. Het toont dat hij verder kijkt dan de waan van het moment. Maar hij zal uiteraard uitsluitend worden afgerekend op de resultaten van de A-ploeg.
Op persconferenties praat Martínez wolliger dan zijn voorganger. Marc Wilmots kon je veel aanwrijven, maar zeker geen gebrek aan directheid. Roberto Martínez lijkt ook geen vernieuwer. Veel meer dan voor revolutie kiest hij voor evolutie en voor conservatisme. Hij borduurt gewoon verder op dat wat er al staat. Zoals zijn selectie voor de wedstrijd tegen Bosnië aantoont. Geen Beloften maar gewoon de vertrouwde namen. Ook als ze bij hun respectieve clubs niet spelen.
Nieuwe discussies over scheidsrechters waren er vorig weekend. Het is langzamerhand een wekelijks verschijnsel. Hein Vanhaezebrouck wond zich heftig op over een niet gefloten strafschop op Club Brugge en het gegeven dat de vierde ref ‘penalty’ zou hebben geroepen en scheidsrechter Alexandre Boucaut dat negeerde. Het is uiteraard niet verboden om dat te signaleren. Maar hoe gefrustreerd je dan als trainer ook bent, het mag je geen vrijbrief geven om in dat soort situaties alle zelfcontrole te verliezen en te roepen dat hier iets achter zit.
Scheidsrechters blijven in de vuurlijn van de kritiek. Ronduit pijnlijk was het dat Luc Wouters in de match tussen RC Genk en KV Mechelen na een ellenlange discussie over een al dan niet dan terechte strafschop de verkeerde speler uitsloot.
Het zijn twee momentenopnames maar de problemen wortelen veel dieper: het niveau van de Belgische scheidsrechters zet aan het denken. Geen toeval is het dat ze Europees niet meer fluiten. Dan kan je wel praten over professionalisme en over een betere begeleiding en omkadering, het probleem in dit land is dat het vaak bij woorden blijft. Niet snel genoeg kan de videoref worden ingeschakeld. Dan sluit je een hoop polemieken uit. De verhalen dat dergelijke discussies bij het voetbal horen, zoals Michel Platini – een rabiate tegenstander van technologische hulpmiddelen – ooit verkondigde, zijn echt wel achterhaald.
DOOR JACQUES SYS
‘Trainers moeten zichzelf kunnen controleren.’
