Frans-Tunesisch, geboren op 28 februari 1985 in Arles (Frankrijk). 1,79 meter – 67 kilo. Profiel: de speciale.

F abien Camus: “Ik heb me nog nooit de vraag gesteld wat ik zou zijn mocht ik nu niet als profvoetballer de kost verdienen. Voetbal is mijn leven, het nam altijd een centrale plaats in. Anders trek je niet op je vijftiende van Arles naar het opleidingscentrum van Montpellier en twee jaar later naar Marseille. Een harde tijd, want daar was het echt elk voor zichzelf.

“De verhuis naar België was een goede ingeving. In Charleroi werd ik heel goed opgevangen, het is er ook veel properder dan in Marseille. De mentaliteit beviel me, want er heerst veel solidariteit en gastvrijheid. Een open cultuur, een sympathieke sfeer, ook al door de aanwezigheid van behoorlijk wat Italianen. Nu gebeurt het nog regelmatig dat ik eens de binnenstad opzoek, want ik heb nog goede contacten met Mohamed Chakouri.

“Een echt avontuurlijk type ben ik niet. Stappen in het onbekende zetten, dat trekt me totaal niet aan. Ik amuseer me in België, waar ik het geluk heb dat mijn familie en vrienden me regelmatig komen opzoeken. Dat gezelschap heb ik nodig, want ik lach eens graag en ben niet graag alleen. Daarom trok ik in het verleden ook niet naar Roemenië, waar ik aan de slag kon bij Steaua Boekarest. Een topclub, maar het sprak me gewoon niet aan. Ik voelde me ook nog veel te jong. De voorzitter en de trainer waren nochtans speciaal naar België gekomen en leken bereid veel risico’s te nemen om mij aan te werven. Dat maakte ik toch op uit hun contractvoorstel, waar een duizelingwekkend bedrag vermeld stond. Maar dan kies ik liever voor duidelijkheid en volg ik graag mijn buikgevoel.

“Van nature ben ik heel discreet, sommige mensen vinden me daardoor wat speciaal. Een grote prater zal ik nooit worden. In mijn vrije tijd zoek ik dan ook de rust op. Me terugtrekken in een hoekje met wat muziek, dat bevalt me wel. Ik hou wel van variatie: de rap van Marseille, FF of Psy4dela rime, de rap van Parijs, R&B, Franse variété. Maar ik kan even goed luisteren naar het ritme van wat goeie house. Dat hangt ervan af in welke stemming ik verkeer. Ik ben een gevoelige persoon, iets wat zich ook weerspiegelt in mijn spel als voetballer. Zonder vertrouwen heb ik het moeilijk om mijn draai te vinden. ( lacht) Bizar, hé.

“Ik prijs me gelukkig dat ik twee culturen in me draag. Mijn vader is Frans en iemand zonder veel schrik. Hij mocht als elektricien projecten begeleiden en opvolgen in Saudi-Arabië, Libië en Tunesië, waar hij mijn moeder leerde kennen. Pas op haar dertigste verhuisde ze naar Frankrijk. Ik heb ook nog een oudere broer van 27, die momenteel geen werk heeft en me regelmatig bezoekt, en een jongere zus van 19, die nog studeert. Mijn familie woont in Arles, mijn vrienden in Marseille, maar ongeveer elke twee jaar ga ik ook nog eens op vakantie naar Tunesië. Die rassenvermenging, het is een voordeel. Als mens word je er veel rijker van. Ik kan ook niet echt kiezen tussen beide landen. Het verdere leven zal uitmaken waar ik uitkom. Nu is het echt fiftyfifty.

“Op geloofsbasis ben ik meer Tunesiër dan Fransman, want ik koos voor de islam. Mijn ouders lieten me daarin de vrije keuze, ik volgde mijn hart. Ik ben heel strikt, zoals in mijn beleving van de ramadan. Persoonlijk voel ik me daar heel goed bij. Ik bid dagelijks vijf keer, omdat ik weet dat ik daardoor sterker en beter zal worden. Zodra ik de kans krijg om eens naar Mekka te reizen, zal ik die niet laten liggen.”

door frédéric vanheule

“Ik bid dagelijks vijf keer.”