Frankie Vercauteren is het slachtoffer geworden van het rampzalige bestuur van Anderlecht, het gebrek aan sportieve knowhow in de club en zijn eigen vierkantigheid. Ariël Jacobs volgt hem op.

Oud en nieuw herkenden Frankie Vercauteren vanaf het prille seizoensbegin niet meer. Uitspraken als “ik ben niet belangrijk” en “het derde seizoen is het moeilijkste” sterkten toen al de vermoedens dat hij rekening hield met zijn eigen voortijdige vertrek. Maandagmiddag liet Anderlecht via zijn website weten dat trainer en club in onderling overleg hadden beslist “een einde te maken aan het huidige contract”.

Vercauteren is het slachtoffer geworden van het rampzalige bestuur van Anderlecht, het gebrek aan sportieve knowhow in de club en zijn eigen vierkantigheid. Veel medestanders heeft hij nooit gehad in het Vanden Stockstadion, maar voorzitter Roger Vanden Stock en manager Herman Van Holsbeeck mogen er wel toe worden gerekend. Ook hun steun raakte hij gaandeweg steeds meer kwijt. Zelfs voor Van Holsbeeck was Vercauteren een moeilijke man in de omgang, maar in tegenstelling tot Vanden Stock besefte de manager wel het gelijk van Vercauterens sportieve analyse van de kern : goed voor de Jupiler League, maar tekort schietend in Europa. Anderlecht hield de spelersgroep samen, voegde er Cyril Théréau en Triguinho aan toe en toeterde bij monde van de voorzitter in het rond dat de ploeg was versterkt. Dat was niet de mening van Vercauteren.

Het desastreuze transferbeleid legt mooi het belangrijkste probleem van Anderlecht bloot : de club mist competentie in zijn sportieve beleidsvoering. Met kennis van golfers en hockeyers ben je nu eenmaal niets bij het beoordelen van voetballers. Vanden Stock en zijn neef Philippe Collin denken van wel en Vercauteren kon er niet tegen op. Hij zag zich op de valreep nog Tchité afgepakt worden en werd zo haast gedwongen Théréau op te stellen. Dat deed hij niet, uit stijfhoofdigheid, maar ook omdat de Franse aanvaller in alle opzichten tekort komt. Idem voor Triguinho. Een kaakslag voor Collin en zijn acolieten, waar de trainer zeker op is afgerekend.

Toch is de indruk dat, zeker in de Belgische competitie, meer uit deze spelersgroep is te halen. Op de veldbezetting en de spelerskeuze van Vercauteren viel weinig af te dingen, maar wel op de opdrachten waarmee hij zijn ploeg het veld instuurde. Al van bij zijn debuut als hoofdtrainer bij KV Mechelen staat Vercauteren te boek als een angstige trainer. Op Anderlecht raakte hij dat etiket niet kwijt. Vercauteren wordt verweten dat hij zelden uitgaat van de eigen kwaliteiten, maar steeds in het hoofd van de tegenstander kruipt en daar tegenzetten op zit te bedenken. Begrijpelijk in de Champions League, maar niet in de Jupiler League. Het getuigt van weinig vertrouwen in de status van Anderlecht en dat speelde zeker mee vorige zomer in de aanwerving van Ariël Jacobs, van wie Vanden Stock en co verwachtten dat hij meer stabiliteit en lef in de onzekere coaching van Vercauteren kon krijgen.

Jacobs volgt Vercauteren nu op als hoofdtrainer tot het einde van het seizoen. Tussen beide mannen bestond een professionele collegialiteit, maar niet meer. Jacobs was Vercauteren opgedrongen en dat zat die laatste niet lekker. Omgekeerd kreeg ook Jacobs moeilijk hoogte van zijn directe baas. Zijn hoofdopdracht wordt nu om de misnoegdheid in de groep over het gebrek aan communicatie en tactische duidelijkheid weg te nemen. Jacobs deelt de analyse van Vercauteren over het paars-witte spelersmateriaal, maar hij heeft de naam dicht bij zijn spelers te staan. Het kan een begin zijn om de diepe vertrouwenscrisis om te keren.

Of hij langer dan dit seizoen hoofdtrainer blijft, is niet uitgemaakt. Zeker is dat het nooit Jacobs’ ambitie was om T1 te worden in het Vanden Stockstadion. Sterker zelfs, mocht hij dit hebben geweten, hij zou nooit naar Brussel zijn gekomen en in Moeskroen zijn gebleven waar hij het beste spelersmateriaal in handen had waarmee hij ooit werkte. Maar als hij het niet wil, wie dan wel ? Door de verstikkende greep van De Familie op Anderlecht is het ondenkbaar dat een autoritair figuur, Belg of buitenlander, er aan de touwtjes komt dansen. Daarmee is de vraag of Vercauteren een sterke trainer was niet beantwoord, maar duidelijk is wel dat hij geen greep kreeg op het sportieve beleid. Daarom ook staat het in de sterren geschreven dat het technisch directeurschap van Anderlecht altijd dode letter in zijn beëindigde contract zal blijven. S

Door Jan Hauspie