Sportjournalist Filip Joos is te bewonderen voor het feit dat hij al de namen van de spelers schijnt te kennen. Of het nu Belgen of buitenlanders zijn, hij schijnt ze allemaal te kennen. Ik zou zoiets nooit klaarspelen. Ook op zijn Nederlands is er niets aan te merken. Vandaar mijn bewondering. Als het goed is, zeggen we het ook. Maar daarmee houdt het op.
Telkens hij aangekondigd wordt als de verslaggever van een bepaalde match, ben ik inwendig aan het vloeken. ‘Moeten we weeral naar die Joos gaan luisteren?’ Er zijn immers heel wat dingen die mij ergeren.
– Over het algemeen spreekt hij luid genoeg, maar op sommige momenten is het precies alsof hij in zichzelf zit te mijmeren. Is hij er zich dan niet van bewust dat duizenden mensen toch graag zouden willen verstaan wat hij vertelt.
– In de match Mouscron-Oostende vond hij de eerste helft nogal waardeloos. Hij had het daarbij over ‘een eerste helft die vuur spuwt’… Hoe rijmt men dát samen?
– Een doodgewone goal zoals er honderden gemaakt worden, wordt al vlug ‘fenomenaal’ genoemd. Een strafschop die door Ruud Vormer binnen geschoten werd, werd al vlug beoordeeld als ‘subliem’. Allez allez, hoeveel strafschoppen worden er niet op die manier binnengeschoten? Een beetje overdrijven mag wel, maar op die manier…
– Soms heeft Joos het over ‘het zwerk’. Hoeveel voetballiefhebbers zouden weten wat hij daarmee bedoelt? Of is het om aan te tonen dat hij na de lagere school nog wel wat gestudeerd heeft?
– Toen een speler verzuimde een bal te stoppen, wist Joos: ‘Hij laat hem aan zich voorbijgaan, die kelk.’ Wat heeft een kelk met voetbal te maken?
– Toen Michaël Heylen nog bij Anderlecht speelde, mocht hij op een bepaald moment invallen. Joos vroeg zich dan af: ‘Zit het venijn in de staart? Neen, in de neus.’ Ik vind dat een flagrant gebrek aan respect voor Heylen.
– ‘Belfodil, Belfodil, BELFODIL, BELFODIL!!’ Dat was te horen toen Ishak Belfodil op weg was naar het doel van de andere club. En naarmate Belfodil het doel van de tegenpartij naderde, gingen de decibels bij Joos de hoogte in. Tot het moment dat Belfodil de bal verloor. Waarom Belfodil vier keer na elkaar aanroepen werd, dat snapt toch niemand!
– Het toppunt van het belachelijke bereikte Joos bij het volgende. Nog niet zolang geleden werd een fout gefloten op enkele meters voor de backlijn. De bestrafte ploeg ging een muur vormen voor hun doelman. En dan kwam een fenomenale vondst van de fenomenale Joos: ‘Een muur waar president Trump likkebaardend naar zou kijken.’ Wel wel wel, hoe moeten we zoiets beoordelen? Moeten de voetballiefhebbers zulke zever maar over zich heen laten gaan?
Er zou zeker nog veel meer aan te halen zijn, mocht ik de moed hebben om naar al zijn reportages te luisteren. maar die moed heb ik niet.
