Jullie zijn allebei geboren in Zele en hebben daar ook altijd gewoond, op twee jaar in Portugal na. Hoe zijn die twee jaar verlopen ?

Het verblijf in Portugal heeft onze band nog sterker gemaakt. Al onze vrienden zaten in België, we vielen daar echt op ons gezin terug. We hebben in Portugal veel uitstappen gedaan, ook al zijn we er maar twee keer voor langer dan één dag op uit getrokken. Hier, in België, lijkt alles zo banaal en gaan we niks bekijken. Ginds hebben we Lissabon en Coimbra ontdekt, hebben we historische gebouwen opgezocht, zijn we naar toeristische plaatsen geweest. Als we bezoek kregen, toonden we hen al die plaatsen. Tot we het zelf wat moe werden, vanaf dat moment legden we alleen nog uit hoe ze er konden geraken.

Na mijn carrière keren we er zeker terug, want vakantie hebben we er amper gehad. Het is een beetje dankzij de kinderen dat we ons in Portugal zo vlug geïntegreerd hebben. Op de internationale school maakten ze vlug vrienden. Op die school zitten alleen maar kinderen van buitenlanders. Dat zijn mensen die weten wat het betekent om ver van je vaderland te leven, en die hebben ons heel vlug opgenomen. Die mensen kwamen van overal : Azië, Zuid-Afrika, noem maar op. Dat is bijzonder verrijkend.

Jullie woonden er in de hoofdstad.

Uiteindelijk maakte dát het verschil. Als we geen school voor de kinderen hadden gevonden, was ik alleen vertrokken. Els heeft wel geaarzeld. Karsten (14) en Rutger (12) zaten al in het secundair onderwijs, Jana (9) in het lager onderwijs. Maar in twee maanden tijd hebben ze Engels geleerd, Jana spreekt dat zelfs zonder accent. Dat is mooi om te horen. Ze had een Nederlands vriendje, maar als ze samen speelden, spraken ze Engels.

Je hebt ooit een diploma boekhouding behaald. Komt dat nog ooit te pas ?

Ik hoop het. Ik heb mijn humaniora uitgedaan, daarna heb ik voor het voetbal gekozen. Dat diploma boekhouding heb ik behaald nadat ik avondschool had gevolgd. Praktijkervaring heb ik niet, maar ik ken de financiële structuur van een onderneming of een club, ik weet hoe kapitaal gevormd wordt, ik weet hoe de beurs functioneert. Ik heb er nog absoluut geen idee van hoe mijn toekomst eruit zal zien als mijn contract verstreken is. Trainer worden zou me wel interesseren, want ik heb in die twintig jaar natuurlijk veel ervaring opgedaan en ik heb er zo mijn ideeën over. Maar mijn gezinsleven zou er nog meer onder lijden dan nu. Het kan ook iets in het management worden, of een combinatie van beide.

Deel je je ervaring met jonge spelers ?

Als ze dat vragen, wil ik graag raad geven. Meestal vragen ze raad als ze een contract of een transfer willen. Ik herhaal hen telkens dat ze zich eerst op het terrein moeten bewijzen, dat ze daar ervaring moeten opdoen, en dat het geld dan wel vanzelf zal volgen. Helaas, sommigen laten zich al door hun manager en hun advocaat begeleiden als ze nog bij de jeugdelftallen spelen. Soms zie ik hoe jonge gastjes door vijf, zes familieleden aangemoedigd worden. Veel ouders forceren hun kinderen, en verstikken hen. Mijn ouders hebben me altijd gesteund en ze brachten me naar de training, toen ik bij Beveren speelde. Maar ze eisten wel dat ik mijn middelbare studies afmaakte.

Men zegt dat er te weinig talent is en als er dan eens een talent opduikt, lanceert men dat als een raket. Maar een carrière verloopt wisselvallig. Als ik terugkijk op mijn eigen loopbaan, dan zie ik verschillende kruispunten, momenten waarin ik meerdere wegen kon inslaan. De beslissingen die je dan neemt, worden vaak door intuïtie ingegeven. Ik weet nog dat ik tegen Els zei dat ik met Anderlecht over mijn contract ging discussiëren en als ik dan ’s avonds thuis kwam, zei : ik heb al getekend.

Het is bekend dat je veel leest.

Vooral als we op reis zijn, in het hotel, maar ook thuis, ’s avonds, voor ik ga slapen. Dat doet Els trouwens ook. Ik hou van dikke boeken, maar ik koop zeker niet systematisch boeken van dezelfde auteur. Momenteel lees ik een boek over New York, maar ik heb ook Harry Potter gelezen – om me te ontspannen – en Sara Mago, een gewezen Nobelprijswinnaar. Dat was literair, iets minder toegankelijk, maar het ging wel over Lissabon.

En dan surf ik geregeld op het internet. De Belgische sites vind ik overwegend erg beperkt. Vaak kan je ze alleen gebruiken om contact met iemand te nemen of een catalogus te bestellen. Maar die cataloog zelf kan je nog niet op het net raadplegen.

Wat ik ook graag doe is vissen. Maar het is wel al twee jaar geleden dat ik dat nog eens gedaan heb.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content