Tien jaar geleden was België erbij op het WK in de Verenigde Staten. Aflevering twee van een terugblik.
Waddisda ?
Orlando, dat is : een temperatuur van gemiddeld 33 graden Celsius, dag én nacht, een luchtvochtigheid altijd hoger dan 75 procent, en twee dagen op drie hevige onweders in de namiddag. Nadat het met vertraging in New York is opgestegen, maakt het vliegtuig dat de Belgische pers naar Orlando brengt, tussen de bliksemschichten van een apocalyptisch onweer door een laatste tussenlanding in Miami. Buiten is het aardedonker. Raymond Goethals, die met de pers is meegereisd, heft in een sublieme act de handen klagend ten hemel. ” Encore une erreur ! Da stond nie in ’t plan. Z’adde me gezegd : vietig graden. ‘k Mocht maâne imperméable nie meinèmen, want ’t reigende doâ toch nuut. ”
Twee volle uren blijft het vliegtuig met zijn passagiers op het tarmac staan. Het schouwspel achter de kleine raampjes doet radioverslaggever Jan Wauters naar adem happen. Angst staat in zijn ogen te lezen. Goethals, half weggezakt in zijn stoel achter in het vliegtuig, zet zijn act verder. ” Kan de deû nie open, of waddisda ? Ik zeg het : tien menuute veu d’ieste match zulleme d’er zaan.” Gebrek aan crew en een technisch mankement zorgen voor nóg een uur opsluiting alvorens eindelijk wordt opgestegen. De laatste honderd kilometer tot Daytona Beach worden met de bus afgelegd. Na nieuw oponthoud wegens weer een motorprobleem checkt het versufte journaille eindelijk in aan de hotelbalie. Goethals heeft het dan net over de kracht van het Britse voetbal, maar niemand die nog luistert. Enkele kilometer verder, in het Indigo Lakes Golf and Tennis Resort, liggen de Rode Duivels – met een andere vlucht gekomen – al in hun bed.
No way !
Amerika, dat is ook : hemelsbreed te veel law, maar per strekkende meter niet genoeg. Althans : niet voor Jan Wauters, die revanche neemt. Op de laatste training, daags voor België-Marokko, duldt de Belgische noch de Marokkaanse bondscoach buitenlandse pottenkijkers in de Florida Citrus Bowl. Paul Van Himst wil nog wel de Belgische media toelaten, maar dat stuit op een krachtig ” No way !” van de lokale press officer. Die voelt zich in één van zijn fundamentele rechten aangetast. “Discriminatie in dit land is tegen de wet”, bast hij. “Het is iedereen of niemand.”
No way, moet Rik De Saedeleer op zijn beurt hebben gedacht, en met een flair van wie-doet-mij-wat wandelt hij doodgemoedereerd vanuit het perscentrum voorbij een onoplettende security guard het stadion binnen. Hé, ruiken er een paar hun kans, maar ondertussen is de jongeman weer bij de les : voorbij hem en zijn glazen deur geen pers. Twintig meter achter hem zien collega’s een wat oudere man die niet goed lijkt te weten welke richting hij uit zou gaan. Als ook bij de deurjongen het alarm aangaat, maakt lichte paniek zich van hem meester. ” Wait here“, piept hij nog gauw en gaat achter de onverstoorbare De Saedeleer aan.
Maar het cordon is kwetsbaar gebleken. Jan Wauters, met in zijn zog ondergetekende, toen nog verslaggever voor De Morgen, gaat naar buiten en zwenkt vanop de volgende straathoek weer stadionwaarts. Werkvolk loopt af en aan, nietsvermoedend over de intenties van twee nauwelijks opkijkende, schijnbaar zelfverzekerde mannen. Van security geen spoor. Niemands argwaan wordt gewekt en tussen de betonnen pijlers van de tribunes lonkt het gras. Revanche !
Remember
Als verdwaalde reizigers op de grasmat van de Florida Citrus Bowl zijn we getuige van een verboden training, maar het is niet onze aanwezigheid die Van Himst uit zijn humeur haalt. Na ter hoogte van de middencirkel rechtstreeks in Wat is er van de sport ? op antenne te zijn gegaan (een huzarenstukje anno 1994), ontwaart de bondscoach Carl Huybrechts. In een zelden geziene furie lucht hij zijn hart over berichten die hem hebben bereikt over zware kritiek van de openbare omroep op de voorbereiding van de Rode Duivels. Binnen de minuut verlaat hij de perszaal. Na vriendelijk aandringen van de Amerikanen keert hij op zijn stappen terug. Geen discriminatie, remember ?
door Jan Hauspie
