Hoogstwaarschijnlijk zal België er dus niet bij zijn op het EK. Het ergste is dat we ons lot niet meer in eigen handen hebben. Tien minuten voor het einde van de wedstrijd tegen Azerbeidzjan was er geen vuiltje aan de lucht, we zaten op rozen, temeer daar de Turken op dat moment aan het pompen waren tegen Kazachstan bij een 1-1-stand. En toen: een donderslag bij heldere hemel, het onvermijdelijke foutje. In de jeugdelftallen wordt iedere vleugelverdediger tot vervelens toe op het hart gedrukt steeds de binnenkant af te dekken bij een voorzet vanop de flanken, om te vermijden dat je tegenstrever binnendoor kan komen om in te koppen. Ik wil geen steen werpen naar Toby Alderweireld, want hij is geen rechtsachter maar een centrale verdediger die zich steeds moet aanpassen aan zijn nieuwe positie. Hetzelfde geldt voor Nicolas Lombaerts aan de andere kant. Het is tijd dat Georges Leekens op zoek gaat naar twee degelijke flankverdedigers, die moeten toch te vinden zijn, ze zijn toch geen uitstervend ras zover ik weet. Voor de rest kunnen wij alle posities invullen met spelers die probleemloos meedraaien op internationaal niveau, daar ben ik van overtuigd.
Het stokpaardje van Raymond Goethals, de nul houden, schijnt voor onze huidige Rode Duivels geen sinecure te zijn. Op het einde van elke bespreking herhaalde Raymond: ” We moote de nul have, hiel importent!” Het woord ‘foutje’ loopt als een rode draad door het verhaal van de kwalificatiewedstrijden. We moeten stoppen met sinterklaas te spelen, de sint komt toch ook maar eenmaal per jaar voor de brave kindjes. Dat geklungel kost ons zeker acht punten! Laten we niet overdrijven en zes punten bijschrijven op ons conto, dan zaten we nu gebeiteld voor de kwalificatie en hadden we kunnen lachen met de late winning goal van de Turken tegen Kazachstan. Nu hebben we ook gelachen, maar groen.
De pers, vooral de Waalse, was ook weer op het oorlogspad na het gelijkspel in Bakoe. Er waren er zelfs bij die al aan de poten van de stoel van Leekens aan het zagen waren. Voor hen is Georges niet de geschikte trainer om ons naar het WK in Brazilië te leiden. Dat is waar, we kunnen misschien Dick Advocaat terughalen …
Hopelijk is Leekens slim genoeg – en daar twijfel ik niet aan – om te weten dat het nu niet het moment is om een polemiek aan te gaan met sommige journalisten. Het is een veldslag die men moeilijk kan winnen, vraag het maar aan René Vandereycken.
Toen ik zelf nog speelde, kocht ik dagelijks vijf kranten. Ik vond dat ik op de hoogte moest blijven van wat er zich in het voetbalwereldje afspeelde en wat er over de club en mij zoal geschreven werd. Er werd daar nogal lacherig over gedaan door de Hollanders bij Anderlecht, ze noemden mij een gazettenmanneke, maar zij deden in het geniep hetzelfde, alleen stuurden hun vrouwen ze op …
Als speler zou ik waarschijnlijk verschrikkelijk gebaald hebben. Na de match tegen Azerbeidzjan, en de daarmee gepaard gaande mentale mokerslag, stond er vier dagen later een vriendschappelijke wedstrijd geprogrammeerd tegen de VS. In vervlogen tijden speelde ik nog tegen de Amerikanen, in Brugge, met België B. Onze tegenstrevers stelden in die tijd niet zoveel voor. Soccer was toen niet erg populair in de States. Hun niveau mocht men vergelijken met een derdeklasser van bij ons. Ik herinner me nog dat de doelman meer dan twee meter groot was, kennelijk een mislukte basketballer uit de NBA. In de lucht kon hij nog enkele ballen pakken, maar op lage schoten was het hopeloos. De yanks kregen dan ook een serieuze pandoering. Dat is nu helemaal anders natuurlijk.
De VS waren telkens aanwezig op de voorbije WK’s, een niet te onderschatten tegenstrever. Maar de Belgen deden wat ze moesten doen. Ze wonnen met 1-0 en ze hielden de nul, wat niet onbelangrijk was. Maar het beste nieuws kwam uit Wenen: de Turken speelden 0-0 gelijk tegen Oostenrijk. We hebben dus nog een waterkansje. Alles zal nu afhangen van Duitsland. Hopelijk heeft men na de match aan Jürgen Klinsmann gevraagd om een goed woordje te doen voor ons.
“Een mislukte basketballer uit de NBA.”
