18 november 1980 – Chimay – Rallyrijder

“Eens ik me iets voorgenomen heb, houd ik mij daar rigoureus aan en dan doe ik er alles aan om te bereiken wat ik voor ogen heb. Van klein af heb ik het in mijn hoofd gestoken om wereldkampioen rally te worden. Welnu, ik heb altijd gehandeld en geredeneerd in het kader van die doelstelling. Sommige mensen beweren dat mijn vader dat idee in mijn hoofd heeft gehamerd. Hij reed ook rally, maar bleef op een veeleer bescheiden niveau hangen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik voor het autoracen geboren ben en dat mijn vader dat vlug begrepen heeft.

“Ik was amper drie jaar toen ik al vroeg om in een raceauto te mogen zitten. Nadien heb ik me met maximale gedrevenheid in de kart en de quad gestort omdat ik ervan overtuigd was dat dit noodzakelijke stappen waren op weg naar het autoracen op hoog niveau. Het is trouwens daar dat ik de kunst van het slippen onder de knie heb gekregen – een vaardigheid die me zeer goed van pas komt aan het stuur van de gesofistikeerde WRC’s van tegenwoordig.

“Over mijn jeugd doen sterke verhalen de ronde. En soms zijn ze waar. Het klopt, ja, dat ik als kind vaak met de bestelwagen naar huis reed wanneer ik met mijn vader boodschappen ging doen. Mijn vader was na de zogenaamde ‘derde helft’ niet altijd even fris meer en dan zette ik me maar achter het stuur. Mijn grootste probleem was : met mijn voeten bij de pedalen raken.

“Mijn achttiende verjaardag leek wel eeuwen weg te blijven. In afwachting daarvan reed ik met om het even wat en maakte ik van iedere gelegenheid gebruik om rondjes te maken bij de Toyota-garage van mijn vader. Van het parkeren van de wagens van de klanten maakte ik een specialiteit.

“U kan zich mijn gemoedstoestand voorstellen toen ik eindelijk dat rijbewijs in mijn bezit kreeg. Nu kon ik beginnen aan mijn opmars naar het WK rally, want dat was ondertussen uitgegroeid tot een idee fixe. Hoewel ik de eerste manche moest missen, won ik de Challenge Citroën Saxo. Daar werd ik opgemerkt door de verantwoordelijken van Mitsubishi en Marlboro. Dankzij hen kon ik ervaring opdoen aan het stuur van een 4×4. Al kende ik die materie wel al, aangezien ik talloze kilometers had gedaan met de Celica van mijn vader.

“Nadien werd ik opgevist door de Engelse ingenieur Philip Dunabin. Die was in de schoot van de Fordfabriek verantwoordelijk voor het Puma-Super-1600-programma. Philip heeft in mijn carrière een ongelooflijk belangrijke rol gespeeld, hij heeft me in het zadel geholpen. Ik zeg dat overigens met alle respect voor Malcolm Wilson, mijn gewezen baas bij Ford, die wel graag alle verdiensten naar zich toetrok.

“Van de Puma ben ik overgeschakeld naar de Ford WRC en dit jaar zit ik dus bij Citroën. Ik denk dat ik een logisch parcours heb afgelegd dat helemaal in overeenstemming is met de ambitie die ik had vooropgesteld. Veel mensen vragen zich af waarom ik heb gekozen voor het team van Sébastian Loeb. Want, zeggen ze, hij is toch het nummer één van de wereld en het team is volledig op hem toegespitst. Maar ik vind dat die keuze mijn zelfvertrouwen bewijst. Voor iemand die op de wereldtitel mikt, is dit de normaalste zaak van de wereld.

“En dat men me nu niet komt zeggen dat ik een dikke nek krijg. Volgens mij is eenvoud namelijk een van mijn belangrijkste karaktertrekken. Ik ben altijd dezelfde gebleven, die openhartigheid heb ik van bij mijn debuut gehad. Als ik iemand iets te zeggen heb, zal ik dat altijd doen en zonder omwegen. Ik krop de dingen niet op. Nee, ik kom ermee naar buiten, zoek naar een oplossing en ga vervolgens over tot de orde van de dag. Die houding helpt me de stress te overwinnen en fris aan de start van een rally te verschijnen : ik sleep niks mee van de vorige wedstrijden.

“Een ander aspect van mijn eenvoud is dat ik zo vaak mogelijk thuis probeer te zijn. Ik voel me goed bij mijn familie en mijn vrienden. Zodra een rally gedaan is, neem ik het eerste vliegtuig naar huis. Ik woon in Cul des Sarts, daar liet ik een huis bouwen. Sea, sex and sun ? Nee, daar heb ik niet veel behoefte aan.”

door Eric Faure