Enthousiast en met een tikje heimwee vertelt Frank Dauwen (48) over zijn tweejarige verblijf in het Saudische Jeddah als jeugdcoördinator van topclub Al-Ahli. Over het zorgeloze leven in de compound, over de restaurantgewoontes (‘Zonder vrouw krijg je een tafeltje in een andere sectie van het restaurant.’), de van alcohol verstoken horeca, de fantastische infrastructuur (‘Al-Ahli bezit een gloednieuw stadion van 72.000 zitjes.’)… zelfs het constante schipperen tussen de eisen van de sjeiks en de puur sportieve beslissingen behoren tot zijn mijmeringen.
Eigenlijk is het merkwaardig dat uitgerekend Dauwen zo passioneel spreekt over zijn verblijf in de verre Arabische woestijn. Hij, de man die in twintig jaar profvoetbal amper drie clubs versleet: van 1985 tot 1990 bij Lierse, dan tien jaar AA Gent (1990-2000) en eindigend bij Westerlo (2000-2003). Vervolgens nog eens tien jaar in de technische staf van de Kempische club. Dauwen: ‘Tijdens mijn spelerscarrière was ik inderdaad het honkvaste type, ik heb zelfs eens een mooi bod van Strasbourg naast mij neergelegd omdat ik Frankrijk te ver vond. Dat de kinderen (dochter Louise voetbalt bij VC Moldavo in eerste nationale, nvdr) bijna volwassen zijn, maakt de situatie nu anders.’
In de lente van 2013, amper enkele weken nadat hij bij toenmalig tweedeklasser Westerlo in onderling overleg een stap opzijzette als hoofdtrainer, haalde Jan Van Winckel hem naar Saudi-Arabië. ‘Van Winckel mocht er als technisch directeur zelf een staf bijeen zoeken voor de jeugdwerking’, legt Dauwen uit. ‘Via Bart De Roover, ex-ploegmaat en altijd een goede vriend gebleven, kwamen ze bij mij uit. Ik tekende een contract voor twee jaar, dat liep deze zomer af en omdat de geldkraan dichtgedraaid werd, zat er geen verlenging in.
‘De situatie was ondertussen ook veranderd: toen de club ex-Portotrainer Vítor Pereira inhaalde, kwam een staf van Portugezen mee. De Belgen werden gekortwiekt in hun verantwoordelijkheden. De laatste maanden zat ik er als enige Belg, op sociaal vlak scheelde dat een pak.’
En dus keerde Dauwen terug naar vrouw en kinderen in Eindhout, nabij Westerlo. Het kriebelt om weer aan de slag te gaan, laat hij duidelijk blijken. Dat Van Winckel ondertussen aangesteld werd als technisch directeur van de Saudische voetbalbond opent mogelijkheden. ‘Er is al gepraat, maar dat kan nog even duren. Ik heb ook met ASV Geel gesproken om er T1 te worden, maar dat sprong in laatste instantie af.’
Zijn opleiding kreeg Dauwen bij Westerlo, toen nog een club uit de provinciale reeksen. Op zijn veertiende werd hij door technisch directeur Marcel Vets ontdekt tijdens een scholentoernooi. Amper twee jaar later debuteerde de rijzige en frêle middenvelder al in het eerste elftal van Lierse. ‘Onder Johan Boskamp, die nooit aarzelde om de jeugd een kans te geven.’ Nadien kwam hij de Nederlander nog eens tegen in Gent. Dauwen was er in 1990 als recordtransfer binnengehaald. ’46 miljoen frank’, preciseert hij. ‘Anderlecht en Club Brugge toonden ook interesse, maar wilden dat bedrag niet ophoesten. Voorzitters John Cordier van KV Mechelen en Jean Van Milders van AA Gent maakten er een prestigezaak van.’
In de Arteveldestad beleefde hij hoogdagen onder René Vandereycken, met in 1991 een derde plaats in de competitie en een kwartfinale in de UEFA Cup tegen Ajax. En ook onder Trond Sollied genoot Dauwen. ‘Sollied en Vandereycken hadden een totaal verschillende aanpak – de ene trainde vooral op balbezit, de andere op wat te doen bij balverlies – maar beiden zorgden voor resultaten. Vandereycken was in de media altijd positief over zijn spelers, maar intern kon hij zeer streng zijn.’
Meerdere operaties aan de knie en kruisbanden zorgden ervoor dat de controlerende middenvelder nooit helemaal doorstootte tot de top. Al verzamelde hij toch een twintigtal selecties voor de Rode Duivels en speelde hij driemaal mee. ‘Dat hadden er meer kunnen zijn, maar ik werd gebarreerd door Franky Van der Elst… die was nooit geblesseerd’, lacht Dauwen.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
‘In de nationale ploeg werd ik gebarreerd door Franky Van der Elst, die nooit geblesseerd was.’ – FRANK DAUWEN
